11 jaar geleden
Onnatuurlijk
Vanaf het moment dat ik wist dat er een minimensje in mij groeide, begon er ook een tijger in mij te groeien. Ik werd enorm beschermend over mijn lichaam en het mensje dat er in mij steeds groter. Al snel kwamen de goedbedoelde adviezen (zie mijn andere blogs) die mij enorm kwaad deden maken, ik was immers zelf prima in staat om de juiste en beste keuzes te maken voor dit kind samen met mijn vriend. Ik begrijp ergens wel dat alle adviezen goed bedoeld zijn, maar het gaf ons ook het gevoel alsof mensen dachten dat we het niet zouden redden.
Mijn partner en ik hadden besloten om onze dochter de eerste 24 tot 48 uur aan niemand te geven. We zijn van mening dat de geboorte voor een kind heel ingrijpend is en wij zouden de enige zijn die haar zouden vasthouden. We hadden ook ervoor gekozen om haar niet door te geven wanneer ze slaapt, je wilt immers zelf ook niet dat iemand aan je zit als je slaapt. Het kind kan er enorm onrustig van worden en/of zelfs schrikken.
Het liep allemaal anders dat gehoopt en onze dochter werd door een zwangerschapsvergiftiging een maand te vroeg geboren en moest een week op neonatologie verblijven. Hoe verschrikkelijk die tijd ook was, daar mocht niemand aan haar komen behalve het personeel en de ouders. De laatste dag mocht ze gelukkig bij mij op de kamer blijven. Toen werd pas duidelijk hoe groot die tijger in mij was geworden. Ik kon het nauwelijks aan dat anderen haar vast hielden. Ik hoopte iedere keer dat ze sliep zodat ze niet afgegeven ging worden. Bij mijn eigen ouders heb ik daar veel minder moeite mee, maar bij mijn schoonouders maakt me dat helemaal gek. We hadden al besloten om haar alleen aan ouders en broers/zussen te geven want het is immers geen pop. Iedere keer als iemand haar vast heeft kook ik van binnen, het voelt zo onnatuurlijk.
Zelfs nu ze bijna 16 weken is heb ik dat gevoel nog steeds. Het heeft er niks mee te maken dat ik niet wil dat ze een band krijgt met anderen. Ik wil gewoon niet dat anderen aan haar liggen te plukken, laat staan kusjes geven! Het idee dat er dadelijk een moment komt dat ze van me gescheiden is door (school) werk maakt me kokend.
Zijn er anderen met hetzelfde gevoel?
Yasmine Morgan
Zo herkenbaar en net zo erg als wanneer je met je zwangere buik rondloopt op je werk, op school of bij familie en iedereen moet dan even aan je buik voelen.
Inekevk
jammer je mist een hoop. Maar dat slapend enzo kan ik me goed voorstellen, maar dat bedoel je denk ik niet. En weet je wat nog erger is mensen in de supermarkt, je draait je naar het schap en je draait terug en er hangt iemand in de wagen, vreselijk vond ik dat.
sammie1987
Wat fijn dat er mensen zijn die het herkennen. Mijn dochter is nu 16 weken en als ze dadelijk kan kruipen/lopen dan maakt ze zelf de beslissing naar wie ze toe gaat. Als de mensen in haar omgeving dan niks met haar te maken willen hebben omdat ze haar eerder niet hebben kunnen vasthouden, dan zegt dat meer over die mensen dan over onze opvoedmethode..
Chantal731
Ik heb precies hetzelfde! Ook wij willen niet dat ze wordt opgepakt/doorgegeven als ze slaapt, maar dat is heel normaal lijkt mij. Maar ook wat betreft het vasthouden door anderen denk ik hetzelfde als jou. Mijn ouders en (schoon)zussen vind ik niet erg, mijn schoonvader wel (maar daar hebben we ook geen goede band mee) en wat de rest van mijn familie betreft zijn er eigenlijk maar een paar waarvan ik het niet erg zou vinden als die haar vast houden. Maar ja, als je die personen je kind laat vast houden op een verjaardag, dan willen die anderen dat natuurlijk ook... Ik weet nog niet hoe ik dan zal reageren, maar tegen de tijd dat wij de eerste verjaardag hebben in mijn familie is ze ook weer wat ouder, misschien dat ik er dan wat minder moeite mee heb....