Een onmenselijke keuze, gemaakt uit pure liefde

Terwijl de meeste al aan het voorbereiden waren voor kerst, naar leuke en gezellige kerstborrel leefde en in een huis zitten met een kerstboom en kadootjes eronder, heb ik gekozen om de boom weg te halen. Met moeite had ik hem neergezet, gewoon omdat dat hoorde. Maar het weekend na de uitslagen, de GUO echo en de gesprekken was ik alles zo zat! Ik was op alles en iedereen boos. Hoe kan iedereen nu gewoon verder leven terwijl wij het liefste alle gordijnen en deuren dicht en lichten uit lieten. Hoe kan iedereen zo opgewekt zijn en zin hebben in kerst terwijl onze kerst totaal anders zou zijn. 

Er hing een keuze boven m’n hoofd. Een onmenselijke. Hoe kan je zoiets beslissen? Een keuze wat eigenlijk geen keuze is. Ik weet ergens wel waar dit naartoe gaat. In m’n onderbewuste weet ik dit al lang. Ik wil het alleen nog niet toegeven. Lange gesprekken met Nick. Lange gesprekken met onze familie en mijn beste vriendin. Iedereen weet wat de keuze zou moeten zijn maar niemand durft het uit te spreken. 

Het is fijn om er met iedereen over te praten. Man wat een weg en wat een verdrietige tijd hebben we al achter de rug en wat moet er nog komen? Hoeveel kan een mens aan? Ik blijf het liefste in een sportbroek en een veel te grote trui in bed of in het hoekje van de bank zitten, met een kleedje en onze hondjes bij me. Ooit gedacht dat tranen op kunnen zijn? Ik kan je vertellen dat dat niet zo is. Ze blijven komen en ik laat ze en geef er aan toe.

Op maandag hebben we weer een gesprek in Nijmegen met de gynaecoloog en aansluitend weer de maatschappelijk werkster. Ik zie er tegenop. Ik heb de avond ervoor tegen Nick gezegd; ‘ik weet wat de keuze is, maar ik krijg het nog niet over mijn lippen’. Nu moet ik, als we worden geroepen om verder te komen.

We nemen plaats in de kamer en de gynaecoloog gaat zitten. Ik hou het niet meer en begin te huilen. Ik zeg ik weet wat ik moet zeggen maar ik vind het zo moeilijk om het daadwerkelijk te zeggen. Om het uit mijn mond te laten komen en over mijn lippen te laten glijden. Dat hebben ze wel nodig zegt ze. Ze moet van mij horen wat onze keus is, het moet ook echt uit mijn mond komen en dan dwing ik mijzelf;

‘We moeten de zwangerschap beëindigen, omdat onze kleine mooie lieve jongen geen goede levensverwachting heeft’.

Ik stort in en begin hard te snikken, te huilen. Overstuur ben ik. Ik heb het gezegd. Nu is het definitief. Alles wat ik al een paar dagen weet maar niet durf te zeggen is nu gezegd. Het is eruit en het is definitief. Wij moeten afscheid nemen van ons zo gewenste jongen.

Gelukkig neemt Nick verder het voortouw in het gesprek. Er word uitgelegd wat er moet gebeuren en we moeten een bevallingsdatum plannen. We hebben in het weekend al afgesproken dat we het over de kerst heen willen tillen. We willen kerst, kerst houden voor zover dat gaat. De datum dat onze jongen geboren wordt, is speciaal en die datum willen we alleen voor hem. 

We horen verder dat ik de avond ervoor 2 pillen moet nemen en ik verstijf. Ik, ikzelf moet iets innemen om de bevalling in gang te zetten? Gelukkig ziet de gynaecoloog mijn angst en ze zegt; ‘deze pillen maken alleen de baarmoeder een beetje week, het zorgt er niet voor dat de bevalling in gang gezet word of dat jullie zoontje komt te overlijden. Mocht er nog beslissen nadat ik de pillen heb geslikt, dat we de zwangerschap niet willen beëindigen, kan dat nog. Ik word een klein beetje gerustgesteld en we krijgen een lijstje mee met dingen die we mee moeten nemen als ik ga bevallen. 

Als ik ga bevallen, hoe stom klinkt dat op het moment dat je 19 + 1 bent? Je hoort hier niet over na te denken. Niemand zou in deze nachtmerrie moeten leven. Dit verdiend niemand.

29 december 2021. Dat wordt de datum. Met pijn in ons hart maar wetend dat dit de juiste keuze is voor onze jongen. Een onmenselijke keuze, een keuze vol angst, een keuze gemaakt uit pure liefde.