Terug van weg geweest

Hé hé, eindelijk zijn we er weer. Hallo allemaal, 

Het is een tijdje stil geweest, na mijn laatste post ben ik vlak voor de vakantie ontslagen als GGZ- patiënt naar een langdurig en heftig traject, zijn we op vakantie geweest naar Hongarije en hebben we vier weken lang heerlijk gekampeerd. Wel eens waar met een dubbel gevoel, omdat ik de kinderen dan ook niet zou zien. Maar ik heb hier een daar toch echt wel kunnen genieten van het land en zeker ook van elkaar. We hebben veel gezien en gedaan en Hongarije is zeker voor herhaling vatbaar. Mochten jullie nog tips nodig hebben, je weet me te vinden! 

Terug in Nederland had ik een beetje moeite om weer terug de realiteit in te moeten gaan. We zijn op zondag thuis gekomen en op maandag begon het gewone leven weer. Dat betekende voor mij de eenzaamheid terug in. Diederick naar zijn werk en ik thuis. Gelukkig wel met het vooruitzicht dat het maar voor een week was, en ik daarna aan mijn stage kon beginnen. Vooral daar keek ik heel erg naar uit. Maar toch, van vier weken lang dag en nacht samen naar weer het 'normale' is voor mij altijd even lastig. Zeker ook omdat bij terugkomt bleek dat de nieuwe bezoekregeling niet in werking was gezet en er geen zich was op wanneer ik de kinderen weer zou zien. Uiteindelijk heeft dat weet té lang geduurd en heb ik de kinderen in het totaal 8 weken niet gezien. Als ik er aan terug denk en dit hier zo opschrijf wordt ik er weer verdrietig van. Een week na thuiskomt kwam ook de Raad van de Kinderbescherming langs, voor een gesprek in het kader van het Raadsonderzoek. Het is voor het eerst in een jaar dat ik me echt gehoord voelde, en dat er ook echt naar ons geluisterd werd. Het waren twee vriendelijke dames, die in onze vakantie al een gesprek hadden gehad met de kinderen en de betrokken instanties (CJG, Vigere pleegzorg en SafeGroup). Weet je wat ik altijd zo typisch vind van onder andere de Raad van Kinderbescherming en Jeugdzorg? Je geeft aan wanneer je op vakantie gaat, een hele periode hoor je niets van ze en zodra je de landsgrenzen overgaat stroomt je mailbox vol en moeten ze in een keer allemaal iets van je. Gelukkig heb ik dat weten af te kaderen, als ik weg ben ben ik ook echt even weg. En dat klinkt misschien heel stom, maar ik weet ook dat als ik er tijdens een vakantie te veel aandacht aan blijf besteden, ik niet tot rust kom. Tel daar het feit bij op dat dit de laatste vakantie was voordat ik weer aan school zou beginnen. Rust is wat ik echt even nodig had! Maar goed, terug naar het gesprek. Het was een lang gesprek, met veel vragen, veel vertellen maar voor het eerst in tijden had ik het gevoel dat er ook echt geluisterd werd! Ook de bezoekregeling aangekaart, die moet echt zo snel mogelijk opgezet worden vond ook de Raad van de Kinderbescherming. "Weet je dat je ten aller tijden het recht hebt om de kinderen op te gaan halen? Het is een vrijwillige uithuisplaatsing" werd op een gegeven moment gezegd. Klopt, ik ben me heel bewust van het feit dat ik dat recht heb, maar ik weet ook dat de kinderen hier meer door beschadigt zullen worden en dat wil ik niet. Ik wil mijn kinderen gewoon zien, maar wel op een verantwoorde manier. Zeker met hun verjaardagen voor de deur wil ik gewoon dat de regeling loopt en dat iedereen zich daar aan houdt! Zoals ik al zei werd er echt naar mij en mijn partner geluisterd. Hoe lang het allemaal zou gaan duren konden ze niet zeggen, de scholvakantie kon dan wel bijna voorbij zijn, alle hulpverleners moesten nog op vakantie. Ook de dames van de Kinderbescherming moesten nog op vakantie dus het kon even duren. Balen, maar wel begrijpelijk. 

