"M'n zoon zette het op een gillen en dook weg"

Het is maandagmorgen als ik de afspraak met de dame van jeugdzorg heb, Lichtelijk zenuwachtig laat ik de mevrouw binnen en verwacht van alles te horen over mijn gesloopte huisje nog niet alles was vervangen dit was ook onmogelijk met 38000 euro schuld. Het boeide de dame totaal niet hoe ons huisje eruit zag ze vertelde me dat ze zag dat ik keihard mijn best aan het doen was om het weer op te knappen en te repareren allemaal. Ze vroeg mij van alles over hoe het ging en wat ik allemaal al geregeld en geprobeerd had om mijn kinderen te helpen. Mijn zoontje zat al op het medisch kinderdag verblijf en daar zagen ze dat het eigenlijk niet goed ging met hem misschien was er meer nodig. Ik vroeg haar wat dan de beste optie kon zijn voor hem, wat kon ik nog extra doen? Ze vertelde me over de kinderpsychiatrie. Misschien was dit een betere plek voor mijn zoontje daar was de hulp nog intenser en werd ik ook thuis geholpen. Ik vertelde haar gelijk ja is goed ik zal alles doen wat er nodig is om mijn mannetje te helpen . Met de snelheid van het licht was het geregeld en konden we kennis gaan maken. Doodsbang liep mijn kind aan mijn hand mee naar binnen en keek met ogen zo groot als schoteltjes op zich heen. Een vrolijke dame kwam ons halen en wilde mijn zoontje een handje geven maar hij wilde er niks van weten was alleen om zich heen aan het kijken bang als een wezel. Die mevrouw hurkte voor hem en zei “hier ben je veilig hoor hier zal je niks gebeuren” Nog steeds bang liep hij strak naast me naar de grote speelzaal waar een berg kindjes aan het spelen en ravotten waren. Een dame riep dat het etenstijd was en alle kindjes aan tafel moesten gaan zitten en dat er een nieuw kindje hallo kwam zeggen. Een berg kindjes renden allemaal op ons af en kwamen allemaal hallo zeggen en wilde allemaal weten hoe dat jochie heette en of die mee wilde eten en ook chocoladepaste wilde eten uit de pot.

Mijn jochie keek naar alle kindjes die aan de tafel zaten en zette het als een bezetene op een gillen en dook achter een speelgoed kist weg. Op een afstandje keek ik wat er ging gebeuren ik wist al wat er aan de hand was er lagen namelijk messen op tafel kindermessen maar dat maakte voor mijn zoon niks uit hij moest niks van messen weten en al een hele poos aten wij thuis zonder messen want die had hij allemaal in de container gegooid. Volgende week gaat mijn zoon aan tafel zitten of niet ?

Ons gehele verhaal is te lezen in mijn boeken: Achter mijn voordeur / Achter mijn voordeur het vervolg. www.uitgeverijterebint.nl

Trending op Mamaplaats: 5x tips voor een stressvrije ochtendroutine