1 dag geleden
"Borstkanker heeft mijn leven veranderd, maar niet bepaald"
Interview met Anne (37)
Vandaag spraken we met Anne, een mama die recentelijk genezen is van borstkanker. Het was een zware strijd, maar Anne staat er sterker dan ooit. Ze vertelt over de impact die de ziekte had op haarzelf, haar man en kinderen, en hoe ze samen met haar gezin sterker uit deze ervaring is gekomen.
Kun je ons meenemen naar het moment waarop je de diagnose kreeg?
"Het was in 2020, midden in de coronatijd. Ik had eigenlijk al een tijdje een pijnlijke plek in mijn borst, maar dacht dat het wel zou overgaan. Toen ik uiteindelijk naar de huisarts ging, werd ik direct doorverwezen voor onderzoek. De arts vertelde me meteen dat ze het verdacht vond en dat er mogelijk iets ernstigs aan de hand was. De dagen tussen dat eerste gesprek en de uitslag waren een waas van onzekerheid. Toen ik uiteindelijk te horen kreeg dat het borstkanker was, stortte mijn wereld even in..."
Ik probeerde zoveel mogelijk alles ‘normaal’ te houden, hoewel ik wist dat dat moeilijk zou worden.
Hoe reageerde je man en je kinderen op het nieuws?
"Chris, mijn man, was ontroostbaar. Hij zag me in paniek en voelde zich zo machteloos. Voor mijn kinderen, Luca (9 jaar) en Yara (6 jaar), was het moeilijk om te begrijpen. Ze zagen mama niet lekker zijn, maar ik wilde ze niet bang maken. We vertelden ze dat ik ziek was en in het ziekenhuis behandeld zou worden, maar op een manier die hen niet zou belasten. Ik weet dat ze zich zorgen maakten, maar ik hield ze dichtbij me, zo veel als ik kon. Hoe reageerde je man en je kinderen op het nieuws?
Hoe was het voor jou om de behandeling in te gaan, vooral met de ingrijpende operatie die volgde?
"De behandelingen waren enorm zwaar. Chemotherapie maakte me heel ziek, en ik verloor mijn haar, wat voor mij emotioneel een van de moeilijkste dingen was. Na de chemo moest ik een borstamputatie ondergaan. Het was voor mij een grote stap om die beslissing te nemen, maar ik wist dat het nodig was om mijn leven te redden.
Na de operatie voelde ik me ineens anders. De eerste keer dat ik in de spiegel keek zonder mijn borst, was een shock. Het was niet alleen de fysieke verandering die me confronteerde, maar ook de onzekerheden die ermee gepaard gingen. Ik had altijd een goed gevoel over mijn lichaam, ook al waren er natuurlijk altijd onzekerheden, zoals veel vrouwen dat hebben. Maar nu voelde ik me compleet anders. Ik had het gevoel dat ik een deel van mezelf verloren had. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Hoe zou ik mezelf zien? Hoe zou ik anderen laten zien wie ik nu was? Het was een innerlijke strijd die ik in stilte moest voeren."
Er waren momenten van zelftwijfels. Zou mijn man me nog aantrekkelijk vinden?
Hoe ging je om met de onzekerheden die kwamen kijken bij het missen van een borst?
"Het was moeilijk, zeker in de eerste tijd na de operatie. Ik voelde me onzeker over mijn lichaam, over hoe anderen me zouden zien. Als ik in de spiegel keek, zag ik een andere versie van mezelf, een versie die ik niet helemaal herkende. Er waren momenten van zelftwijfels. Zou mijn man me nog aantrekkelijk vinden? En dan was er nog de vraag hoe anderen me zouden zien, vooral bij het dragen van een bikini of als ik in het openbaar mijn borstprothese zou dragen. Het voelde alsof ik niet volledig meer was, alsof ik een belangrijk deel van mijn vrouwelijkheid had verloren.
Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik te begrijpen dat mijn waarde niet afhankelijk was van mijn fysieke verschijning. Ik leerde mezelf opnieuw te omarmen, inclusief de veranderingen in mijn lichaam. Het was belangrijk voor mij om te beseffen dat mijn kracht niet in mijn borst zat, maar in mijn veerkracht, mijn liefde voor mijn gezin, en in hoe ik me voelde in mijn eigen huid. Chris was hierbij een enorme steun. Hij verzekerde me altijd dat hij van me hield om wie ik was, niet om hoe ik eruitzag."
De ziekte bracht ons op een andere manier dichterbij elkaar dan we ooit hadden kunnen denken."
Hoe heeft de ziekte je relatie met je gezin veranderd?
"Het heeft ons als gezin enorm veranderd. We zijn dichter naar elkaar toegegroeid. De kinderen zagen hoe hard ik vocht, en ondanks hun jonge leeftijd begrepen ze al snel dat kanker niet alleen iets is wat je voelt, maar ook wat je samen doormaakt. Chris en ik zijn veel meer gaan praten. De ziekte heeft ons herinnerd aan hoe kwetsbaar het leven kan zijn, maar ook hoe sterk we samen kunnen zijn.
We hebben geleerd om niet vanzelfsprekend van alles uit te gaan, maar ook om veel meer te genieten van de kleine momenten samen. De ziekte bracht ons op een andere manier dichterbij elkaar dan we ooit hadden kunnen denken."
Wat zou je andere moeders die in een soortgelijke situatie zitten willen meegeven?
"Ik wil hen meegeven dat je sterker bent dan je denkt. Borstkanker verandert je, maar het hoeft niet te bepalen wie je bent. Je kunt vechten en ook genieten van de momenten die je hebt. Het is belangrijk om je emoties te uiten en hulp te vragen wanneer je het nodig hebt. Voel je niet schuldig voor momenten waarop je niet sterk bent. En als er één ding is dat ik zou willen zeggen, dan is het dit: blijf hoop houden, en weet dat na regen vaak zonneschijn komt."
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