Een week na het gesprek begon mijn stage, twee dagen per week (16 uur) aan de lag in een Herstelacademie. Wat keek ik hier naar uit. De dagen kregen weer een doel, ik werd weer onderdeel van de maatschappij. Dat voelde goed. Inmiddels zit de eerste onderwijs periode er bijna op. De eerste week is vooral aftasten geweest, de mensen leren kennen, de organisatie leren kennen. Ik heb er bewust voor gekozen twee weken eerder met stage te beginnen, zodat ik al redelijk gewend was als school er op maandag ook bij zou komen. 

De vrijdag voor mijn eerste schooldag heb ik met de kinderen de verjaardag van Sophie kunnen vieren, in het gemeentehuis van Zevenbergen, dat helemaal op zijn kop ligt vanwege een verbouwing. Maar mij hoorde je op dat moment echt niet klagen, want dat was voor mij het eerste officiële bezoekmoment na de vakantie. Het is gezellig geweest. Ze wilde skeelers en bescherming, nou die heeft ze gehad. En ze heeft al veel plezier van die dingen gehad. Twee weken later hebben we de verjaardag van mijn zoon kunnen vieren, met een nieuwe begeleidster, die de bezoeken op vrijdag gaat faciliteren. Met hem gaat het momenteel wat minder, hij zit ontzettend met zichzelf in de knoei (waarover ik niet alles kan en wil delen), gaat minder naar school dan dat hij zou moeten, gewoon omdat het hem niet meer lukt. In plaats daarvan gaat hij naar de zorgboerderij, waar hij het enorm naar zijn zin heeft. In die tussentijd is ook de rapportage van de Raad op de deurmat gevallen. Er waren wat dingen die niet helemaal klopte. Deze heb ik aangepast en voor het eerst in bijna 5 jaar tijd met Jeugdbescherming, de Kinderbescherming en tientallen rapportages die niet klopte, heeft de Raad van de Kinderbescherming mijn opmerking toegevoegd aan de rapportages. Voor het eerst in al die jaren (wat niet over mijn kinderen ging) is er een rapportage naar de rechtbank die klopt! Er is een advies uitgesproken; een gedwongen uithuisplaatsing met een onder toezicht stelling. En hoewel ik daar heel dubbel in sta, hoop ik met de aanstelling van een gezinsvoogd dat er verbetering komt. Dat bezoekregelingen horen te lopen zoals ze horen te lopen, dat ik de kinderen blijf zien zoals het hoort en niet dat er te pas en te onpas afgebeld wordt! 

Ondertussen zit ik ook bijna aan het eind van mijn eerste onderwijs periode. Op 9 september ben ik begonnen met mijn opleiding. De eerste paar lesdagen waren heel vermoeiend. Ik zit op school van half 10 tot 6, met veel theorie. Het was weer even wennen, het leren, de stof.... Terwijl ik dit schrijf is het herfstvakantie, even geen school. Maar wel huiswerk, veel huiswerk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het een klein beetje heb onderschat en er is ontzettend veel weer aangeraakt. We hebben heel erg naar ons zelf moeten kijken, wat begrijpelijk is: in ervaringsdeskundigheid draait het natuurlijk om je eigen ervaringen en die van anderen. Ik moest mijn thema's uit gaan werken. En hoewel ik dacht dat ik vele van die thema's als verwerkt had, raakte ze me toch weer toen ik deze uit moest werken. Maar goed, ik ga nog steeds met heel veel plezier naar school en stage. Het leren is niet altijd even makkelijk, de stof vind ik taai, maar we doen het voor een goed doel. Want ik heb eindelijk iets gevonden wat ik echt leuk vind om te doen, en dat is voor mij al heel wat. De opleiding raakt ook wel weer een stukje van mezelf aan; onzekerheid, kan ik dit wel, maar ook een stukje perfectionisme weer. Want ik wil altijd alles goed doen en hoewel ik weet dat dat niet altijd mogelijk is, is dat wel waar ik voor streef. En dat is zwaar! Een leerpunt waar ik de komende twee jaar echt aan mag werken. En het zal ook vast allemaal wel goed komen. 

Ik ga me voorbereiden op de rechtszaak die komende donderdag op de planning staat. Ik ga uiteraard akkoord met de beslissing van de Raad van Kinderbescherming, maar dat betekent niet dat ik akkoord ga met de gang van zaken zoals de dingen nu zijn, maar daarover later meer! 

Ik hoop de komende tijd weer regelmatig een blog te kunnen plaatsen! Tot de volgende!