‘Dat is niet míjn probleem..’

Borstvoeding. Als het je gegund is, is het het mooiste wat er is. Gaan we samen op pad? Geen probleem, het was even oefenen, maar inmiddels kunnen we heel discreet, zonder dat anderen ook maar een stukje borst of tepel zien, onze gang gaan. Mensen kijken zelfs heel liefdevol onze kant uit of geven een compliment, maar gisteren kregen we zeer plotseling onze eerste afwijzing.

Nee, het mocht niet. Waarom niet? Omdat ik aan de mensen om me heen moest denken. Dat ik al meerdere malen in diezelfde zaak had gegeten en tegelijkertijd gevoed, maakte volgens haar niets uit en toen ik aangaf dat we eigenlijk iets wilde komen eten was haar letterlijke reactie:

Regelmatig zie ik op social media voorbij komen dat borstvoeding in het openbaar genormaliseerd moet worden, dat er een taboe op rust. Nooit sprak het me aan, tot nu. Want terwijl mijn gezelschap haar flesje kunstvoeding maakt en haar zoontje in diezelfde zaak aan diezelfde tafel zijn voeding geeft, moet ik míjn zoontje zijn voeding maar op de gang geven? Beláchelijk. Zoiets maakt me gewoonweg boos, verdrietig, onzeker, terwijl ik me juist zo ontzettend krachtig hoor te voelen dat míjn lijf en míjn bloedeigen moedermelk ervoor zorgen dat mijn zoontje groeit en van die lekkere kakwangen en ‘elastiekjes’ om zijn armpjes en beentjes krijgt. 

Uiteindelijk liep het met een sisser af en ‘als het echt niet anders kon’ mocht ik toch ter plekke voeden, maar voor mij was het kwaad al geschied. Als het zo moet, gaan we het gewoon niet meer vragen, gaan we het in het vervolg gewoon doen. Ze kunnen me moeilijk aan mijn haren de tent uit slepen. Plus: ik heb de afgelopen maanden niet voor niets met één hand leren eten. Die vaardigheid wil ik ook graag buiten de deur showen 😝.