De zwarte wolk van emoties en de roze wolk van hulpverleners.

Voor de helderheid, ik spreek van een postpartum depressie maar in de volksmond word het postnatale depressie genoemd. Alleen is er niks met de baby aan de hand “postnataal”, maar iets met de moeder “postpartum”.

2 weken voor de diagnose hadden we ook een babyconsulent ingeschakeld. Michelle Hartgers van de “kleine droom” in Groningen. Toen Michelle bij ons thuis kwam ivm het vele huilen van Luna en de mega onrustige avonden, zei ze eigenlijk heel voorzichtig “ik voel ook veel spanning hier in huis”. Ze opperde dat Ward Luna de fles zou geven en haar naar bed zou brengen omdat ze toch mijn spanning zou voelen. Mogelijk zou het verschil brengen, dus we namen het mee in de praktijk. Want natuurlijk dacht ik: het probleem is Luna, er is iets met haar, maar het probleem dat ligt zeker niet bij mij.

We gaan terug naar de dag van de diagnose, vrijdag 29 januari 2021.

Het is eigenlijk vrij duidelijk, ik heb een postpartum depressie. Mijn baas had het al gezien en ik ben haar eeuwig dankbaar dat ze zo streng voor me was om hulp te zoeken. De diagnose geeft wel lucht, ik ben niet gek, mijn brein is alleen van slag en kan niet meer helder functioneren. Stap 1: rust, rust, slaap en nog is slaap. Je kan door hormonen, weinig slaap en veel stress zo van slag raken dat er daarom depressieve klachten ontstaan. Dus ik kreeg quetiapine voorgeschreven en moest dat maar nemen voor de nacht om rust te krijgen en time outs van de kinderen. Uh oke... dus eerst ben ik overvallen dat ik deze diagnose heb en daarna moet ik ook nog antipsychotica slikken om te slapen. Mijn heldere en vooral medisch onderlegde brein zegt: “dat gaan we vooral niet doen”. Ik knik, neem de medicatie aan en leg het thuis in de la. Overtuig Ward vanuit mijn tenen dat deze medicatie zo heftig is, veel bijwerkingen heeft en moeilijk af te komen is. Conclusie: dat ik het ècht niet ga nemen. Als tussenoplossing slaap ik een nacht bij mijn vriendin Marjan. Dit is mijn held, mijn allerbeste vriendin en die mag alle credits krijgen hoe ze me heeft opgevangen de afgelopen maanden. Slapen deed ik deze nacht amper, had last van angst en spanning, hoorde de katten op de gang en was extreem somber. Elke dag belde de crisisdienst in het weekend om te kijken hoe het met me ging en of er iets anders moest gebeuren in mijn situatie.

Maandag had ik een gesprek met de psychiater, ze moest lachen hoe ik in alle zwarte wolken nog mijn eigen pad kon kiezen. “Je hersenen doen het nog goed en je kan gezonde keuzes maken”. Uiteindelijk moeten we wel een compromis sluiten, ik start met lorazepam. Dit is een middel wat ontspannen, rustig en suf maakt. Ideaal om van de lijfelijke onrust af te komen en bij te slapen, maar de zware deken werd wel zwaarder. Ik moèst van mezelf structuur houden, op tijd opstaan, 3 maaltijden eten en proberen S’avonds een wandeling te maken om de prikkels te verwerken en rust terug te vinden. Maar ik kon geen rust meer vinden, elke dag kwam iemand van het IHT (infant home treatment team) van de GGZ om te kijken hoe de situatie thuis was en wat er moest gebeuren. Na een week was het meer dan duidelijk, het kon niet meer zo. Ik kon Luna niet meer vasthouden, kreeg hartkloppingen, zweten en misselijkheid. Als ze huilde kreeg ik zoveel angstklachten dat ik alleen nog maar naar buiten kon gaan, weglopen om rust te krijgen. Er waren 2 keuzes: starten met babythuiszorg in huis op de momenten dat Ward werkte zodat ik niet meer alleen met de kinderen zou zijn. De andere optie was een opname op de open afdeling van GGZ. Ik? Opgenomen op de psychiatrie? Dat wilde ik met man en macht voorkomen. Ward deed alle communicatie met familie en babythuiszorg werd opgeschaald. Ik had al die tijd contact met Michelle gehouden, onze babyconsulent, waardoor zij mij ook echt adviseerde om babythuiszorg te accepteren. Uiteindelijk heeft Michelle dmv een ZZP contract bij de babythuiszorg geregeld dat ze bij ons in het gezin kon helpen. Dat gaf al lucht, 1 vertrouwd gezicht en daar kwam een nieuw iemand naast. Boaz ging een week naar mijn zus in Helmond en toen hij terug kwam was babythuiszorg geregeld. Er was geen moment meer dat ik alleen was met de kinderen en om het weekend ging Luna bij mijn broer en schoonzus slapen. Al gauw lukte het ook niet meer met Boaz thuis in het weekend, Ward raakte ook oververmoeid. In de weekenden dat Luna weg ging te slapen, ging Boaz ook bij vrienden slapen. Hij heeft bij allemaal verschillende plekken geslapen en voor hem was het een uitje. Vanuit de gemeente kreeg hij een VVE indicatie om 2 extra ochtenden naar de peuterspeelzaal te kunnen, zodat er meer rust thuis zou komen. 

Voor mij was het helaas niet zo, als de kinderen weer thuis kwamen zag ik er als een berg tegenop.. De spanning bouwde zich uren ervoor al op.. mijn eigen kinderen, maar ik had geen ruimte en liefde voor ze.... maar dat was ik niet, dat was de postpartum depressie.