Lezen is saai!

Ok, ik beken, ik heb altijd gedacht dat zoonlief even graag zou lezen als wij. Papa verslindt boeken en ikzelf heb ooit Germaanse Talen gestudeerd, dus kan ik toch wel stellen dat ook ik iets met taal heb. Verhaaltjes voorlezen voor babylief in de zwangere buik, daar hebben we nooit aan meegedaan, maar zoonlief werd van zodra hij een beetje kon zitten en dat was snel, heel snel, blootgesteld aan leuke prentboeken. Toen hij anderhalf was, kon hij reeds een halfuur geboeid naar verhalen luisteren en naarmate hij iets ouder werd, moest je niet proberen om een verhaal een tweede keer voor te lezen. Hij kende het immers bijna uit zijn hoofd. Bij zoonlief moet alles vooruitgaan, hij is van baby af  een spons als het op weetjes vergaren aankomt. Nieuwsgierig en open en duizende waaromvragen. Filosoferen over verlies en afscheid deed hij al op zijn derde. Als kleuter wilde hij meer, meer en nog meer. 

Vorig jaar was ik er dan ook rotsvast van overtuigd dat hij superblij zou zijn als hij eindelijk boeken zou kunnen lezen. Eerlijk gezegd hoopte ik ook dat ik dan wat minder "Waarom?"  "Waarom?" zou horen en hij heel wat, allemaal lekker zelf zou gaan uitzoeken.

Wat blijkt nu, zoonlief vindt taal en lezen saai. De inhoud van de beginnende boekjes staat hem niet aan. "Het is allemaal zo kinderachtig en stom." Lezen is hier thuis dan ook een hele opgave en hoewel ik zelf een juf ben met veel geduld en aandacht, betrap ik er me vaak op dat ik niet altijd evenveel geduld heb met zoonlief. Enerzijds omdat ik vind dat hij moet oefenen en hij dat bij de regel van de klok weigert, anderzijds omdat ik denk dat er effectief een wereld voor hem zal opengaan als dat lezen nu eenmaal wat beter lukt.

Vorige week had hij voor het eerst het gevoel een ECHT boek mee naar huis genomen te hebben. Eerst was hij blij, maar al snel vond hij het boek toch zo dik... Pfff  Na de beloningsfiche voor het lezen, lezen aan tafel, voorlezen voor de jongere zus... moesten we dus op zoek naar een nieuwe plaats en een nieuwe methode. Elke avond las hij mij een stukje voor uit Een sneeuwpop met een snor. Aangezien hij vandaag het boekje moest teruggeven, hebben we gisteren afgewisseld: hij lezen, ik lezen. We hebben samen gelachen met de duif die poept op de kop van Topper, we hebben genoten van de personages en we hebben ook samen een traan weggepinkt. Zoonlief vond het een boek met een verhaal, hij vond het grappig en ook een beetje triest. Eindelijk eens iets positiefs over lezen... Er is nog hoop! Hij gaf zelf voor het eerst aan dat hij graag eens een boek van Spik en Spek zou lezen. Voor vandaag zijn zoonlief, Anke de Vries en Marc de Bel mijn idolen. 

Hebben jullie nog leuke boekentips voor moeilijke lezers?