Mama, het is zo druk in mijn hoofd

Al vanaf de geboorte is Noah een gevoelig jongetje. Toen ik net zwanger van hem was is mijn moeder overleden. Hierdoor heb ik veel stress gehad tijdens en na de zwangerschap. Ik denk zelf dat hij hier onbewust veel van heeft meegekregen.

De eerste jaren op school gingen moeizaam. Ik heb hem tot ongeveer halverwege groep 4 vaak huilend naar school gebracht. Hij wilde graag bij mij blijven. Tussendoor ging het lang ook tijden goed, maar ineens waren er terugvallen en werd hij verdrietig. Ik had goed contact met de juf en eigenlijk altijd als hij zo naar school ging liet ze mij al gauw weten met een foto dat het goed ging. Zelf stapte ik dan ook regelmatig huilend in de auto, doe ik hier wel goed aan? 

Groep 3 was voor hem, maar ook voor de rest van de klas een rotjaar. 1 van de 2 juffen viel uit waardoor er veel inval stond. Groep 3 is al moeilijk, maar hij miste heel erg de regelmaat die hij nodig had. Ze twijfelden of hij moest blijven zitten, maar ze dachten dat hij later wel mee zou kunnen komen dus wilden hem toch over doen naar groep 4.

In groep 4 had hij een hele fijne juf die hem goed begreep. Noah stoorde regelmatig de klas en zij wist precies hoe ze met hem om moest gaan. Dat storen doet hij trouwens onbewust, hij krijgt alles mee maar maakt tussendoor geluidjes. Hij liep even vast halverwege groep 4, maar dat heeft hij allemaal weer ingehaald en kon toch lekker mee naar groep 5. 

Ook hier heeft hij een fijne juf en meester die hem goed helpen en begeleiden. Op een dag kregen wij bericht van school of we op gesprek wilden komen. Dit gesprek was ook met de ib-er van school. Noah heeft aangegeven dat hij het druk vindt in zijn hoofd, waardoor hij zich niet goed kan concentreren. Hij gaf hiermee eigenlijk zelf aan dat hij hulp nodig heeft. Thuis heeft hij ook een tekening gemaakt van zijn hoofd. Aan de ene kant heeft hij allemaal vakjes getekend met alles gesorteerd in hokjes. Dit is hoe hij het zou willen. Op de achterkant had hij alles door elkaar geschreven, sommen die niet kloppen en een paar krassen. Dit is hoe het er nu uit ziet. Toen hij het liet zien kreeg ik echt een enorme brok in mijn keel. Zo knap dat hij dit kan tekenen, (hij is heel creatief) maar zo pittig dat hij dit zo voelt.

 Op dit moment heeft hij gesprekken gehad met een kindercoach en staan we op de (laaaaaange) wachtlijst voor diagnostiek bij een psycholoog. Welke weg we moeten gaan bewandelen weet ik nog niet, maar dat het ook intensief voor ons is, dat is zeker. Het moeilijkste vind ik dat ik hem soms niet begrijp. Hopelijk krijgen wij hier ook handvatten voor! 

Is dit voor jou nou herkenbaar en wil je er met me over praten, of heb je eventuele (ervarings)tips voor mij dan hoor ik het heel graag. ❤️ @lauras.momlife

P.s: van Noah mocht ik deze blog schrijven omdat we dan misschien tips krijgen of horen dat meer kinderen dit hebben. 

Liefs, Laura

Lees ook: Vlog 209: Familie Smit