1 maand geleden
Doodziek
Tussen hoop en vrees..
Wat een angstige week hebben wij beleefd. Het begon allemaal op dinsdag. Na een dag niet helemaal fit te zijn, besloot ik te testen op covid. Mijn zusje was op dat moment 39 weken zwanger en ik wilde geen risico lopen in contact. Uitslag: positief.
Die nacht voelde ik mij inderdaad ook steeds beroerder worden. Spierpijn, koorts, verkouden en algehele malaise. ‘s Ochtends werd Sef ook wakker met klachten. Ik meldde mij ziek en we besloten de dag op de bank door de brengen. De donderdag zag er vrijwel gelijk uit.
Donderdagavond veranderde de situatie. We waren aan het eten toen Sef ineens begon te gillen van de pijn. Hij leek naar z’n mond te wijzen en inderdaad: z’n lippen en tong waren gezwollen en vertoonden een soort blaasjes. Eerder heeft hij hand voet mond ziekte gehad, dus daar leken deze symptomen ook bij te horen. Dikke pech, covid en HVM tegelijk, dachten we, maar uit de zelftest kwam geen covid. Paracetamol en Nurofen gegeven en in bed gelegd.
Vanaf 19.00 u bleef hij uiteindelijk continu huilen, door merg en been. Uiteindelijk hebben we rond 1.00 u de huisartsenpost gebeld en mochten we langs komen. Ik was positief getest, dus mocht helaas niet mee. Robert ging met hem naar de huisarts en kreeg Lidocaïne voorgeschreven. Dit smeerden we op de blaasjes en zo probeerden we de nacht door te komen.
De volgende ochtend bleef de situatie echt hartverscheurend. Sef bleef onafgebroken huilen en gooide zichzelf uit wanhoop tegen de grond en sloeg zichzelf op zijn hoofd. We belden onze eigen huisarts, de huisarts van de HAP wilde namelijk verwijzen, maar niet naar ons eigen ziekenhuis, en werden verwezen naar het Diakonessenhuis.
Eenmaal daar is hij nagekeken, hij had ook al ruim 12 uur niets gedronken. De conclusie: HVM en lichte dehydratie. Op het moment dat de arts terug kwam dronk hij zijn beker leeg en werden we met pijnstilling naar huis gestuurd. Werd hij weer zieker of stopte hij weer met drinken, dan moesten we bellen.
Eenmaal thuis leek het weer bergafwaarts te gaan. Dus eind van de dag opnieuw contact opgenomen en morfine voorgeschreven gekregen. Hiervan werd hij suffig en sliep hij de klok rond. Het leek beter te gaan. Dat het de volgende dag helemaal fout zou gaan, konden we op dat moment nog niet voorspellen.
Zaterdagochtend was hij redelijk, al bleef de pijnstilling onvoldoende en kon hij nog altijd nauwelijks drinken en had hij al sinds donderdagavond niets meer gegeten. Gedurende de dag stopte hij ook weer met drinken en plaste hij niet meer. Omdat hij ook bleef kreunen, huilen en wanhopig zichzelf op de grond bleef gooien, belden we opnieuw de kinderarts. Zij overlegden en besloten ons te laten komen.
TW: wat hierna gebeurde kan als heftig ervaren worden.
Ik stapte de auto in, met een tas met wat noodzakelijke spullen, het leek erop dat we zouden moeten blijven. Ik reed binnendoor naar de snelweg en stuurde een spraakberichtje naar een vriendin, om haar te updaten. Sef zat rustig achterin, hij zal wel moe zijn na zoveel huilen dacht ik nog, maar na een paar minuten begon hij toch weer te kreunen. Ik zei: ‘Het komt goed liefje, we gaan naar de dokter, de dokter gaat naar je kijken en je weer beter maken!’ Diep van binnen voelde ik dat het niet goed ging.
Het werd stil achterin. Te stil. Ik minderde vaart, draaide me om en zag mijn kind achterin zitten. Bewusteloos. Lijkbleek. En met een doodse blik. Ik gilde. Ik schreeuwde. Ik trok aan z’n been. Geen reactie. Hij is dood. Dat was het enige dat ik dacht.
In een reflex greep ik mijn telefoon, sprong uit de auto en riep HELP naar de auto achter mij. De man stopte en stapte uit: held!
Ik trok de portier open, belde 112 en schudde Sef heen en weer in z’n autostoel. Toen ik de meldkamer van de ambulance aan de telefoon kreeg kwam hij bij en huilde.
Ik haalde hem uit z’n stoeltje en sprak met de man aan de telefoon. Ik was volledig in paniek en wist niet eens meer waar ik was. We besloten dat ik sneller zelf bij het ziekenhuis zou zijn, dan met de ambulance, dus de conclusie was: rij snel door. Op het moment dat ik Sef weer in de auto wilde zetten, raakte hij opnieuw weg. Dat maakte dat we niet meer verder mochten en er een ambulance werd gestuurd. Robert werd gebeld en is naar ons toe gereden (gelukkig kwam hij geen politie tegen). Tot die tijd is de automobilist achter mij bij ons gebleven en hebben we doeken met koud water gekregen van een bewoner. Samen met Robert heb ik op de ambulance gewacht en uiteindelijk zijn Sef en ik met de ambulance meegenomen naar het ziekenhuis.
Daar volgde opnieuw spannende dagen.
