Consult op de spoedpoli GGZ

Na weken van gebruik lorazepam en fluoxetine moest ik weer even op gesprek komen bij de psychiater. Terwijl ik alleen maar thuis was, amper mensen zag en alleen IHT op thuisbezoek kreeg was het verzoek om naar ggz te komen al een grote drempel. Het gesprek zou weer plaatsvinden op de spoedpoli op het terrein van GGZ. Ward moest werken en met lood in mijn schoenen ging ik richting mijn afspraak. Kon ik dit alleen? Was ik hier wel sterk genoeg voor? Ik had enorme angsten om heen te gaan.

Ondanks dat de weg erheen maar 10 minuten was, leek het uren te duren. Ik kwam aan bij de spoedpoli, een somber gebouw met de echte uitstraling van een psychiatrische instelling. Rillingen kreeg ik bij het idee dat ik hier thuis hoorde en ging netjes achter de vrouw staan die voor de deur stond. Een vrouw van middelbare leeftijd, schuddend, schreeuwend, aan de hand van een man, bleek en totaal in tranen. Was dit misschien ook het beeld wat de buitenwereld van mij had? Totaal verloren? Het liefst wilde ik gillen en wegrennen, ver hier vandaan en geen stap over de drempel doen. Maar inplaats daarvan verstijfde ik en werd ik naar de wachtkamer geleid. “Mevrouw u mag op deze stoel plaatsvinden, zodat de camera goed zicht op u heeft”. Uh.... Als ik mezelf of een ander wat wou aandoen, zou ik het toch niet hier doen? Radeloos stuurde ik Ward appjes; “help me”, “ik durf niet alleen”, “ik ben echt gek geworden”. Tranen rollen over mijn wangen als ik dit schrijf, ik was zo angstig voor alles wat er zou komen. Alsof het de eerste keer weer was, ze mijn kinderen zouden afnemen en alsof ik een keuring moest ondergaan of ik wel de trofee zou krijgen voor beste moeder van het jaar. Nou die laatste vraag kon ik zelf ook wel helder krijgen, daar was geen psychiater voor nodig. Ik was aan de beurt, “mevrouw Kloppers, er is een spoedsituatie tussen gekomen dus we moeten in een aparte kamer praten, is dat een probleem?” Keuring knik ik nee, want een andere kamer.. hoe erg kon dat zijn? De enige kamer die nog beschikbaar is op dat moment, is de prikkel loze kamer. Hier staan letterlijk 2 schuimblokken in waarop je kan plaatsnemen en voor de rest is het een wit hok. Angst, rillingen en paniek overviel me toen ze de deur achter me dicht trok. Wat deed ik hier? Wat wil je me duidelijk maken? Waarom wordt ik zo behandeld? Van alles schoot door mijn hoofd, maar in plaats daarvan verstijfde ik opnieuw. Tijdens het consult galmde elk antwoord door de kamer en daarna nog 3x na in mijn hoofd. Door de depressie icm medicatie ben ik overgevoelig voor prikkels, dus het was intens. Geen moment durf ik mijn grens aan te geven of te zeggen dat ik dit onveilig vind voelen.

Na afloop van het consult opende ze de deur opnieuw en daar stond een ambulance broeder. “Ik heb hier een meisje die suicide poging heeft gedaan, ouders nog niet op de hoogte”. De achteruitgang was geblokkeerd door een gigantische ambulance, dus ik moest aan de voorzijde maar naar buiten gaan. Alle triggers waren compleet voor me: de ambulance, het onveilige gevoel, de eenzaamheid en zoveel prikkels te verwerken. Ik was totaal overmand door emoties toen ik buiten stond, tranen en paniek. Hoe kan je als instelling hier geen rekening mee houden? De suïcidale gedachten waren destijds net een week uit mijn systeem, ik durfde voor het eerst alleen naar de afspraak! Na dit consult heb ik 2 weken lang last gehad van nachtmerries, toename klachten bij EMDR en meer angst. Het was een enorme terugval en ben daarna nooit meer terug geweest op de spoedpoli aan de Dennenweg. 

Ik snap dat de geestelijke gezondheidszorg een onwijs grote aanvraag krijgt aan zorg, wat eigenlijk niet te behalen valt. Maar sommige dingen kan je voorkomen, juist op spoedpoli’s met mensen in kwetsbare posities, met mensen die angsten of depressies hebben, met mensen met een postpartum depressie, met mensen.. zoals ik.