Dom en naïef? Ik geloof in het goede van de mens

Ik schrijf deze blog op de terugweg van Oostenrijk. We hebben een fantastisch weekend gehad en kunnen genieten van een Grand Prix die we niet snel zullen vergeten. En terwijl man lief rijdt dacht ik laat ik me ook hier maar even verantwoorden voor de keuzes die ik heb gemaakt. Niet dat ik iemand verantwoording schuldig ben, maar het is nodig. En ik snap het ergens wel. 

“Je verkiest je partner boven je kinderen”, “Lekker makkelijk, kinderen dumpen en samen verder lang leven de lol”, “Waarom ben je nog steeds bij deze man?”, allemaal vragen en opmerkingen die ik bijna dagelijks voor mijn voeten gegooid krijg. Niet te vergeten ook de aannames van familie en (ex)vrienden net na het hele gebeuren. Weet je, ik snap het allemaal. Maar ergens ook weer niet. Want hoe kun je nu oordelen als je niet in diens schoenen staat? 

De keuze om verder te gaan met mijn relatie is weloverwogen gemaakt. Alleen pakte het anders uit dan ik had gehoopt en gewenst had. En ook bij deze keuze heb ik besproken met de betrokken jeugdzorg medewerkers, is er een plan gemaakt. Maar ook die plannen liepen anders. Voor de instanties moesten we aan het werk, de veiligheidsraad boxjes moesten afgevinkt kunnen worden voordat de kids terug konden komen. Zou met anderhalve maand wel kunnen zeiden ze, wat dus anders liep. De eerste drie weken na het incident van huiselijkngeweld heb ik met de kinderen niet thuis gewoond, al wilde ik zelf ontzettend graag terug naar huis. Gewoon terug naar huis, eigen bed, eigen bank, zelf mijn was kunnen doen en door met het leven. Maar de kinderen wilden niet terug, wat ik heel goed begrijp. 

Ik stond in standje overleven en mijn vriendin bood aan de kids tijdelijk bij haar te laten verblijven tot iedereen tot rust gekomen was. Ontzettend fijn. Diederick verbleef op dat moment op de camping waar ik zo af en toe heen ging en we heel goede gesprekken hebben gevoerd over de toekomst. Voor mijzelf had ik al vrij snel duidelijk dat als ik door zou gaan met deze relatie er wel wat aan gedaan moest worden. Dit mag niet nog een keer gebeuren. (Op dit moment was nog niet veel bekend over het trauma van de kinderen en zouden we het plan aanhouden wat gemaakt was). 

Bewust van het feit dat je mensen niet kan dwingen hulp te gaan zoeken heb ik nooit hardop uitgesproken dat Diederick hulp moest gaan zoeken. Al had ik wel met mijzelf afgesproken dat als er helemaal niets zou gebeuren het over en uit zou zijn. Ook heb ik de aangifte laten staan, niet uit wraak of iets, maar puur om het signaal af te geven dat wat er gebeurd is gewoon echt niet oké is. 

De hulpverlening kwam lastig op gang, het CJG gaf geen duidelijke hulpvraag af terwijl het behoorlijk duidelijk was: patronen bloot gaan leggen, zicht krijgen op waarom en hoe….. Het duurde en duurde, tot Diederick uiteindelijk zelf in ging zien wat nodig was. En noem me naïef, dom of blind, maar ik geloof in het goede van de mens, dat verandering mogelijk is als het uit de persoon zelf komt. En door dit inzicht veranderende er veel, in positieve zin. Ik liep al een tijdje binnen de GGZ, psychische kwetsbaarheid, depressies, suïcide, automutilatie en persoonlijkheidsstoornis kamp ik al sinds mijn jeugd mee en blijft terug keren. Ik liep mijn eigen traject, Diederick het zijn een ook samen hebben we heel hard gewerkt. (Individueel zijn we nog steeds bezig!) De hulpverlener was tevreden en zag geen rede waarom de kinderen niet veilig zouden zijn. Ik werd zelf positiever over een goede uitkomst, maar helaas veranderden dat snel toen bleek dat het bij de kinderen echt dieper zat dan in eerste instantie gedacht. En ik snap dat. Ik snap dat echt, want geloof me ik zelf het af en toe ook nog nachtmerries, flash backs, maar ik kan er over praten, ook met Diederick. 

Gaandeweg kwam er steeds meer uit, vooral bij de oudste. Het vooral op de camping, maar ook in de tijd van daarvoor. En toen kwam bij mij  het besef na een heftige sessie met mijn psychiater: ik ben nooit een stabiele factor geweest voor die kinderen. Veel puzzelstukjes vielen op zijn plek toen ik te horen kreeg dat ik een aantal persoonlijkheidsstoornissen bleek te hebben. Dat gaf mij de inzichten in waarom ik bijvoorbeeld heel veel schreeuwde tegen de kinderen, of ik vaak boos of opgefokt was en waarom het aantrekken/afstoten zo heftig was bij mij. Al die jaren is het een optel som geweest van beschadigingen en het getuigen zijn van, wat het meest traumatiserend was voor de kinderen, was de druppel. En na een heel heftig innerlijk conflict na al deze inzichten maakt dat ik heb besloten dat de kinderen een stabiele opvoedomgeving nodig hebben. En dat heeft niets te maken met Diederick boven mijn kids zetten of wat dan ook, dat is het beste voor mijn kinderen willen. En dat ze nu niet bij ons wonen wil niet zeggen dat dat voor altijd zo blijft. Maar voorlopig is dit voor de kinderen het beste! 

En dit lijkt heel makkelijk gezegd, maar geloof me dat is het niet! Het leven gaat door, maar makkelijk is het niet. En ja ik doe leuke dingen waar ik van kan genieten, maar ik mis de kinderen elke dag. Ik sta hierdoor anders in het leven, dankbaarder en denk over alles nog meer na dan dat ik al deed. Ik doe mijn best om de beste versie van mijzelf te worden, voor mijzelf en voor de kinderen. Voor een toekomst samen. En dat is hard werken, elke dag opnieuw. En niet iedereen hoeft mijn keuzes te begrijpen, als ik ze zelf maar begrijp. En iedereen mag zeggen ik zou dit doen, of ik zou dat doen, maar geloof me dat je pas echt een keuze kan maken op het moment dat iets gebeurd. En niet op voorhand. Je weet pas wat het is als je er midden in staat! 

Ik waardeer het enorm dat jullie mijn verhaal lezen en reageren, maar houd reacties netjes en respectvol. Dat ben ik ook, met begrip voor onbegrip😌