Eindelijk starten met therapie

Na dik 2 maanden van tranen, angsten, suicide en op het randje van opname werd ik langzaam wat stabieler. Ik merkte dat mijn antidepressiva ging werken, ik kreeg weinig gevoel bij situaties en had meer lijfelijke rust. Structuur bleef de basis, als er maar iets veranderde dan viel het kaartenhuis om. Vooral de rouw kwam om de hoek kijken, ik zag dat Luna groter werd en steeds meer ontwikkelde. Elke dag ging voorbij met hoop, hoop dat ik haar kon knuffelen of haar kon verschonen. Maar mijn gevoelens waren nog te sterk, vooral lijfelijk gaf dat spanning als ik in contact met haar was. Hartkloppingen, zweten en soms zelfs bijna flauwvallen als ik een luier probeerde te verschonen. Babythuiszorg deed alle verzorging met haar en als Ward thuis was nam hij die rol over. Ik stond aan de zijlijn, keek toe en huilde wat af. Na veel gesprekken met IHT (intensive home treatment team van de ggz) was het tijd voor therapie. Ik was “stabiel” genoeg om te starten, het allerdiepste dal was voorbij: de suicide gedachten en het vluchtgedrag. Het advies was starten met video home training voor de hechting met Luna en EMDR voor de trauma verwerking.

Veronique was onze begeleider vanuit het infant team (ouder/kind team ggz) en kwam thuis om een video te maken van het contact met Luna. Ik herinner me weinig, behalve dat ik het moeilijk en ongemakkelijk vond. Ik werd gesteund met “je kan niks fout doen” , “je doet het hartstikke goed” en “doe wat goed voelt voor jou”. Maar wat voelde dan goed? Deze hele video voelde niet goed voor mij. Ik stond aan de rand van de box, Luna kletst tegen me en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Uit wanhoop gaat Luna huilen omdat ik simpelweg geen contact met haar maak. Dan leggen we haar op de tafel en zit ik er naast op een stoel, “praat maar met haar, probeer in contact te komen”. Ik kijk naar Luna en probeer dmv geluidjes de aandacht te krijgen, ze kijkt kort maar eigenlijk direct weer weg. Voornamelijk heeft ze oog voor de camera en lacht ze naar Veronique. Ik voel me ongemakkelijk en wil dit allemaal helemaal niet. We laten het er voor zover bij en spreken af dat we de film na een paar weken terug gaan kijken, zodat we zien wat voor hechting er wèl is en hoe mijn ontwikkeling is. De rest van de dag ben ik uitgeteld, zo belastend had ik het ervaren. Dwingend in contact met mijn dochter, terwijl ik er geen ruimte voor heb. Het is en blijft lastig uit te leggen, mijn brein kon niet meer helder functioneren.

Ik start een week later met EMDR therapie bij Emilie. Zij werkt ook bij het infant team en richt zich op de hechting en trauma verwerking. Vanaf een week of 3 begon Luna veel te huilen, was zo onrustig, spuugde ze veel en was ze constant aan het overstrekken. Weken lang, elke dag was het drama om nog maar te zwijgen over de avonden. Uit wanhoop reed ik wel eens naar mijn vader toe, zodat hij het overnam. Toen Ward 5 weken na de geboorte weer aan het werk ging en ik de 2 kinderen alleen moest doen, kon ik het al niet meer aan. Borstvoeding was een drama, ze schudde met haar hoofd, drukte zich af en krijste alleen maar. Na een bezoekje bij de kinderarts was het helder: reflux. We kregen het advies om gelilact te gaan gebruiken, een middel dat water indikt als gel en daarmee de melk aan te vullen. Conclusie; einde borstvoeding periode. Tranen met tuiten gaf dit natuurlijk, Boaz had ik een jaar gevoed, dat had ik nu ook in mijn hoofd! Toen ik stopte met de borstvoeding merkte ik pas op hoe weinig ik haar zelf oppakte. Eigenlijk alleen de voedingsmomenten zat ze bij me en voor de rest lag ze in de box. Natuurlijk was ik niet voor niks 7 weken na de bevalling naar de huisarts gegaan, het voelde toen al niet goed. Al met al was het eerste trauma voor de EMDR meer dan helder: het huilen van Luna. Als Luna huilde ging heel mijn lijf strak staan, hartkloppingen en ik wilde wegrennen. Heel ver weg van haar vandaan. Niet zoals gezonde moeders hebben, kom maar bij me knuffelen want het is oke. Tijdens EMDR kon ik vooral de eerste sessie, bijna overgeven van de stress die vrijkwam. Zo intens, zo verdrietig. Ik had standaard na de EMDR 2 dagen hoofdpijn en gemiddeld 2 nachten slapeloosheid. En ik dacht nog wel “gewoon even een lampje volgen en dan zijn alle klachten voorbij”.. De realiteit van de therapie was toch wel even andere koek..