Hoe hebben jullie dat gedaan dan?

Hi! Ik ben Kari en ik ga zo nu & dan bloggen voor Mamaplaats. Omdat dit mijn eerste blog is voor dit toffe platvorm leek het mij wel leuk om mij en mijn gezin eerst even voor te stellen. Ik heb op Instagram gevraagd wat jullie allemaal van me willen weten. In deze blog geef ik antwoord op een aantal van deze vragen. De meeste vragen gingen over veganistisch eten en over lesbisch ouderschap. Omdat dit allebei nogal grote onderwerpen zijn zal ik ze in allebei in een aparte blog bespreken. De rest van de vragen zal ik in een andere blog beantwoorden! In deze blog alles wat jullie wilden weten over onze relatie, hoe we kindjes hebben gekregen, onze donor, of mijn vrouw ook ooit zwanger wil worden en nog een aantal andere vragen!

Blogjes voor het leven

Mijn maam is dus Kari en ik ben 32 jaar (ook dat was een vraag). Ik ben mama van twee meisjes: Isaya (4 jaar) en Alela (1 jaar). Ik tik blogjes voor het leven, dat is mijn passie en mijn brood en dat doe ik op columnsbykari.com. Ik schrijf voornamelijk over groen leven & opvoeden: natuurlijke huidverzorging & make-up, plantaardige voeding, wasbare luiers, houten speelgoed, duurzame kleding, ecologisch schoonmaken en plastic vrij leven. Maar ook veel over opvoeding, (ons) interieur, yoga, mijn struggles en geluk als moeder en ja, soms ook over lesbisch ouderschap.

Eilandkind

Ik ben ruim 5 jaar getrouwd. Met een vrouw. In november zijn we 9 jaar samen. We hebben elkaar ontmoet op Curaçao. Daar ben ik opgegroeid. Ik kreeg hier ook een aantal vragen over: ik heb er de eerste 14 jaar van mijn leven gewoond en later nog voor een korte periode, om vrijwilligerswerk te doen. In die periode heb ik mijn vrouw ontmoet. Of we ooit terug willen? Ja… en nee. Ja, omdat ik me er thuis voel. Curaçao is echt waar mijn hart ligt en waar ik hoor. Maar er zitten bepaalde voordelen aan Nederland. Zo is het hier een stuk veiliger (qua inbraken en overvallen met name), liggen de lonen hier hoger, is het onderwijs beter en voelen wij ons hier, als lesbische vrouwen, veel meer op ons gemak. Dat neemt niet weg dat ik het hier in Nederland veel te koud, gestrest en grijs vind. Er zijn dingen waar ik nooit aan zal wennen. 

Hoe hebben jullie dat gedaan?

Dit was een van de meest gestelde vragen: “hoe hebben jullie dat gedaan, kinderen krijgen als twee vrouwen?”. Ook vragen als: welke obstakels kwamen jullie tegen? Wie is jullie donor? Hebben allebei de meisjes dezelfde “vader”? Wat voor keuzes heb je als twee vrouwen kinderen wilt krijgen? Voor welke keuzes hebben jullie gestaan? Was het een moeilijke weg? Ook waren er vragen voor mijn vrouw: wil zij ook een keer zwanger worden? Wat zijn haar overwegingen daarin? Geeft zij ook borstvoeding? En natuurlijk: komt er een derde kindje? Ik ga het allemaal vertellen.

Onze weg als lesbisch stel naar het ouderschap

Ik wist al vanaf dat ik heel jong was dat ik graag moeder wilde worden. Ik had ook echt een zwangerschapswens. Mijn vrouw had ook wel een kinderwens – minder sterk dan ik, maar ze wilde wel kindjes – maar totaal geen zwangerschapswens. Dat zijn namelijk echt twee verschillende dingen! Een zwangerschapswens betekent ook 9 maanden lang een kindje in je buik dragen, dik worden, misselijk zijn, heel veel dingen niet meer kunnen, uren weeën opvangen, een kind uit uitpersen, borstvoeding geven, slapeloze nachten tot sint juttemis, herstellen van een bevalling… Fantastisch leek mij dat allemaal. Mijn vrouw, not so much.

Bekend of onbekend?

Als lesbische vrouwen heb je een aantal keuzes. Die voelen best beperkt, omdat je hulp van buitenaf moet vragen. Maar gelukkig kan dat allemaal in Nederland en daar ben ik heel dankbaar voor. We gingen in eerste instantie voor een “onbekende” donor, omdat we niet dachten dat we een andere optie hadden. Ik schrijf “onbekend” want het is nooit helemaal anoniem: je kindje kan op een gegeven moment contact zoeken met de donor. Dat proces verliep echter met heel veel obstakels en leed. Na een wachttijd, bij een kliniek, van 9 maanden, kregen we een donor toegewezen. Hij klonk op papier niet echt fantastisch (we noemden hem “de Viking”), maar we deden het er maar mee. Welke andere optie hadden we?

