Rauw verdriet

Twee dagen later konden we terecht bij de gynaecoloog. Dit keer kregen we geen waslijst aan vragen, maar mocht ik direct de stoel op en ging de gyn op zoek naar Pleun. Ergens had ik nog de hoop dat de verloskundige van de pretecho zich vergist had. Dat ze niet goed genoeg gezocht had. Ik was immers niks verloren, dus waar was ons Pleuntje dan gebleven? De gynaecoloog kon echter alleen bevestigen wat we woensdag al gehoord hadden; ik maakte een miskraam door.

Waarschijnlijk zou ik het binnenkort echt verliezen, dus ik kreeg wederom instructies mee waar ik op moest letten en wanneer ik moest bellen en daarmee moesten we het doen. Natuurlijk werd er gevraagd of ik medicatie wilde, of een curettage. Ik had echter overal gelezen dat een natuurlijke miskraam het allerbeste voor de verwerking is, iets wat de gyn nog eens beaamde, dus we zouden het gewoon afwachten de komende week… Mijn man maakte zich wel zorgen om mijn bloedverlies, maar mijn hb was hoog geweest 1,5 week eerder, dus ik kon het hebben. 

Verder leefden we een beetje in een roes. Het was zo onwerkelijk geweest en juist nu we erin waren gaan geloven en we twee keer een kloppend hartje gezien hadden, raakten we het weer kwijt. Het liefst wilde ik verdwijnen. Een deken over mijn hoofd trekken en de rest van de dagen niet meer tevoorschijn komen. Dat kon alleen niet. Ik moest er zijn voor onze meiden. Kijken naar wat ik wel had, al was dat ook best dubbel want wat had ik graag nog zo’n ‘exemplaar’ gehad. Het deed pijn. Pijn tot diep in mijn botten. 

10 dagen verder bloedde ik nog steeds en was ik nog amper stolsels verloren. In overleg met de gynaecoloog kwam ik langs en werd er medicatie voorgeschreven. Er werd wederom verteld waar we op moesten letten en mijn man kreeg op het hart gedrukt mij de komende dagen niet alleen te laten. Ter controle moest ik toch nog even in de stoel. 

Het was raar. Mijn baarmoeder was leeg, er was alleen bloed te zien en dat was eigenlijk al twee weken zo, maar ik bleef bloeden en had echt helemaal niets verloren wat op een miskraam leek. De gyn wilde voor de zekerheid nog even inwendig kijken, bleef even stil en vertelde toen dat ze het vruchtzakje zo vast kon pakken. Ze vroeg of ze het er handmatig uit mocht halen, waar ik mee instemde. Mijn man ging even aan de andere kant van het gordijn staan, die durfde niet te kijken naar wat de gyn eruit haalde. Ik mocht, eenmaal aangekleed, ook kijken en er werd precies aan me uitgelegd wat het embryo was en wat de dooier. Het was al een beetje gekrompen doordat het hartje al eventjes gestopt was met kloppen, maar ik kon duidelijk de beginnende ruggengraat zien, de zwarte stipjes waar de oogjes zich hadden moeten vormen en de flubbertjes die zich tot armen hadden moeten ontwikkelen. Het brak mijn hart. Dit was mijn kindje, nee óns kindje, in het hele prille begin van diens ontwikkeling. Dit hadden wij gemaakt en wat deed het intens veel pijn dat we het nu weer verloren waren... 

Ik heb 'haar' mee naar huis gekregen in een potje met sterk water. Ons gevoel zegt heel sterk dat het een meisje was, ons kleine Pleuntje, vandaar dat ik over 'haar' schrijf. Wat we met haar gaan doen weten we nog niet precies, voorlopig houd ik haar dichtbij me in het potje op een plank in de kast. Ik kan en wil er nog geen afscheid van nemen, want hoe klein het ook nog was, het lééfde wel en wat hielden we al ontzettend veel van dit kleintje in wording...