Een controle-mri

Twee weken geleden had Fabe een controle mri. Het weekend voor de mri was de spanning bij mij en mijn man goed voelbaar, zo waren er zo nu en dan tranen van de spanning, maar waren we ook kortaf, tegen elkaar en tegen de kinderen. Niet goed, dat weten wij allebei, maar de stress was abnormaal hoog. 

Het was namelijk voor het eerst sinds het laatste infarct dat Fabe onder narcose ging. En als ik ergens niet goed tegenkan is het wel een narcose. Dit is altijd spannend, maar voor Fabe is dat extra spannend. Zo mogen er tijdens de narcose geen grote bloeddruk-schommelingen plaatsvinden, want dat is niet goed voor zijn hersenen. De mri was uiteindelijk goed gegaan. Geen gekke dingen, en hij werd goed en rustig wakker. Nu was het wachten op de uitslag...

De mri komt precies op het moment dat wij vinden dat het herstel van Fabe stilstaat. De eerste zes maanden na een infarct gaat het herstel meestal het snelst. De herse­nen kunnen zich dan in beperkte mate zelf herstellen. Ook nemen delen van de hersenen die niet beschadigd zijn taken over van de beschadigde delen. Na zes maanden is er nog steeds sprake van herstel, echter gaat dat herstel dan wel minder snel en met kleinere stappen. Na twee jaar kan je meestal pas met enige zekerheid vaststellen wat de blijvende gevolgen zijn van het herseninfarct. Fabe gaat lichamelijk redelijk vooruit, maar praten gaat nog helemaal niet en eten is nog steeds enkel dik vloeibaar voedsel (denk aan appelmoes of yoghurt) en kost hem nog steeds erg veel energie. Omdat wij dit al eerder hebben meegemaakt met Felix merk ik dat wij hem veel vergelijken met hem. Felix zei na zijn eerste herseninfarct na enkele weken “ja” en “nee”. En naarmate de tijd verstreek ging hij steeds meer en beter praten. Na zijn tweede infarct duurde het langer, maar ging hij na zes maanden toch weer woordjes produceren. Ik weet en besef me echt wel dat ik hem niet mag vergelijken met zijn oudere broer, maar toch lukt het me niet om het niet te doen, en maak ik me regelmatig erge zorgen over hem. 

Deze week ontvingen wij de uitslag van de mri, en…die was goed! Wat een opluchting. De mri liet zien dat verschillende bloedvaten de functie hebben overgenomen van de afgevallen bloedvaten en er zijn veel nieuwe aftakkingen ontstaan. Ook de bypass van vorig jaar januari ontwikkelt zich goed. Er zijn geen verdere of nieuwe vernauwingen waargenomen en de vochtophoping aan de rechterkant in zijn hersenen is bijna weg. Kortom het is dus rustig en stabiel in de hersenen. 

En nu? Nu de focus naar voren. We moeten ons gaan concentreren op wat goed gaat en hoe wij hem nu verder kunnen helpen en ondersteunen in zijn herstel. Binnenkort volgt een multidisciplinair overleg met de neuroloog en het revalidatieteam van Fabe, om de doelen voor de komende tijd te stellen. En over drie weken gaan we nog een hobbel nemen: een peg-sonde. Hij wordt eindelijk verlost (na tien maanden) van zijn neusmaagsonde, en wordt er dus een sonde direct naar de maag toe geplaatst. Hopelijk gaat dit  hem helpen bij het herstel met het eten en wie weet, wie weet…komen er dan ook weer wat woordjes. ♡