We insemineerden iedere maand, 1 keer per maand, 4 maanden lang. Dat mislukte faliekant. Ik vond het zo stressvol en “klinisch”. 5 minuten na het insemineren moest ik weer opstaan en wegwezen, want de volgende wensmoeder stond al weer klaar: het leek wel lopende band werk! Mijn lijf reageerde niet goed op dit alles. Ik werd niet zwanger en ik vond dat heel zwaar. Iedere keer die spanningen, het wachten tot we konden testen en dan de teleurstelling. Mijn vrouw moest mij na de laatste poging van de badkamervloer rapen, zo verdrietig was ik. Vier maanden is niet overdreven lang om zwanger te worden. Maar samen met de wachttijd (waarin ik ook allerlei onderzoeken moest ondergaan om te kijken of ik wel een eisprong had), het feit dat we in zo’n klinische setting moesten insemineren en dat het gewoon niet goed voelde allemaal, was het een heftige ervaring.

Droomdonor

En toen kwam er, echt als een geschenk van het heelal, een bekende donor op ons pad. We hadden hem nooit “overwogen”, maar toen hij het aanbood wisten we allebei gelijk “ja, dit is het!”. Hij is de perfecte donor: zorgzaam, knap, aardig, slim, handig, sociaal, een goed hart. Maar ook: een eigen gezin, geen verwachting dat hij een vaderrol zou innemen, maar wel in de buurt mochten onze kindjes vragen hebben. We konden het niet beter wensen dan dit. En we waren en zijn hem en zijn vrouw dus ook ontzettend dankbaar. De mensen om ons heen weten wie hij is en de meisjes zien hem met enige regelmaat. Onze band is goed en we zijn dol op hem. Op het internet houden we zijn identiteit natuurlijk geheim, want hij is echt een leukerd en anders belt heel lesbisch Nederland hem straks plat ;)

Appeltje Eitje [Zaadje]

Zwanger worden van onze droomdonor was een eitje. Het was bij allebei de meiden in één keer raak. We konden namelijk gewoon rustig thuis insemineren: geen stress, geen druk en meerdere dagen per ovulatie, wat de kansen vergrootte. De meisjes zijn verwekt via kunstmatige inseminatie. Dus dat betekent dat mijn vrouw mij met het zaad van onze donor heeft geïnsemineerd. Natuurlijk was het de eerste keren wat ongemakkelijk en waren we wat giechelig. Maar toen we “voor Alela gingen”, vonden we het alle drie een stuk gewoner. Toen ik na het insemineren nog even rustig bleef liggen, met mijn benen in de lucht, dronk mijn vrouw een biertje met de donor. Als je meer wilt weten over thuis insemineren en hoe we dat hebben gedaan, kun je deze blog lezen.

Het allermooiste ooit

Toen Isaya werd geboren was ik natuurlijk het gelukkigste ei ter wereld. En toen Alela werd geboren uiteraard weer. Mijn meisjes maken mij zo intens gelukkig. Ik ben belachelijk dankbaar en blij dat ik mama mag zijn van twee van zulke lieve, mooie, slimme, gezonde meisjes. Er zijn geen woorden voor hoeveel ik van ze houd. Als je zelf ook mama bent, begrijp je vast dat ik nog minstens zestig blogjes voor nodig heb, om ook maar iets van dat gevoel te kunnen omschrijven. 

Ik zou het ontzettend leuk vinden als er nog een derde gupje bij komt. Ik vind het echter ook wel spannend: we hebben al zoveel geluk en rijkdom, waarom zou ik nog meer wensen? We zullen zien wat de toekomst brengt. Mijn vrouw sluit zwanger worden niet volledig uit, maar zoals ik al schreef, staat ze er niet om te springen. Het lijkt haar wel “leuk” om te zien wat er dan uitkomt. Maar ze moet er vooral niet aan denken dat er dan ook echt dus wat uit moet. Geeft niks, ik vind zwanger zijn leuk en bevallen niet al te vreselijk. Ook borstvoeding geven vind ik, hoewel een fikse opgave, een van de mooiste dingen om te doen. En om antwoord te geven op die vraag: nope, er komt alleen melk uit mijn boobs, niet die van mijn vrouw.

Dat hele bloggebeuren

In de volgende blog zal ik onder andere antwoord geven op de vraag wat mijn vrouw vindt van “dat hele Instagramgebeuren” en mijn werk als blogger. Ik zal haar die vraag laten beantwoorden [ik ben ook wel benieuwd!]. Een andere vraag die ik zeker zal beantwoorden is “Je Instagram ziet er altijd zo fantastisch uit… maar wat is jullie grootste struggle?”. En verder zal ik de vragen benatwoorden die jullie nog hadden naar aanleiding van onze keuze om onze oudste dochter niet meer herkenbaar in beeld te brengen. Wordt vervolgd dus! En mocht je tot het zover is al wat meer willen weten over ons, over groen leven of een van de andere onderwerpen waar mijn blog over gaat, kom dan zeker even koekeloeren of kom me opzoeken op Instagram! Dat vind ik gezellig.