3: Het afscheid

Mijn vaders laatste wensen waren naar een hospice gaan (niet te hoeven sterven in het ziekenhuis), en het ja-woord geven aan zijn geliefde. We zetten alles op alles om dit zo snel mogelijk geregeld te krijgen. Op 11 april kon hij eindelijk terecht in het hospice.

De ochtend daarna werd er getrouwd en kwamen we met familie samen in het hospice om het te vieren. De medewerkers van het hospice hadden de kamer prachtig versierd. Ik had een kaart voor mijn vader en stiefmoeder geschreven die ik aan hen voorlas. Ik eindigde met het vertellen van de naam van onze toekomstige zoon, ik wilde mijn vader dit nog graag meegeven. Hij was emotioneel, net als ik. Een heel moeilijk, maar tegelijkertijd mooi moment dat ik altijd zal koesteren. Het was een prachtige ochtend, de zon scheen fel en de liefde in allerlei vormen was voelbaar. Lucy bracht met haar gekke uitspraken bij iedereen een lach op het gezicht. Maar ook tranen mochten er zijn.

Aan het begin van de middag ging iedereen weer zijn eigen weg zodat mijn vader kon rusten. Ook ik moest even bijkomen van de heftige ochtend. Tegen het einde van de middag kreeg ik bericht van mijn stiefmoeder, of we naar papa wilden komen, het ging niet goed.

Ik reed met mijn broertje naar het hospice en allebei waren we overrompeld door de bizarre achtbaan aan emoties die we die dag al hadden ervaren. Aangekomen in het hospice, zagen we dat mijn vader veel pijn had. Het was goed zo, gaf hij aan. Kort maar krachtig namen we afscheid en het infuus voor de palliatieve sedatie werd aangesloten. Onze partners kwamen ondertussen ook aan bij het hospice en samen aten we iets op het terras bij zijn kamer. We haalden herinneringen op aan papa en dat gebeurde met een lach en een traan. We bespraken wie bij hem zou gaan waken die nacht. Maar dat bleek niet meer nodig, amper een uur nadat hij het infuus had gekregen overleed hij. Bizar snel. Alsof hij had gewacht tot zijn laatste wens in vervulling was gegaan en toen pas kon loslaten.

Normaal ben ik degene die het voortouw neemt als het aankomt op het regelen van de uitvaart. Maar dit keer liet ik dat aan mijn broertje, zusje en stiefmoeder over. Ik had er gewoonweg geen energie voor. De uitvaart werd gepland op de dag voor mijn uitgerekende datum, het kon niet anders want het was erg druk.

Wat was ik opgelucht dat ik nog niet bevallen was toen die dag aanbrak. Daar zat ik dan, met een buik die op springen stond. Het afscheid was prachtig; mijn broertje, zusje en stiefmoeder waren allemaal zo moedig om te spreken en zijn kist was bedekt met bloemen. Vanuit de zaal had je uitzicht op een groot veld. Tot 2 keer toe vloog er tijdens de dienst een ooievaar over; de baby mocht komen!