December, voor de een een feestelijke maand, voor de ander een verschrikking!

December, de laatste maand van het jaar. Een maand vol bezinning, terugkijken op het afgelopen jaar meet geliefde bij elkaar. Dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend, wat voor de een een feestje is, is voor de ander een ware verschrikking. Hoewel dit steeds meer bespreekbaar gemaakt wordt, vind ik dat het altijd beter kan. De realiteit is vaak anders dan de perfecte plaatjes op Instagram. Veel mensen voelen zich eenzaam, ook aan een perfect gedekte tafel, ten midden van hun families. 

 Ik zelf ga niet zo heel goed op deze maand, als sinds het overlijden van mijn moeder niet meer. Toch heb ik er altijd het beste van weten te maken, voor de kinderen. Maar net als vorig jaar, vier ik ook dit jaar weer Kerst zonder kinderen. En dit jaar komt misschien nog wel harder binnen dan het jaar daar voor. Vorig jaar zat ik nog vol op in therapie, stond ik nog op standje overleven en zag ik de kinderen regelmatig. Alles is daarin verandert, ik ging van overleven naar leven en probeer ik er ondanks alles elke dag het beste van te maken. Het is niet nu ik cliënt af ben dat alles vanzelf gaat, elke dag is met vallen en opstaan. De ene dag gaat het beter dan de andere. Mijn leven ziet er vandaag de dag een stuk anders uit dan een jaar geleden. Ik ga naar school, heb een leuke werkplek waar ik met veel liefde en plezier naar toe ga. Ik voel me eindelijk weer onderdeel van de maatschappij. De opleiding is momenteel ook echt wel een hou vast, het brengt ritme en structuur en ondanks dat ik mezelf regelmatig tegen kom in de opdrachten die we uit moeten voeren doe ik het met veel plezier en voel ik het in elke vezel van mijn lichaam. Als het op de kinderen aankomt is er ook heel veel verandert, maar niet op een positieve manier. De behandelingen voor zowel mijn zoon als dochter lopen nog steeds niets, ondanks het tekenen van de bepalingen. Wachtlijsten, miscommunicaties (zoals hun dat zo mooi noemen), weinig tot geen respons van de betrokken partijen sieren de OTS. Bezoeken die worden afgebeld en waar geen vervangende bezoekregeling voor wordt ingezet, een te kort aan medewerkers en Kerstborrels die belangrijker zijn zijn orde van de dag op dit moment. De maand december is al half om en ik struikel elke dag nog over de zakken met Sinterklaascadeautjes. Ik heb nog steeds geen Sinterklaas kunnen vieren met mijn kinderen en dat voel ik elke dag. Ik heb de zakken nu maar op hun slaapkamer neer gezet. 

Vorig jaar met Kerst hebben we ergens in Duitsland een huisje gehuurd. Ook dit jaar vlucht ik weer weg, voor een weekje. Of ik deze maand nog kinderen zie is daarmee de vraag. En ja ik weet het, ik kies er voor weg te gaan, daardoor wordt het ook allemaal lastiger. Maar dat zijn slechts een paar dagen. December telt er 31! Afgelopen 6 december zou er een bezoekmoment zijn, om samen cadeautjes uit te pakken. Er werd afgebeld, de kinderen wilde niet. Ik geloof daar dus geen ene moer van. De bezoeken zijn altijd leuk, kids hebben het altijd naar hun zin en ze wisten dat we Sinterklaas gingen vieren. Ik insinueer nu maar even niets. De nieuwe aangestelde gezinsvoogd zegt dan zo mooi: "Wij vinden ook dat er verbetering moet komen, laten we hier over met elkaar in gesprek gaan." Allemaal prima, hierover moeten we ook in gesprek gaan, maar ik zie liever gewoon mijn kinderen. Aanstaande woensdag staat er nu een gesprek gepland en ik heb genoeg te bespreken. Er was mij verteld dat een OTS beterschap zou brengen, maar ik merk er nog niets van. Er is een arsenaal aan hulpverleners betrokken en niet 1 kan er tijd vrij maken om een bezoekmoment in te richten, niet 1. Ik vind dat echt te belachelijk voor woorden. En ik weet dat ik niet de enige ben in deze situatie, dat vind ik helemaal bizar. Het is een structureel iets binnen Jeugdzorg. Zorgelijk, beangstigend en bovenal ontzettend frustrerend. 

De maand december, als kind had het iets magisch. Nu kijk ik er tegen op. Een maand waarin verlies extra belicht wordt, door de afwezigheid van geliefden (in dit geval mijn kinderen). Mijn hart gaat uit naar een ieder die iemand dierbaars moet missen. En of het nu de eerste keer is, of de 12de keer, het maakt niet uit. Het maakt het gemis met de feestdagen niet minder. Je hebt er maar mee te dealen. En hoe doe je dat? Dat vind ik zelf echt te lastig, dus vlucht ik maar. Even weg uit huis, even geen lege slaapkamers waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt, even geen vertrouwde omgeving en echt even helemaal uit. Aankomende dagen sta ik nog vol met schoolopdrachten, stage en afspraken, maar maandag is het stil. Gaat mijn mailbox dicht, de laptop uit. Trek ik me samen met mijn man terug, ergens op een mooie plek in Duitsland. En voor diegene die zeggen vluchten is geen optie, ik weet het, maar het is momenteel even het enige wat ik kan. En ook dat is oké. 

Ik wens een ieder een warme, liefdevolle Kerst toe. Doe waar jij je goed bij voelt, niet wat een ander van je verwacht. Voor diegene die eenzame zijn met Kerst, een dierbare moeten missen en er helemaal geen zin in hebben, mijn hart gaat uit naar jullie! Voor wie wel Kerst kan vieren met zijn dierbare, koester het, want niets is vanzelfsprekend! Een goed, gezond, liefdevol 2025, waarin we ons allemaal wat kwetsbaarder op gaan stellen, om die echte verbinding aan te kunnen gaan! 

Liefs en tot snel, Sanne