Mijn vader, nooit opa

Ik en ons pa, dat ging of gesmeerd of het knalde.

2 Dezelfde karakters, beide koppig. Ik was zeker geen papa's kindje, maar met geen ander heb ik ooit die vurige discussies gehad als met hem.

Ik was 19 toen hij stierf. Mijn schoolwerkzaamheden maakte dat ik niet mee ging op vakantie. Die heerlijke vakantie die voor iedereen anders voelde dan welke vakantie dan ook. 3 Weken waren ze weg. Mijn ouders, broer, zusje, maar ook aanhang en wat vrienden en wat genoten ze, daar in het zonnige Noord Italië. Waar we al zoveel vakanties door hadden gebracht. 's Nachts kwamen ze thuis, 2 uur. Wat was ik blij toen ik de koplampen van de auto, de keuken zag verlichten, ik had ze gemist. Ik heb zitten luisteren naar hoe fijn de vakantie was geweest. Top, hadden ze ook verdient en.mijn ouders waren er ook echt weer aan toe geweest. Op mijn beurt heb ik verteld hoe mijn weken waren verlopen. Had ik maar meer gevraagd, had ik maar meer vertelt. Maar nee, we gingen allemaal naar bed.

Om 7 uur stapte mijn broer m'n kamer binnen. Papa was vanmorgen vroeg onwel geworden en was opgehaald door de ambulance. Hartinfarct, mama was mee naar het ziekenhuis, ze zou bellen. Hij had nog gezegd dat ie zo naar gedroomd had. Daar zaten we op de bank, nog niet door wat dit kon betekenen. De telefoon gaat, mijn zusje neemt op en begint te huilen. Ze geeft de telefoon door, het is m'n moeder. Papa heeft nog een infarct gehad en is overleden. Even lijkt alles in te storten, maar je kleine zusje huilt en je broer heeft ook de tranen lopen, iemand moet door. Ik geef aan dat we er zo aankomen. Sla een arm om m'n zusje, geef m'n broer een knuffel, op naar de auto, op naar 't ziekenhuis. Op de radio Golden Earring met another 45 miles. Gotta get home to my wife my son. Dat hakt erin. Maar dat kan niet.

In het ziekenhuis een aangeslagen moeder. Die eerst, dan samen naar ons pap. Tranen, reddeloos, verslagen, wat moet je dan. Na een tijdje gaat iedereen terug naar de wachtruimte. Ik blijf nog even. Weet niet goed wat of hoe. Beloof hem er voor ze te zijn. En dat heb ik gedaan. Eerst mijn moeder, steun had ze nodig. Jaren van luisteren, aanmoedigen, steunen. Overal nam ik haar mee naar toe of ging ik met haar mee. Na 10 jaar volgde voor haar een burn-out. En toen kwam eindelijk het moment dat voor haar de verwerking kon beginnen. Langzaam aan, beetje bij beetje, klom ze na die diepe val uit een donker dal. In die jaren was er ook die steun voor mijn zusje en broer. Mijn zusje, jongste telg in deze puinhoop, is altijd veel.opener in haar emoties geweest. Schreef gedichten om er mee om te gaan en toonde die aan andere. Vroeg makkelijk om hulp. Dit alles maakte dat zij als eerste die hulp zocht en als eerste met haar verwerking begon. Regelmatig had ik haar op sleeptouw en altijd wist ik waar ze was, wat ze deed. Door dat ik er simpelweg altijd was, was ik ook.degene die haar gevoelens, verhalen en gedichten als eerste telkens voorgeschoteld kreeg. Zo fijn toen daarin langzaamaan steeds meer kleur door begon te schijnen.

Mijn broer was minder snel. Uit zich niet makkelijk. Mijn nachten waren voor hem. Hoe vaak hij niet om 3 's nachts kwam vragen of ik muziek kwam luisteren. Zijn vrienden naar huis. Mensen moet doordeweeks, en op die leeftijd vaak ook in het weekend, de volgende dag gewoon werken. Alleen werd alles in zijn hoofd alleen maar donkerder en dus zocht hij zijn zusje. Niet z'n jongste zusje, nee die was te jong. Nee, als middelste van de drie was het aan mij die steunpilaar te zijn. Uiteindelijk kon ook hij, met een korte periode van professionele hulp, de mooie dingen weer zien.

