Gepland zwanger en in de steek gelaten

Lees hier deel 1 van "Gepland zwanger en in de steek gelaten"

Dit is het vervolg. Deel 2 gaat over hoe ik mijn baan in Vietnam verloor tijdens mijn zwangerschap.

Zoals je in deel 1 hebt kunnen lezen, belandde Hanoi in een hele strikte lockdown toen ik net wist dat ik zwanger was. Waar velen de lockdown verafschuwden, kon het voor mij op geen beter moment komen. 

Ik was bijna de hele dag door misselijk en ik wilde de zwangerschap graag nog voor mijzelf houden, uitgezonderd van familie en vrienden. 

Na het eerste trimester begon ik mij langzaamaan wat beter te voelen en tevens kwam het leven in Hanoi stapsgewijs op gang. Wat een heerlijke timing!
Ondertussen was ik 21 weken zwanger toen Hanoi weer grotendeels volledig tot bloei was gekomen en de kantoren weer open gingen. Iedereen MOEST weer naar kantoor. (Gedeeltelijk) thuiswerken zat er niet in, want veel werkgevers vertrouwen hun werknemers niet.

 Ik had vrij weinig zin om naar kantoor te gaan. Ik had een heerlijk thuiskantoortje met alle gemakken voorzien en de kantoren in Vietnam zijn vaak zwaar beneden de Nederlandse (ergonomische) standaarden.

En nu… moest ik ook gaan vertellen dat ik zwanger was. Ik kon mijn buikje niet veel langer verborgen houden, tenzij ik wijde kleding aan zou trekken. 

Terug naar kantoor, was maar voor korte duur, welgeteld vier dagen. Mijn baas was de eerste drie dagen niet op kantoor. Toen ze er de vierde dag was, plande ze een meeting in tegen het einde van de dag. De vergaderuitnodiging had geen titel en geen omschrijving. Het gaf mij een onbehagelijk en vreemd gevoel.

 
Ik liep op de afgesproken tijd haar kantoor binnen. Ik ging zitten en ze viel gelijk met de deur in huis. Ik kreeg ontslag. Ze gaf aan, dat het niet aan mijn werk lag, maar dat ze de financiering voor mijn functie niet rond konden krijgen.

Ik wist dat dit een smoes was, maar zal er hier niet verder over uitwijden. Per direct had ik geen werk en dus geen inkomen meer.

Ik kon gelijk mijn spullen pakken en was per direct afgesloten van alle systemen. Dit was zo’n rare situatie. Al mijn collega’s waren geshockeerd en we moesten haastig afscheid nemen.

Ik was in shock over hoe mijn baas met mij om ging. Ik werkte nota bene voor een non-profit organisatie, die jong volwassenen ondersteunt om ze een betere toekomst te geven. Een heel nobel streven, maar hoe deze dame met haar personeel omging op bepaalde gebieden, dat was ronduit respectloos. 

Pffff… en nu? Ik was 21 weken zwanger. Een nieuwe baan vinden in Nederland zou al een ramp zijn wanneer je zwanger bent, laat staan in Vietnam. 

Ik ben een doorzetter en ik heb geprobeerd een nieuwe baan te vinden. Ik solliciteerde voor een Deens bedrijf met een vestiging in Hanoi. Ze hadden toevallig een Nederlander nodig. Ik kwam met vlag en wimpel door alle testen en rondes heen en ze deden mij aan het einde van het laatste gesprek een bod.

Dit was het moment dat ik ze vertelde over mijn zwangerschap. Tevens gaf ik aan, dat ik zelf mijn zwangerschapsverlof zou bekostigen. Ze gaven aan dat ze mijn eerlijkheid heel erg waardeerden. Daarna heb ik nooit meer wat van ze gehoord. Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen. Ik was geknipt voor deze rol en nu moesten ze een gekwalificeerd iemand uit Nederland vinden, die tevens bereid is om naar een vreemd land te verhuizen. Ze zochten ook iemand die bekend was met de cultuur en het land en die echt in Hanoi wilde settelen. Hier zou maanden over heen gaan om een geschikt persoon te vinden. Plus: er moest nog een werkvisum worden geregeld. Dat is een lastig proces in Vietnam. 

Ik gaf het op! Ik weet in ieder geval dat het niet aan mijn kwaliteiten heeft gelegen, maar puur aan de zwangerschap. Als ik zelfs al bij een Deens bedrijf gediscrimineerd werd, waar ging het mij dan nog verder lukken om werk te vinden?

Mijn toenmalige partner stelde mij gerust en zei dat ik mij niet druk moest maken en dat we ons wel zouden redden. Dit betekende dus dat de financiële zorg volledig bij hem kwam te liggen, want in Vietnam heb je niet de sociale zekerheid, zoals we dat in Nederland kennen. 

Mijn toenmalige partner werkte voor zichzelf, maar zijn inkomen was op dat moment laag en heel erg onstabiel. Van mijn inkomen betaalden we toentertijd de huur, het eten en de babyspullen. Hij betaalde de verzekeringen en verder hadden we weinig tot geen geld meer over.

Het was een shock om geen baan meer te hebben en tevens compleet afhankelijk te zijn. Ik maakte mij echt zorgen over we hoe we alles moesten gaan betalen.

Ik had niet eens tijd om bij te komen van het nieuws, want de start van een nog grotere shock begon de dag nadat ik geen werk meer had.

In deel 3 zal ik je uitgebreid over deze grote shock vertellen. 

Instagram: meljaspers