Eerste keer fles

Vanaf november was ik stopt met borstvoeding omdat Luna onwijs aan het spugen was en bleek dat ze reflux had. Ik stond erop dat ze borstvoeding moest krijgen want bij Boaz had ik het een jaar gegeven, dus elke voeding kolven en het in de fles geven. Een krijsend kind op de achtergrond die schreeuwde om voeding, tranen in mijn ogen omdat door de stress de toeschietreflex niet op gang kwam.. Wederom: dit is dus een slechte gedachte, want welke voeding je kind ook krijgt, ze worden groot! Maar op dat moment zag ik alles door een tunnel, ik moest het beste voor haar, ik moest dit doen. Maar nu achteraf weet ik, doordat ik van mezelf zoveel ‘’moest’’ maakte ik het ons beide alleen maar moeilijker. Traumatisch was het huilen van Luna wel te noemen destijds, ze schreeuwde en krijste het uit. Tijdens de fles toen we het nog niet indikten, aan de borst toen we nog niet wisten dat de toeschietreflex te hard was en terwijl ik aan het kolven was en de fles nog niet klaar was. De hele periode is voor mij zwart, duister en moeilijk terug te halen. Maar de spanning die ik in mijn lijf voelde als ik haar de fles gaf of ze moest huilen, was altijd intens aanwezig. Vanaf de diagnose in Januari en de start van de babythuiszorg raakte ik Luna een geruime tijd niet aan, zoals ik al eerder geschreven had. Dit betekende dus ook dat ik al maanden geen fles had gegeven, want ik knuffelde dan misschien na 2 maanden weer met haar, lang innig contact lukte me niet. Dus een fles geven wat vaak wel ongeveer 15minuten duurt kon ik niet. Het gaf me al onrust als ze wat jammerde aan de fles terwijl iemand anders het gaf, ik kreeg hartkloppingen, zweten en voelde me onrustig. Maandenlang heeft de babythuiszorg of Ward de laatste fles voor de nacht gegeven en dan ging ik vaak al wandelen zodat ik die druk en prikkels niet meer had.  

 

Tot dat er een dag in juli kwam, dat Luna zelf aangaf dat ze het genoeg vond. Ward was die dag met vrienden aan het zeilen en Moniek kwam mij ondersteunen met de kinderen s’ avonds. Toen ze de fles wilde geven begon Luna onwijs te huilen en bleef mij daarbij aankijken. Tranen stroomden over haar wangen en ze nam geen slok van haar fles. Ze stak haar armen naar mij uit en gaf duidelijk aan: ‘’mama ik wil bij jou’’. Ik raakte wat onrustig, ze huilde en wilde mij? Maar dat kon ik helemaal niet, als ik het deed ging ze huilen en toen ik stopte met haar aanraken in januari werd ze een blije baby. Waarom deed ze dit nou? Ik keek Moniek aan, die vroeg aan mij of ik het wel zag zitten en heel eerlijk zei ik ‘’nee’’. Maar Luna bleef huilen, inmiddels waren we al 10 minuten verder en had ze nog geen slok gehad. Ik nam even een moment voor mezelf, diep in en uit ademen en telde tot 10. Ik knikte naar Moniek dat het goed was en ze gaf Luna aan mij.. en STIL! Ik schrok er even van, keek naar mijn dochter op schoot en die zat lachend met mijn ring te spelen. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wou ze nu ineens na al die maanden contact met me hebben. Even werd ik onzeker of ik deze druk wel aankon, maar ergens dacht ik ook: dit is de beste therapie. Luna geeft zelf aan wat ze nodig heeft en is daar heel duidelijk in. Toen ik haar wou teruggeven aan Moniek voor de fles maar ze begon direct te huilen. Ik slikte en dacht, wat is het ergste wat er kan gebeuren? Ze kon gaan huilen, maar dat deed ze nu ook al. Ik nam de fles over van Moniek en gaf deze aan Luna, die zeer tevreden op schoot zat te genieten van het moment. Rustig, bij haar eigen mama op schoot. Degene die haar op de wereld heeft gezet en keihard elke dag bezig was om de moeder te worden die ze wil worden.  

 

Luna keek naar Moniek en gaf haar een dikke lach; ‘’het is gelukt en ik ben trots, want ik heb weer een stukje van mijn mama terug’’.  ✨