Ik mis jou.

Ik ken de vooroordelen, wat voor slechte moeder ik zal zijn, omdat mijn zoon bij papa woont, en niet bij mij.Uitleg hoeft niet, ik weet het. Maar ik voel mij altijd aangevallen, ik voel mij altijd op mijn plek gezet, onnodig. Want je kent de situatie niet.

Januari 2019, sindsdien woont mijn kleine jongen bij papa. Bewust voor gekozen.  Hij heeft altijd bij mij gewoond, samen met zus en broer. Het was elke dag een feest om met hem op te staan. En toch, kreeg hij niet de aandacht die hij zeker verdiende, niet omdat ik niet wilde. Ik heb een dochter met MCDD en ze was behoorlijk in slechte periodes destijds. (Ze was 7 jaar toen ze ineens zei, ik spring van het balkon, dat moet. ) .Daar wil je geen jongetje die zo gevoelig is, bij hebben.

Ik en zijn papa besloten dat hij bij papa ging wonen, zodat dochter rust kreeg, althans rust, mijn aandacht nog meer, en mijn mannetje NIETS te kort zou komen. In een notendop is dit, het ligt genuanceerder ofc.

Elke keer, als mijn kleine vriend bij mij is, ben ik compleet, intens gelukkig, voel ik liefde . Als hij naar papa terug gaat, huilt hij, gaat hij mij missen. En ik blijf sterk. Ik breng hem neem afscheid, en huil mezelf die avond in slaap.

Ik mis hem intens als hij weggaat. Het is een innerlijke strijd, soms zelf spijt maar ik weet dat ik de keuze maakte voor hun.  Voor de kinderen niet voor mijzelf.

Als hij hier is, is hij opstandig, boos verdrietig. En hangt hij heel erg op mij.Hij is 7 jaar, en soms lijkt hij een kleiner mannetje omdat hij zo hunkert naar mama.Ik heb spijt dat ik de keuze maakte, maar dat is meer omdat ik hem mis, niet omdat het niet goed gaat met hem.

Hij gaat morgen terug naar papa, 3 weken op vakantie. En ik mis hem nu al.