Het zal toch niet weer...

Nee he, niet weer... Laat het alstjeblieft niet weer zo zijn...

In dezelfde weken als dat ik me zo beroerd voelde tijdens de zwangerschap van Jaime, ervaarde ik nu weer bijna hetzelfde. En alsof dat nog niet gek genoeg was, zodra de eerste verkoudheid (soort van) een beetje over was, kwam onmiddelijk de volgende erachteraan. En daarmee ook heel veel angsten. En daarmee ook het gevoel dat ik er behoorlijk alleen in stond. Dat was pittig, heel pittig. Ook omdat het in de periode was, dat nog bijna niemand van de zwangerschap af wist.

Dat is het hele ellendige met virussen, je hebt ze al even in je lichaam zitten, voordat je er überhaupt iets van merkt. Dan is het kwaad al geschied. En dat geldt zeker voor de zwangerschap van Jaime. Het voelde acheraf alsof die zwangerschap vanaf het begin af aan al gedoemd was te mislukken (bloedonderzoek wees uit dat ik toen tussen de 4 en 8 weken zwangerschap voor het eerst besmet raakte met het CMV-virus), en zoiets wil je niet denken of voelen, zeker niet als het om je eigen kindje gaat, die het met zijn/haar leven heeft moeten bekopen. De hoogste prijs die je ooit kan betalen. En een leven is absoluut onbetaalbaar...

Ik heb me dus weer over een periode van bij elkaar zeker zo'n 7 á 8 weken echt belabberd gevoeld. En het heeft bij elkaar nog wel een tijdje doorgesudderd. Met het plaatsen van deze post, heb ik zojuist de volgende verkoudheid alweer te pakken. En ook aantal weken geleden nog iets van een buikgriep gehad. Het gaat dus echt lekker... De eerste van de twee heeft echt letterlijk al mijn energie die ik nog had (en dat was al niet veel, door wat er allemaal gebeird was) weggezogen. Het is me achteraf een raadsel hoe ik nog enigszins een soort van kon functioneren (die paar uur die ik nog maar werk omdat ik nog aan het opbouwen ben, voor Jack zorgen, eten koken, boodschappen doen etc.), hoewel letterlijk alles wat ik deed me al teveel was. Vaak ging ik heel vroeg naar bed, soms zelfs eerder dan Jack. En nog kwam de energie niet terug. Verder had ik nog last van de gebruikelijke verkoudheidskwaaltjes zoals dat gesnotter en gehoest. Toen dat eenmaal een beetje beter werd, en zowaar ook weer een klein beetje energie, na een paar weken, merkte ik, toen ik op verjaardagsvisite was dat er wéér een verkoudheid op kwam zetten. Houdt dat dan nou nooit eens op? Hebben we nog niet genoeg ellende, verdriet en angst moeten doorstaan dit jaar? Ook van deze tweede verkoudheid voelde ik me een aantal weken ellendig. Het hoesten en snotteren begon weer volop, en bleef weer een aantal weken aanhouden. Toen las ik ook ergens op internet dat zwangeren daar extra gevoelig/vatbaar voor zijn. Heel fijn weer... (En datzelfde geldt ook voor muggenbeten, dat heb ik helaas ook geweten deze zomer, zucht...)

Zoveel angsten. Wat als het achteraf weer blijkt dat het een niet zo onschuldig virus blijkt te zijn... Mijn bloed is niet extra op allerhande virussen etc. nagekeken, alleen na de termijnecho het gebruikelijke. En tja, wat zou de meerwaarde zijn? Als je zo'n virus in je lichaam hebt, kun je toch niks anders doen dan "uitzieken" en afwachten. Het kwaad is dan al geschied.

Ook voor nu zit er in deze zwangerschap weer niks anders op dan afwachten, en van controle naar controle te leven. En met heel mijn hart hopen dat het goed blijft gaan. Op het moment van het plaatsen van deze post, ben ik al ruim 21 weken ver, en voel ik gelukkig de kleine al een tijdje zo goed als elke dag, in ieder geval weer een hele geruststelling.

Dat hopen blijkt zelfs nog erg lastig. Ik had een extra controle bij de verloskundige, om het hartje te checken, wat overigens gelukkig helemaal oké was, toen hebben we extra controles ingepland, voornamelijk in de periode dat het mis ging met Jaime. Ook zei ze dat ik nog wel voor onze geruststelling een tweetal extra groeiecho's mocht, ook om zelf met eigen ogen te kunnen zien dat de baby oké is. En die zijn dan rond de 28 en 34 weken, als ik het goed heb onthouden. Dat klinkt nog als enorm ver weg. Ik vind het raar om het al over zover in de zwangerschap te hebben, want voor mijn gevoel is dat wel erg optimistisch gedacht en moeten we het eerst maar eens zien of we überhaupt zover mogen komen. Want ik denk dan al meteen, zover gaat het toch niet komen, dus waarom al die moeite voor iets dat er tegen die tijd toch niet meer zal zijn. Al hoop ik natuurlijk dat deze gedachten helemaal ongegrond zijn.

Hoe bizar dat zoiets "kleins" als een virus je leven zo kan verwoesten. Laten we hopen dat het dit keer echt onschuldige virussen waren (en er hopelijk niet nog meer bij gaan komen, want behalve de angst die het oproept, ben ik ook zo klaar met al die verkoudheden en virussen/bacteriën die ik al te pakken heb gehad sinds Jack naar de opvang gaat), die geen schade aanrichten binnenin het tijdelijke huisje van ons regenboogkindje, en we in maart een gezonde baby in onze armen mogen sluiten!