Een jaar geleden...

17 maart 2024 is waar het al begon... Kan het mij allemaal nog zo herinneren alsof het gisteren was. Het was een zondag en we gingen die dag niks speciaals doen, de dag erna stond onze 20 wekenecho gepland. 

Thuis wou ik nog eens naar het hartje luisteren met de doppler en normaal vond ik deze wel vrij snel tot vandaag... Geen gehoor... Eigenlijk had dit voor mij toen op dat moment echt al een aanwijzing moeten zijn geweest om naar het ziekenhuis te rijden, maar iedereen zei dat ik mezelf gek maakte, dat er helemaal niks aan de hand is en dat ik gewoon moet wachten tot de dag erna. Zo gezegd, zo gedaan. 

18 maart 2024 om 20 u hadden we de afspraak bij de gynaecoloog en onderweg daarheen kreeg ik al telefoon dat het serieus aan het uitlopen was dus dat ik later mocht komen. Ik had al enorm veel stress en dan nog eens zo'n telefoon krijgen pf nee... 

Uiteindelijk binnen bij de gynaecoloog en daar kregen we al heel snel het nieuws dat zijn hartje was gestopt, ik ga nooit vergeten hoe ik naar dat scherm aan het kijken was, nog nooit zijn er zo snel tranen gekomen, kijkend en roepend naar het scherm 'mijn baby!' Mijn vriend dat mij vastneemt en niet wil loslaten, het is hartverscheurend en zou het liefst van al die periode uit mijn geheugen verwijderen, maar dan verwijder ik de komst van mijn kindje ook. 

Op 20 maart 2024 hebben we hem mogen ontmoeten en afscheid nemen. Nu zijn we een jaar verder en zijn we in verwachting van een regenboogje. Ik had eigenlijk wel gedacht dat ik er sterker instond dan ik effectief ben. Heb mezelf een beetje overschat, niet erg, helemaal niet, maar het is echt duidelijk dat ik met het verlies van Leon het nog heel moeilijk heb en dit gaat nog lang duren ook... 

Zo was ik kleding aan het sorteren, kamertje beetje op orde brengen en de tranen schieten weer in mijn ogen. Ik had dit voor Leon ook moeten doen, Leon had ook een mooi kamertje moeten hebben, leuke kleertjes,... Het is en blijft oneerlijk dat Leon hier niet meer is en nooit heeft mogen zijn. 

Op zijn jaardag heb ik zelf eigenlijk niets speciaals gedaan, ergens heb ik er wel spijt van dat ik er niet meer stil bij heb gestaan, maar het is goed voor nu. 

We hadden nu op 17 maart 2025 de 20 wekenecho gepland staan voor ons regenboogje, het was en is nog steeds een periode met heel veel angsten en stress... 

Ik merk wel dat ik heel veel mis met Leon. Het moeilijkste aan heel de situatie vind ik het niet weten, niet weten hoe zijn karaktertje zou zijn, niet weten wat zijn favoriete groenten of fruit zijn, wat hij graag doet,... Het niet weten is het zwaarste vind ik persoonlijk. Ik had zo graag zijn mama willen zijn op aarde, samen... 

Ergens biedt het mij nu ook troost wetende dat hij onze beschermengel is. 

Wat ik echt wil duidelijk maken naar hem is dat ik hem ongelooflijk graag zie, enorm hard mis en hem graag ooit wil leren kennen. 

Mijn lief klein ventje, mama ziet jou graag, voor altijd!