Na de bevalling

Wat een ongeloof, onze dochter Zoey is eindelijk geboren...

Ik heb tijdens het persen en de geboorte zelf eigenlijk continue mijn ogen dicht gehad. Ik was eigenlijk zo vol ongeloof dat dit nu echt gebeurd was, en ook omdat het allemaal zo snel ging, dat ik volgens mij de eerste minuten zelfs na haar geboorte mijn ogen dicht hield.

Ik voelde echter wel alles, hoe het hoofdje steeds verder geboren werd, en haar lijfje daarna ook, en hoe ze op mijn buik werd gelegd. Ik hield haar met mijn ene hand goed vast.

Het duurde even voordat ik een soort van "geland" was, en mijn ogen open kon doen. Wat was er nu gebeurd? Ben ik echt net bevallen?

Godzijdank deed Zoey het gelijk ontzettend goed. Wat waren we beiden tijdens de bevalling bang dat we haar kwijt zouden raken, toen steeds haar hartslag daalde, tot 56 slagen per minuut zelfs. Ik hoorde de paniek in de stem van mijn partner, en ik voelde, ondanks dat ik midden in de weeën zat de angst ook omdat ik de monitor natuurlijk op de achtergrond ook hoorde. En ondanks dat ik mijn ogen dicht had, merkte ik wel dat er best veel mensen in de kamer stonden, buiten mij en mijn partner zeker wel 5 mensen. De navelstreng bleek ook nog een keer om haar nekje te zitten, zo hoorde ik later.

Nadat de navelstreng uitgeklopt was, werd deze dor mijn partner doorgeknipt. En na nog een keer persen werd de placenta geboren. Ik heb gevraagd of ik die later nog even goed mocht bestuderen. Tja, je bent analist van beroep of je bent het niet he! ;-)

En zoals ik al zei in mijn vorige blog, was ik weer wat uitgescheurd, gelukkig niet zo erg als bij Jack. Maar er moest helaas wel weer even gehecht worden. Jemig, dan heb je alweer vanalles doorstaan tijdens het bevallen zelf, ben je daarna nog niet klaar. Hup, met de benen in de welbekende beugels, verdoving erin en er werd gehecht. De huid zelf voelde ik wel behoorlijk met het hechten. Ik had nog steeds met mijn ene hand Zoey op mijn buik vast, en met de andere kneep ik het matras fijn.

Even later werden we even alleen gelaten met ons drieën. Toen is mijn partner wat familie gaan bellen. En daar hebben we een aantal mensen, waaronder mijn schoonmoeder, en zijn oom en tante heel erg blij gemaakt. Aangezien mijn schoonzus drie jongens heeft, en wij Jack al, en dan nu "eindelijk" een meisje. Maar een jongen was natuurlijk net zo geweldig geweest. 

Mijn zus hebben we ook nog gebeld. Het blijft bizar dat zij de enige van mijn familie was, die ik wilde bellen op dat moment. Het maakt me nog steeds verdrietig, en eenzaam voelend, dat de ene helft van mijn familie er niet meer is, en de andere helft is het contact niet (heel) goed.

Even later mocht ik Zoey haar eerste flesje geven. Ik heb meteen besloten geen borstvoeding te geven, aangezien ik dat bij Jack wel heb geprobeerd, maar ik ging door het plafond van de pijn. Daar had ik geen behoefte aan. En Jack is er ook niet minder om geworden.

En eerlijk, ik vond het een beetje een teleurstelling dat er werd gezegd dat ik 24 uur moest blijven vanwege de hoge bloeddruk. Stiekem ging ik er wel een beetje vanuit dat we ergens eind van de middag ofzo naar huis mochten. Mijn bloeddruk bleef nog steeds te hoog. Er werd nog even afgewacht en een paar keer opgemeten.

Rond een uur of vijf moest mijn partner weer gaan om Jack van de opvang te halen. Ondertussen kreeg ik een heerlijke smakeloze ziekenhuismaaltijd voorgeschoteld. En ging ik ook even douchen. Dat was wel weer even lekker, je voelt je dan toch behoorlijk vies na de tijd.

