Een jaar geleden dat Jaime stil geboren werd...

Afgelopen nacht, om 0:22, was het precies een jaar geleden dat ons lieve kleine sterretje Jaime geboren werd...

Wat een rare, heftige en beladen dag. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. In mijn hoofd speelt zich automatisch het verloop van de dag van vorig jaar af.

Wat is het apart om in mijn profiel nu bij Jaime's naam 1 jaar te zien staan. Wat is het afgelopen jaar voorbij gevlogen. En toch voelt het soms nog steeds als gisteren dat ons dit allemaal overkwam.

Vaak denk ik er ook nog aan, Jaime zou nu eigenlijk ruim 7 maanden moeten zijn, en vraag me nog regelmatig af hoe ons leven er uit had gezien, als alles goed was gegaan. Maar het mocht niet zo zijn. Maar misschien moet ik dat ook niet teveel doen, want ons leven gaat nu heel snel drastisch veranderen, omdat Jaime's broertje/zusje geboren gaat worden, en het is ook niet eerlijk toe naar deze baby.

Vanmorgen waren we voor nog een controle in het ziekenhuis, wat er overigens gelukkig goed uit zag. Maar om weer de toegang tot de kamer te zien, waar ik beviel van Jaime, was heftig. Op dat tijdstip een jaar geleden waren we er nog. Na de controle weer even naar de stilteruimte geweest van het ziekenhuis, waar ik vorig jaar Jaime's vlinder ophing, en zo even Jaime konden herdenken. Voor zowel mij als mijn partner even een emotioneel moment. En erg verdrietig om te zien, dat er sinds Jaime helaas nog twee vlinders van andere sterrenkindjes opgehangen zijn... Je voelt dan ook gewoon hun verdriet, want je weet door welke hel ze gingen/gaan.

En tegelijkertijd wil ik eigenlijk helemaal niet dat het alweer een jaar geleden is, het klinkt dan weer alsof we alweer zo ver weg van Jaime zijn. Net als de jaarwisseling, je sluit het jaar af waarin Jaime nog leefde, maar ook definitief afscheid nam af. Alsof je een hoofdstuk afsluit. Met de jaarwisseling heb ik ook de as van Jaime dicht bij me gehouden. En besefte me, ik heb mijn drie kinderen even bij me. Jaime zal altijd een onderdeel van ons zal blijven, altijd ons tweede kindje zijn. Hoewel dat voor de buitenwereld niet te zien is.

Maar ondanks deze verdrietige dag, en alle bijbehorende emoties, moet ik me ook focussen op de dag van morgen, letterlijk, omdat ik dan ingeleid ga worden van ons lieve regenboogbaby'tje, waar het gelukkig goed mee gaat. Ook hij/zij heeft het volste recht op een plaatsje in ons gezin, een nieuw leven, geluk, en verdient net zo goed alle liefde en aandacht van papa en mama.

Maar vandaag is het de dag van Jaime, en steek ik een extra kaarsje aan voor hem/haar.

Lieve, lieve Jaime,

Papa en mama missen je, en denken nog elke dag aan je. Jij hoort voor altijd bij ons gezin.

Ik weet dat je veilig bent in de handen van opa, en samen zijn jullie op jouw uitgerekende datum naar het licht gelopen. Dat geeft mij heel veel troost, om te weten dat jij op een gelukkige plek bent, waar er goed voor je gezorgd wordt!

Jaime, our little shooting star,

Mommy and Daddy love you to the moon and back!

Oneindig veel liefs en kusjes van Mama