20 weken!

Aanstaande woensdag ben ik 20 weken zwanger! Ik zit alweer op de helft. Zo bizar. Ergens lijkt het nog vorige week dat ik hoopvol de hormooninjecties zette, in tranen het bericht ontving dat er maar drie rijpe eicellen waren gevonden en vervolgens de perfecte terugplaatsing, waarna ik met een zó goed en vertrouwd gevoel de fertiliteitskliniek verliet. Het heeft veel moeite gekost om vertrouwen te krijgen in de zwangerschap. Waarom zou het na al die jaren wel lukken? Toch groeit het vertrouwen echt en komt er steeds meer ruimte om te genieten. De verloskundige gaf aan dat ik nu echt evenveel kans heb als elke andere vrouw dat het goed gaat en daar probeer ik me ook maar aan vast te houden. Het helpt ook erg dat ik sinds ongeveer 13 weken de baby al dagelijks voel. Ik merk dat er sinds een week of drie echt een knopje om is gegaan. Ik kan er echt van genieten om in babywinkeltjes te neuzen en schattige kleertjes uit te zoeken. Het helpt hierbij ook wel dat we nu weten dat we een meisje verwachten en er werkelijk overal sale is. Ook zijn we al naar de eerste babywinkels geweest. Het eerste bezoekje aan zo’n park vonden mijn man en ik beiden overigens verschrikkelijk. Bij het eerste babykamertje dat we wel mooi vonden, stokt onze adem even bij het kijken naar de prijs. We lopen maar gauw door naar de kinderwagens. Ook hier is de keuze weer reuze, maar voelt het echt alsof we uit het Chinese alfabet de letter ‘a’ moeten gaan zoeken. Alles lijkt op elkaar. We besluiten nog maar even bij de accessoires te gaan kijken. Hier vind ik iets van stof met een leuk printje. ‘Wat is het?’, vraag mijn man. Ik heb werkelijk geen idee. Het ziet er wel schattig uit. Een half uur later staan we beduusd en enigszins teleurgesteld buiten. We weten echt nog niets van baby’s. Geef me een klas met dertig kleuters: geen probleem. Maar een baby? Een week later boeken we (gratis!) een rondleiding met een personal shopper bij weer zo’n megapark voor baby’s. Drie uur lang worden we rondgeleid en krijgen we allemaal informatie. Wat een verademing dit. ’s Avonds besluiten we toch de kinderwagen te bestellen we zo mooi vonden. Het wordt nu écht echt!

Afgelopen vrijdag was de 20 wekenecho en ik merk dat ik dit de minst spannende echo vind van alle echo’s die ik al heb gehad. Natuurlijk kan er wat mis zijn, maar ik weet in ieder geval dat ze leeft, want dat maakt deze dame elke dag al wel duidelijk. De 20 wekenecho is fijn. Op het moment dat het echoapparaat op mijn buik wordt gezet, verschijnt ons prachtige meisje in beeld en is het hartje ook direct zichtbaar. Wat doet ze het goed! Wel is haar buikje een beetje te dik. Ze houdt denk ik net zoveel van eten als haar ouders. Ik moet daarom volgende week geprikt worden op zwangerschapssuiker, met hét bijbehorende gevreesde glucosedrankje. Grote baby’s zitten wel in de familie, dus ik hoop dat dat het is. Zo niet, dan moet ik op een suikervrij dieet. Dat lijkt me heel pittig, vooral met mijn lage bloeddruk en grote eetlust de laatste tijd. Maargoed, we wachten dit rustig af! De placenta ligt aan de voorkant, dus ik moet nog even geduld hebben voor de eerste schopjes. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat dit nog lang duurt. Ook hier kijk ik zo naar uit! Dan kan mijn man haar ook eindelijk eens voelen!