Sinterklaasstress of Sinterklaaspret?

De Sinterklaasperiode is hier een mix van magie en… laten we zeggen veel gevoel. Julie vindt het helemaal geweldig en geniet volop. Maar Lou beleeft het anders.

Vooral op dagen dat hij zijn schoen heeft gezet. Toch kijkt hij elke dag vol enthousiasme naar het Sinterklaasjournaal. Ik had nog overwogen om het dit jaar over te slaan, maar ja, op school praten ze er ook over en spelen ze in hetzelfde verhaal. Dan kun je er niet echt omheen.

Joe doet gezellig mee en roept tijdens het eten regelmatig “Sinterklaas!”, alsof hij ons eraan moet herinneren dat het bijna zes uur is. Het is fijn om te zien hoe hij helemaal opgaat in het feest. Maar eerlijk, ik vraag me soms wel af of dat dagelijkse ritueel altijd nodig is. Misschien zouden we volgend jaar eens minder tv proberen, zonder het hele feest overhoop te halen.

En dan is er nog die overvloed aan snoep. Hier in huis gaat er niets suikerrijks in de schoen, want ze krijgen op andere plekken al meer dan genoeg. Toch wil ik ze de gezelligheid niet ontnemen. Samen bakken we daarom havermoutkoekjes of gezondere speculaasbrokken in Sinterklaasstijl. Ze vinden dat minstens zo leuk, en ik voel me er fijner bij. Het is een leuke traditie geworden die ik graag wil behouden.

Wat ik nog belangrijker vind, is hoe je als ouder omgaat met Sinterklaas in de opvoeding. Die klassieke uitspraak

probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Voor mij voelt het niet goed om dat figuur te koppelen aan dreigementen of gedrag. Maar ik begrijp het ook wel, want het kan soms verleidelijk zijn om die grote, magische figuur even in te zetten als hulpmiddel. Toch wil ik liever dat ze onthouden dat Sinterklaas draait om gezelligheid, niet om regels of perfect gedrag.

En dan de cadeaus. De commercie heeft hier helaas goed zijn werk gedaan. De kinderen knippen nu enthousiast lijstjes uit van de meest populaire speelgoedboeken, vol spullen die ze ‘moeten hebben’. Natuurlijk wil ik ze verwennen, maar het materialisme dat daarbij komt kijken, vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Dit jaar is het wat lastiger om daar iets aan te veranderen, omdat de cadeaus al in huis zijn. Maar ik zou volgende jaar graag een andere aanpak willen proberen. Minder nadruk op de materiële kant en meer focus op de ervaring, het samen zijn en het geven van iets betekenisvols.

En dan is er nog het liegen, want ja, dat is onvermijdelijk. Sinterklaas heeft vaak zo’n magische aantrekkingskracht, dat we als ouders soms wel in een spiraal van verhalen verzeild raken. Het wordt een beetje ongemakkelijk als je op een bepaald moment moet gaan draaien en vertellen dat de Sint en zijn Pieten de schoenen vullen, terwijl je eigenlijk weet dat je zelf de schoenen hebt klaargezet.

Wordt het dan allemaal minder bijzonder? Of kunnen ze de magie van het feest ook zonder al die verhalen omarmen? Voor mij blijft het een beetje zoeken naar de balans tussen het koesteren van de wonderen van Sinterklaas en eerlijkheid naar de kinderen toe. Misschien komt er een moment dat we het wat meer op onze eigen manier gaan invullen, zonder die strikte geheimen en leugens.

Hoe je het ook invult, elke ouder doet het op zijn eigen manier. Dat is het mooie aan dit feest: je kunt het zo groot of klein maken als je zelf wilt. Of je nu vol voor de magie gaat, kiest voor een nuchtere aanpak of ergens daartussen balanceert, het belangrijkste is dat het past bij jouw gezin.

Hoe ervaar jij deze tijd? Gebruik je de magie als opvoedtool, of hou je het puur bij de traditie? En hoe zit het met de cadeaus? Het zijn herinneringen die onze kinderen zich later blijven herinneren. En uiteindelijk is dat toch waar het om draait.

Joe in de easywalker Rockey S voordat hij met papa nog even een kijkje ging nemen bij de intocht.

Lees ook: Het eerste termijn