Langzaamaan zag ik mijn gezin weer opklimmen, weer opbouwen. Maar in al het positieve kon ik niet delen, ik was nog niet zover. Dus deelde ze met elkaar en nam ik afstand. Hoe beter het ging, hoe verder ik weg stapte. Ik had alles weggestopt en was niet van plan de beerput open te trekken. In mijn ontkenning voor mijn eigen verdriet was ik.doorgegaan met mijn leven en geloof me ik had echt wel wat leuks opgebouwd. Ik was zeker tevreden.

Toen mijn moeder aan gaf iemand te hebben leren kennen, was dat een moker slag. Mijn reactie was dan ook erg lauw. Niet erg, ik meende het echt wel toen ik.zei dat ik dat leuk voor d'r vond. Het resulteerde wel in meer afstand. En niet alleen figuurlijk. Ik kreeg mijn vriend zover om mee te gaan voor 4 maanden Australië. Was hij niet mee gegaan, was ik nooit meer thuis gekomen. Met lood in m'n schoenen stapte ik in het vliegveld terug naar Nederland, terug naar daar waar het niet meer compleet is.

Terug in Nederland besloten mijn vriend en ik voor kinderen te gaan. We trouwden, zo ff tussen door op een dinsdag met wild vreemde getuigen uit het gemeentehuis. Ik hield mijn eigen naam aan, iets wat hij en zijn familie jammer vinden en veel mensen niet zo snappen. Jullie zijn nu een gezin, maakt dezelfde achternaam niet meer een gevoel van eenheid. Nee, mijn vaders naam Is belangrijk voor me, het houdt hem meer bij me. Maar als je je nooit uit, kunnen mensen ook niet weten wat iets voor je betekent. Dus glimlachend geef ik aan voor mij niet. Ik werd zwanger. Mijn broer melde me dat hij echt even terug bij af was toen zijn dochter geboren was een paar maanden voordat wij aangaven 12 weken zwanger te zijn. Dan kon ik er alvast rekening mee houden. Maar hij had niet bedacht dat het voor een vrouw niet pas begint bij de geboorte, nee alles speelt al op het moment dat we weten dat we zwanger zijn zowel positief als negatief.

Wat heb ik geworsteld met mijn gevoelens zeg. Dat ik nog niet begonnen was met de verwerking maakte het ook niet makkelijker, we waren inmiddels 13 jaar verder en dan heb je een hoop oud zeer weggestopt. Aan mijn moeder had ik ook niets. Niet door haar, maar door mezelf. De afstand tussen ons is te groot geworden, ik kon met haar niet delen wat ik van andere wel hoor. Wel heb ik genoten hoor van mijn zwangerschap, van alle 3 de zwangerschappen want onze kinderen zitten kort op elkaar. De oudste was nog geen 3 toen onze derde geboren werd. Jaren van emotionele rollercoasters. Sinds de geboorte van ons eerste kind worstel ik met andere gevoelens. De vriend van mijn moeder is hartstikke goed voor haar en gek met mijn kinderen. Maar hij is niet ons pa en dus nooit goed genoeg, stom dat je halverwege de dertig nog zulke kinderlijke gevoelens en gedachtes kan hebben. Gelukkig zijn we volwassen genoeg ze voor ons zelf te houden. Maar het is niet alleen bij hem dat ik boos/vervangend jaloers denk "ons pa heeft niet de mogelijkheid gekregen dit mee te maken/te doen". Ook als mijn schoonouders met de kids bezig zijn heb ik die gevoelens. Zelfs dusdanig dat ik mezelf regelmatig moet dwingen toch naar ons moeder of m'n schoonouders te gaan. Erg, want mijn schoonvader heeft kanker, weliswaar stabiel, maar bij elke scan kan hij zomaar te horen krijgen "nou dat was 't dan, u heeft nog 2 maanden". Ik gun 't de oma's en opa, en de vriend ook echt wel, dus echt wel om zo veel als mogelijk te genieten van hun kleinkinderen. Maar het is voor mij zo'n worsteling.

Wie weet ooit, geef ik alles een plekje en kan ook ik gewoon alleen maar een keer genieten.