Toen ik mijn rolstoel aanschafte..

Ik heb nu 2 jaar de diagnose Dunne Vezel Neuropathie.

Een zenuwziekte, chronische pijnklachten door mijn hele lichaam en dat 24/7.

Er is geen genezing voor.

Elke week of maanden die voorbij gingen voelde ik me steeds achteruit gaan.

Dat ik uiteindelijk in een rolstoel terecht ging komen wisten we.. maar niet wanneer..

Ik heb gerevalideerd, acceptatie training gehad.. Allerlei dingen uitgeprobeerd met medicijnen.. Het helpt allemaal maar met mate helaas.

Ik hoopte nog lang niet op te geven. Het voelt alsof ik faal als een moeder of vrouw te zijn.

Wetende dat mijn man zijn vrouw van 28 jaar in een rolstoel moet gaan duwen terwijl er nog een kindje van 2,5 jaar is die je aankijkt met grote ogen? Hij is te jong om dat te snappen.. denk ik dan..

Vaak genoeg getwijfeld, wel doen? Niet doen?

Als ik meer zit en rust, wordt mijn pijn niet erger, dan blijft deze stabiel.. Bij activiteiten die we ondernemen waar veel gelopen wordt betaal ik erna de hoofdprijs ervoor. Dan kan ik 1 week erna gewoon bijna niet lopen van de pijn. En ja, ik moet mijn kindje toch ook nog verzorgen??

Er ook vaak aan gedacht om alleen al een rolstoel aan te schaffen en deze thuis neer te zetten zodat ik ruim de tijd heb om aan het idee te wennen dat hij er staat en dat ik gerust adem kan halen, dat ik hem mee kan nemen en indien nodig is ik hem gewoon kan gebruiken.

Maar wat blijft het o zo moeilijk om deze stap en keuze te maken.

Afgelopen donderdag 24.2.22 hebben mijn man en ik dan toch de keuze gemaakt om de rolstoel te gaan halen.

Sowieso omdat we het weekend naar centerparcs gingen! Ik vind het zo genieten daar, vooral voor ons zoontje, lekker zwemmen, buiten spelen en naar de kinderboerderij!

Maar als ik alles daar te voet zou doen dan zoals ik al eerder zei, ben ik de klos de week erna.

Ik liep de winkel binnen, dit is Vegro.

Buikpijn dat ik had.

Mijn ogen vielen direct op de rolstoelen en ik keek gelijk weg.

Een vriendelijke vrouw die ons hielp! Wel excuseerde ze zich omdat ze voor de papieren moest invullen waarom ik hem nodig had.

Ik heb het haar in het kort uitgelegd en ze schrok heel erg.

Goh, zo jong nog.. Was het enige wat er uit kwam. Ze wist even niet wat ze moest zeggen.

Gelukkig kon ik de rolstoel een halfjaar “lenen” via de verzekering.

Ze pakte de rolstoel, en legde mijn man en mij uit hoe hij werkte.

Voordat ik het wist rolde de tranen over mijn wangen.

Tja.. Daar staat ie dan. Je grootste vijand. Waarvan je gehoopt had dat je die nog

jaaaaaa-aaren niet nodig zou hebben.

Er ging zoveel door me heen.. Woede, verdriet, machteloosheid.

Hoe ga ik dit een plaatsje geven en verwerken?

Niet alleen ik! Maar mijn man? Ons zoontje??