Even contact met Jaime

Vorige week waren mijn partner en ik naar een show van Derek Ogilvie. Voor degenen die hem niet kennen, hij kan met overledenen communiceren, en ziet ze ook. Hij geeft theatershows, maar ook in intiemere kringen met max 60 aanwezigen, zodat je meer kans hebt dat jouw geliefde(n) zich meldt/melden.

Ik weet dat er genoeg mensen zijn, die dit misschien onzin vinden, zweverig of bijgelovig of denken dat dit niet mogelijk is. Ik geloof hier wel heilig in, dat er leven is na de dood, en heb daar ook meerdere malen het bewijs van gezien (vooral vlak nadat mijn vader overleden was). En ik weet ook dat er genoeg mensen zijn, die het, net als ik, wel geloven.

Dit was in totaal al de vierde keer dat ik naar één van zijn shows ging. De eerste twee keer naar een theatershow, en deze laatste twee keer naar zijn uplose and personal tours. Ik was had tot nu toe nog nooit een reading van hem gehad. Ik verwachtte niet, dat ik aan de beurt zou komen. (Het zijn tenslotte toch altijd de andere mensen die dat geluk hebben?!)

En helaas was ik weer eens (en mijn partner ook, maar inmiddels alweer aan de beterende hand) geveld door de volgende hardnekkige verkoudheid. Al onderhalve week, en nu begon het (en ook weer precies de goede timing...) flink door te zetten. Oftewel; Flink hoesten, snotteren, beroerd voelen enz. Ik twijfelde die dag heel erg of ik wel zou gaan, omdat ik me beroerd voelde, en ik was doodsbang dat ik een (kriebel)hoestaanval zou krijgen tijdens de show. Uiteindelijk met wat paracetamol, stomen en honingdrop voelde ik em iets beter en besloot ik toch te gaan.

Maar waar ik bang voor was, dus zo'n hoestbui tijdens de show, gebeurde uiteraard ook.

En zo kwam ons lieve engeltje Jaime naar voren. Mijn gehoest had er dus voor gezorgd dat we contact met ons kindje hadden. Is dat gehoest toch nog eens een keer ergens goed voor.

Derek had de entiteiten gevraagd waarom ik zo aan het hoesten was. En Jaime had naar Derek gefluisterd; Go to mommy... Hij had ons gevraagd of we voor een kindje kwamen. (Iedereen moest aan het begin één iemand in gedachten houden waar diegene voor kwam. En gek genoeg kozen zowel mijn partner als ik beiden voor onze vader, hoewel ik natuurlijk ook voor Jaime, en ook mijn broer kwam, maar we moesten één persoon kiezen) En daar kwamen de tranen al meteen...

Jaime had het ook over mijn tattoo, en specifiek de voetafdrukjes. Hoe bijzonder, want dat had Derek niet kunnen weten.

Alleen wel jammer dat het moment een beetje verstoord werd door een telefoon die een paar keer afging, terwijl duidelijk gezegd werd dat ie op de vliegtuigstand gezet moest worden.

Verder maakte hij met de microfoon een geluid als dat van een hartslag. Zowel mijn partner als ik konden het niet direct linken. Pas later dachten we dat het misschien met de 20-weken echo te maken kon hebben, omdat we daar juist geen hartslag meer zagen.

Ook werd er nog iets met bloed genoemd. Die konden we ook niet echt ergens aan koppelen. Mijn partner dacht later nog misschien het bloedonderzoek bij mij, om de oorzaak te achterhalen.

Even verderop in de show, ging Derek nog naar een andere mevrouw toe, die een miskraam had gehad bij 7 weken. Hij zei, dat onze Jaime ervoor had gezorgd, dat dat kindje ook naar voren was gekomen. Dat was echt ontzettend bijzonder en ontroerend.

In de show had Derek het ook nog over "a little" boy. En ik vraag me echt af, omdat ik niet zeker wist of hij het toen over Jaime had, of hij inderdaad Jaime bedoelde. Want we hebben nooit Jaime's geslacht kunnen achterhalen en weten dus ook nooit of Jaime een jongen of meisje is. Nu vraag ik me toch wel af, zou Jaime dan een jongen zijn? Het zou alles zoveel persoonlijker maken.

Wat ook mooi was, dat hij wel extra benadrukte, dat wij ons kindje waren verloren. Dat je op een bepaald punt verwacht bijvoorbeeld je ouders te verliezen, maar toch niet je kind(je). En dat klopt zo, je hoort je kind(je) niet te overleven, dat is tegennatuurlijk. Maar helaas gebeurt het toch nog veel te veel...

Na de show sprak mijn partner Derek nog even aan. Omdat we dat van die hartslag pas later beseften. Hij vroeg nog waarom we dat niet zeiden, dus omdat we het ons te laat realiseerden en hij alweer bij iemand anders was. Hij zei ons die vraag voor de volgende keer te bewaren. De volgende keer zal waarschijnlijk de keer na de volgende keer worden, aangezien hij zijn volgende show in ons dorp geeft, als ik, als het goed is, net bevallen ben van ons regenboogkindje.

Jaime is dus nog steeds bij papa en mama in de buurt (en dat waarschijnlijk met zijn/haar opa, mijn lieve vader, die voor hem/haar zorgt). Dit was het beste bewijs, en geeft mij weer een stukje rust. Jaime zal altijd ons tweede kindje blijven, en een plekje in ons gezin houden, ook al is hij/zij er fysiek niet bij.