Even daarna kwam mijn partner weer terug met Jack, en mijn zus en neefje. Jack was behoorlijk onwennig. Hij heeft nog een beetje een ziekenhuistrauma, vanwege zijn abces die hij een jaar eerder had vanwege de waterpokken. Hij vond het maar gek om te zien, dat de baby nu echt geboren was, en dat mama daar in zo'n bed lag, met de baby erbij.

Tot een uur of acht zijn ze gebleven, en toen ging iedereen weer naar huis toe. En bleef ik alleen met Zoey achter. Dat was heel vreemd, net bevallen en dan blijf je alleen met je pasgeboren baby achter in het ziekenhuis.

Na die tijd heb ik even de tijd genomen om de placenta goed te bestuderen. Die zag er verder wel netjes uit. Ik zag wel nog een knoop in de navelstreng zelf, maar niet heel strak, dus dat heeft verder geen problemen gegeven. Ze was ook heel beweeglijk in mijn buik, dus ik was niet helemaal verbaasd. Ik vond het echter wel vreemd dat dat niet tegen mij gezegd was, dat er een knoop in de navelstreng zat (ook al betekent het in veel gevallen niks, ik vind het wel een belangrijk detail, misschien ook door mijn werk). En in mijn beleving werd er ook niet tegen mij gezegd dat de navelstreng een keer om haar nekje zat (volgens mij heeft mijn partner dat tegen mij gezegd).

De avond en nacht vond ik heel vreemd. Ook al was ik de gebroken nachten al wel gewend van tijdens de zwangerschap, maar dit is toch weer een heel ander niveau van gebroken nachten. Ik heb dan ook echt niet geslapen die nacht. Ook al ben je moe en uitgeput. Je lichaam doet pijn, je ligt in zo'n verschrikkelijk ziekenhuisbed, niet in je eigen vertrouwde omgeving, en elke drie uur komt er een verpleegkundige langs.

De volgende ochtend bleek mijn bloeddruk nog steeds te hoog. Er werd nog eens bloed afgenomen. En we hoorden maar niks over de uitslagen daarvan. Ik ben maar online gaan inloggen op mijn dossier, en daar zag ik nog wel wat afwijkende waarden. Uiteindelijk de verplpeegkundige maar gevraagd naar de uitslagen. En die zei dat het mijn leverwaarden waren die wat verstoord bleken te zijn. Later kwam één van de gynaecologen binnen. Die besloot om toch maar te starten met bloeddrukverlagende medicatie, waar ik gelijk mee mocht beginnen. Dat had echter nog wel even de tijd nodig om in te werken. Dat betekende helaas nog een nachtje blijven. In dat verschrikkelijke bed... Ik wist niet goed meer hoe ik moest zitten of liggen, elke positie was oncomfortabel. Pffft wat verlangde ik naar mijn eigen bed.

Aan begin va de avond kwam mijn schoonzus nog langs, met haar jongens. Heel gezellig, maar wel een drukke boel, daar in dat kleine kamertje. Zoey en Jack werden weer lekker verwend met allerlei leuke kleertjes en speelgoed. Mijn schoonzus heeft Zoey een flesje gegeven, heel leuk, ze was heel enthousiast.

Nadat het bezoek weg was, en mijn partner en Jack ook, bleven Zoey en ik weer samen achter. Het werd weer een nacht van oncomfortabel liggen en weinig slaap. Ondertussen werd ergens nog een keer mijn bloeddruk opgemeten. Ergens eind van de nacht, kreeg ik nog een bloeddrukpilletje, maar ik was half aan het slapen en weer ingedommeld.Toen de verpleegkundige van de ochtend binnenkwam, had ik die nog niet genomen. Had eigenlijk al wel gemoeten, oeps, dus maar gelijk gedaan.

Na een tijdje werd mijn bloeddruk weer opgemeten. Hij was nog steeds wat aan de hoge kant, maar na een teamoverleg werd besloten, dat het acceptabel genoeg was om toch naar huis te mogen gaan, gelukkig!

De papieren werden in orde gemaakt, en een receptje naar de apotheek gestuurd. Spullen ingepakt, en toen rond half tien, tien uur konden we dan eindelijk, als gezin van 4, naar huis vertrekken.

En hoe hilarisch, Jack wilde per sé de rolstoel met mama daarin duwen. Dat heeft onderweg naar de auto wel bij meerdere mensen een lach op het gezicht getoverd!