Het einde in zicht van de regenboog-zwangerschap

Het is alweer even geleden dat ik een blog schreef. Tijd dus voor een update!

De zwangerschap verliep verder gewoon goed, zonder verdere complicaties gelukkig. Een hele opluchting weer.

Het was voor mij vooral mentaal erg lastig, vanwege wat we vorig jaar meemaakten met ons sterretje Jaime...

Ik heb er dan ook totaal niet van genoten. Vond de bewegingen van de baby vooral erg lastig om te voelen. Ik wilde ze gewoon niet voelen. En waarom? Ik weet het niet eens eigenlijk... Maar aan de andere kant, als ik dan even niks voelde, dacht ik wel steeds; Is alles nog wel goed? En gek genoeg vond/vind ik het idee van een levend mensje wat in mijn buik groeit, beweegt etc. ook ineens heel eng en griezelig. Misschien wel omdat ik bij Jaime (natuurlijk zonder het te weten, maar met de wetenschap achteraf) zeker drie weken rond heb gelopen met een overleden kindje in mijn buik.

Maar nu, dit lieve regenboog-kindje verdient ook alle liefde en aandacht. En hij/zij gaat sneller komen dan (in ieder geval ik) verwacht.

Afgelopen donderdagavond, ik was toen precies 38 weken, begon ik wee-achtige krampen te krijgen. En het leken ook echt weeën te zijn. Het patroon was echt herkenbaar, ik voelde ze soms in mijn buik, en meestal in mijn rug. Om de zoveel minuten.

Toen hebben we de verloskundige gebeld omdat ik toch wilde weten hoe het ervoor stond, en of er als iets gaande was. Ik bleek een krappe 1 cm te hebben. Dus mogelijk voor-weeën.

Toen werd mijn bloeddruk gemeten, die was aan de hoge kant. Ook met een stickje bleek er een spoortje eiwit in de urine aanwezig. Doordat ik bezig was met die krampen, realiseerde ik me niet, dat ik de baby ook al even niet echt gevoeld had. Dus nadat de verloskundige weg was, moest ik nog een halfuur op mijn linkerzij gaan liggen, en de baby minstens 10 keer voelen bewegen. Aan het eind van dat half uur voelde ik een minimale beweging.

De verloskundige weer gebeld. En zij besloot dat het beter was om even een check in het ziekenhuis te gaan doen. Oppas geregeld voor Jack. Dus gingen we (inmiddels) midden in de nacht naar het ziekehuis toe voor de controle. De CTG was gelukkig goed, en die registreerde ook bewegingen van de baby, die ik zelf niet eens kon voelen. Dat was een hele opluchting.

De automatische bloeddrukmeting was goed. Maar de handmatige bloeddrukmeting was ook weer meerdere malen te hoog. En ook werd er weer verhoogde eiwitten in de urine aangetroffen.

Ondertussen hielden de voor/oefenweeën nog steeds aan om de zoveel minuten, meestal in mijn rug. Het werd daar rommelen genoemd. Maar ik vond ze voor "rommelen" toch best wel intens. Er werd nog een keer gecheckt, en ik bleek inmiddels een krappe 2 cm te hebben.

Gelukkig mocht ik wel weer naar huis toe. Om later die dag om half twaalf weer te melden voor nog een controle en een extra groei-echo.

Thuisgekomen hebben we nog heel even slaap kunnen pakken, met paracetamol. In de ochtend waren de krampen/weeën weer verdwenen. Heel apart was dat. En de baby bewoog inmiddels weer als gewoonlijk.

Met de controle was mijn bloeddruk nog steeds te hoog. Niet alarmerend gelukkig, maar wel voldoende om mij medisch te maken. Geen thuisbevalling meer. De zorg zou vanaf nu door het ziekenhuis overgenomen worden. De groeiecho die we daarna hadden was gelukkig ook goed.

Er is besloten om voor morgenochtend, zondag 23 februari, nog weer een controle uit te voeren. En de bevalling toch in te gaan leiden, om te voorkomen dat het echt naar een zwangerschapsvergiftiging zou gaan overlsaan. En dan zal waarschijnlijk in de avond begonnen worden met een ballonnetje. En dan kijken hoe het verder loopt.

Voor mij erg spannend allemaal, CTG, medisch worden, ballonnetje plaatsen etc. zijn allemaal nieuwe dingen voor mij. En ergens wel fijn, om een datum te horen, zodat je daar naartoe kan leven. Het idee van de baby kan nu komen, maar ook over 4 weken, vind ik ook wel erg stressvol.

En daarmee komen ook weer herinneringen boven. Aangezien het morgen, 23 februari ook een jaar is geleden dat ons sterretje Jaime geboren werd... Sowieso dus al een hele lastige en heftige dag voor ons. Er is dus ook niet echt veel tijd om daarbij stil te kunnen staan. En het idee van inleiden, brengt best wel veel emoties en angsten naar boven. Maar we zullen gaan zien hoe het loopt!

Dus over een halve week zijn we alweer opnieuw papa en mama geworden, wat een gek idee...

Wordt dus vervolgd!