Het worden van een moeder en het verliezen van je moeder

Op het moment dat ik erachter kwam dan eindelijk zwanger te zijn was mijn moeder al een flink aantal jaren ziek, ze leed aan zware copd (progressieve longziekte). Ze kreeg ook nog eens longkanker, na z'n half jaar dit te horen gekregen bleek ik zwanger te zijn. Wat een boel emoties! Huilen van vreugde dat er een baby in mij groeide en huilen van angst dat mijn moeder haar eerste klein kind nooit zal ontmoeten, duidelijk was wel al dat ze haar eerste klein kind nooit zal zien opgroeien. 

De weken en maanden gingen langzaam voorbij, echo's die ik met haar kon delen, ook zo kon ik met haar delen dat we bij de 15 weken echo te horen kregen dat het een jongetje zal worden. Dol gelukkig ermee! Zo deelde mijn moeder ondertussen met mij hoe haar 2 zwangerschappen voor haar geweest waren. 5 weken later met de 20 weken echo bleek onze jongen een meisje te zijn erg wennen en omschakelen. We hadden 't kamertje al af en de kleertjes al bij elkaar voor onze zoon. Terug opnieuw beginnen voor onze dochter. 

Weken verstreken weer, telefoon ging... Moeder ligt er slecht bij.. Ik had nog 2 weken zwangerschap te gaan tot de uitgerekende datum, zal ze 't redden ja of nee? Uiteindelijk is ze 10 dagen voor dat ik bevallen ben overleden en heb ik 6 dagen voor de bevalling mijn moeder moeten begraven. 

Jeetje zeg wat heftig was dit alles, het is een feit, mijn moeder gaat haar klein kindje nooit zien. Mijn kindje zal haar oma nooit zien.. 

Enorm veel emoties gaan er door me heen. En nu inmiddels een kindje van 10 weken oud en 't besef dat mijn moeder is overleden is er nog niet helemaal. ?‍♀️