Wat worden ze al groot

Januari 2014 was mijn laatste blog. Toen nog helemaal bezig met zindelijk worden. En nu drie zindelijke kindjes, zowel dag als nacht. Inmiddels zijn Lucas, Wouter en Ilse alweer 3 jaar en 9 maanden. Dat betekent nog eventjes en dan gaan ze naar school. 

Ze zijn er volgens mij echt aan toe. Ze zijn verschrikkelijk leergierig en hun huidige speelgoed lijkt ze met uitzondering van de houten treinbaan nauwelijks meer te boeien. Zolang we er niet op uit trekken, worden ze hangerig en zeuren ze. Ze willen alleen dan maar televisie kijken. Iets wat ik voornamelijk alleen vlak voor het avondeten toe sta.

Lucas is de oudste van het stel, maar op dit moment de kleinste. Duidelijk zitten er bij hem wel Spaanse genen in zijn bloed qua lengte. Zijn blonde haar heeft hij dan van mij ( al zullen die blonde haren ook wel donker worden later). Lucas kan al heel goed dingen redeneren. Een voorbeeld: Ik heb van de week in mijn hand gesneden met een kaasschaaf op een rot plek en als ik teveel kracht op de hand zet gaat het open. Ik heb dus toen gezegd dat ik ze niet zoveel meer kon tillen. Gisteravond moest Lucas voor de grote boodschap naar de WC. Onze WC's zijn vrij hoog en Lucas niet zo groot. Zonder brilverkleiner kan hij er net op, met brilverkleiner moet ik hem er nog opzetten. Plassen gaat prima zonder verkleiner, maar voor de grote boodschap heeft hij de verkleiner wel nodig. Gisteravond zei hij: Ik ga wel zonder bril, dan hoeft je niet te tillen. Wat een lieverd kan hij toch zijn!

Soms is het wel lastig om met Lucas om te gaan. Hij heeft een enorme drang om alles als eerste te doen. Als ze dan alledrie heel netjes vragen of ze alsjeblieft als eerste mogen en ik beslis dat het deze keer geen Lucas is, zegt hij altijd, maar ik vroeg het netjes en barst in tranen uit. Hij is snel teleurgesteld als dingen niet gaan zoals hij dacht dat het zou gaan. Dat gelijk ook het probleem tijdsbesef met zich meebrengt, want wat is heel lang en wat is even en zo. En dan nog zoiets. Wat is morgen? Morgen is nog één nachte slapen. Maar wat zeg je dan als de volgende ochtend aan je gevraagd wordt: is het nu morgen?

Als baby was Lucas doordat de motoriek wat trager ging vaak het buitenbeentje. Nu doet hij lekker mee met de andere twee. Zijn grootste vriendjes zijn Wouter en Ilse.

Wouter is de langste van het stel. En als ik buiten met ze ben, zie ik mensen altijd eerst verward kijken. Het verschil in lengte is net te klein om een oudere broer te zijn, maar een drieling, nee dat kan niet. Maar toch ze lijken wel veel op elkaar. 

Wouter is mijn wildebras en knuffelkont. Hij gooit vaak zijn lengte in de strijd ( niet zijn gewicht, want Lucas is toch net iets zwaarder) Hij is kampioen toneelspelen. Erg goed in nephuilen en nephoesten. Degene die het meeste pubert en waarschijnlijk ook degene die zichzelf het meeste in de weg zit. Als hij een tijdje op de gang is geweest en weer rustig is. Doe ik de deur open en zeg dat hij weer naar binnen mag komen. Wouter doet dan altijd de deur weer dicht en gaan weer op de trap zitten mokken. Naar een paar minuten doet Wouter de deur open en gaat verder met mokken op de trap. Uiteindelijk loopt hij met boze blik en armpjes over elkaar de kamer binnen. 

Wouter vindt rollenspellen heel leuk. Treinbaan is echt superleuk! Treingeluiden doet hij heel graag na. Hij zit vol geluidjes en als hij een verhaal verteld, moet je maar aan de geluidjes en gebaren raden wat hij bedoeld. Hij neemt vaak de leidende rol op zich en lijkt daarom vaak op de grote broer.

Buiten dat Wouter een wildebras is, is Wouter wel heel lief voor zijn broer en zus. Hij is erg knuffelig en ook tegen mij zegt hij ook heel vaak ik vind je lief of wat ben je mooi. En dan krijgt hij weer een extra knuffel!

Ilse is de jongste, maar kan goed van zich afbijten. Ze laat zich niet door Wouter de les lezen. Waar Lucas vaak de hulp van mama inroept, lost Ilse het zelf wel even op. 

Voorheen speelde ze altijd met hetzelfde speelgoed als de jongens, maar steeds meer zie ik dat Ilse naar het meisjesspeelgoed trekt en ook op een zorgzame manier ermee omgaat. Zo is ze ook voor haar broers. 

Ilse haalt haar geluk uit de kleine dingen en dat is zo mooi om te zien. Een voorbeeld. Van het weekend was mijn schoonzus hier en liepen we door het park bij ons in de buurt. Ilse liep met mijn schoonzus hand in hand en liep honderduit te kletsen. Kijk, zegt Ilse over het voetpadbord, een klein mens en een groot mens. Schoonzus: Ja net als wij! Van de week in de auto: Kijk mama ik zie Ilse en ... (naam schoonzus). En trots dat ze dan kan zijn. Heerlijk vrolijk wordt ze daarvan en mama meteen ook.

Ondertussen zijn mijn kinderen weer wakker, dus tijd om een eind aan deze blog te breien, maar niet zonder het delen van mijn geluksmomentje van vanochtend. Ilse slaapt apart en het is zo mooi om de begroeting te zien. Erg wordt dan flink wat afgeknuffeld door de kinderen. Wat een geschenk!