Ode aan mijn gouden omgeving

Afgelopen weekend stond in het teken van het uiten van een stukje dankbaarheid naar mijn omgeving en een stukje afsluiten van het traject, in hoeverre dat mogelijk is. Het fertiliteitstraject zal altijd deel van mij blijven. Ik heb dit gevierd met een feestje. Ik ben me het afgelopen jaar vaak erg bewust geweest van hoe belangrijk een fijne omgeving is, die je support, troost en steun biedt. In moeilijke tijden kom je er vaak achter op welke mensen je écht kan bouwen en ik ben er achter gekomen dat mijn omgeving echt goud waard is. Dankbaar voor de fantastische mensen, die er mede voor hebben gezorgd dat onze droom om ouders te worden nu eindelijk werkelijkheid lijkt te worden.

Als je mijn andere blogs hebt gelezen, hoef ik je niet meer te vertellen hoe vreselijk heftig het is om in een fertiliteitstraject te zitten. Vooral als het jaren duurt en je niets anders wil dan zwanger worden en een gezinnetje stichten. Ik denk dat dit voor niemand écht te begrijpen is, totdat je er zelf midden in zit. Het is een gigantisch eenzaam proces. Ik las laatst dat het zitten in een IVF/ICSI-traject kan worden vergeleken met een heftige depressie en zo heb ik dat ook ervaren. Wat zijn er periodes geweest dat het slecht met mij ging. Er zijn momenten geweest dat ik zo hard heb gestreden, dat ik niet meer kon. Er zijn momenten geweest dat ik op wilde geven, maar dat deed ik niet, omdat mijn wens om moeder te worden nog steeds te groot was. Er zijn momenten geweest dat ik me afvroeg of een leven met zoveel pijn van het intense gemis, nog wel de moeite waard was. Ergens bleef echter altijd een stemmetje in mijn hoofd roepen dat mijn leven zoveel potentie heeft om perfect te zijn. Ik heb zoveel fantastische mensen om mij heen, die om mij geven en daarnaast is mijn verdere leven ook fijn. Ik heb de allerliefste vrienden en familie, een fijne baan, een fijn huis en ik ben verder blij met de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Al deze dingen hebben soms echter als waardeloos gevoeld bij het grote verdriet dat ik voelde om het uitblijven van een eigen gezinnetje. Ze zijn naar de achtergrond verplaatst, omdat het fertiliteitstraject alle energie op een negatieve manier opslurpte. Gelukkig waren jullie daar, de mensen die van mij houden. Thanks for being a part of my journey!

Ode aan mijn man, die me heeft bewezen wat “in voor en tegenspoed betekent” en altijd positief is gebleven. Je hebt me overleefd wanneer ik een hormoonheks was en bleef zelfs de leuke kanten van mij zien als ik op mijn slechtst was. Je zette je eigen verdriet soms opzij, om er voor mij te kunnen zijn. Je bleef me liefde geven en troostte me elke keer maar weer. Je bent bij me gebleven toen het moeilijk was, omdat we samen geloofden dat alles beter zou worden. Je bent met me blijven praten, zodat we samen de beste keuzes zouden maken. Je hebt me laten lachen op de moeilijkste momenten. Liefste man, ik ben trots op hoe wij deze vreselijke jaren hebben doorstaan. Wij hebben de grootste relatietest overleefd en ik voel me met jou sterker dan ooit.

Ode aan mijn familie, bij wie ik altijd terecht kan. Mijn ouders, bij wie ik altijd kon uithuilen en me hielpen om beslissingen te maken. Zij, die alles altijd voor me wilden doen en elke keer weer voor me klaar stonden.

Ode aan mijn schoonfamilie, bij wie de deur altijd open staat. Mijn schoonouders, die me soms alleen maar even lang knuffelden en er altijd waren, ook al was het al laat.

Ode aan mijn vrienden, die er ook altijd waren. Het is ongelooflijk hoe betrokken jullie zijn geweest. Bedankt voor jullie luisterend oor en de oprechte interesse elke keer. Bedankt voor de dagen dat jullie me meesleepten om leuke dingen te doen voor afleiding. Bedankt voor de dagen dat jullie accepteerden dat ik juist even niet mee wilde. Bedankt voor de lieve woorden, aandacht, dagjes weg, berichtjes, kaartjes, bloemen en chocolade.

Ode aan mijn vriendin, die draagmoeder voor me zou willen zijn. Hoewel het niet nodig is geweest, vond ik de gedachte dat je dit voor me wilde doen, zo bijzonder mooi. Dat iemand zo iets groots voor een ander zou willen doen, maakt een mens echt bijzonder.

Ode aan mijn lotgenoot, die ik aan het begin van mijn traject heb ontmoet en met wie ik alles kon delen. Van gevoelens en peptalks, tot praktische tips over spuiten en de beste inlegkruisjes die de gore zalfsubstantie van progesteron-capsules goed tegen kon houden. Jij was de eerste die wist dat ik positief testte en ook de eerste die wist dat het weer misging. In korte tijd hebben wij zoveel persoonlijke dingen gedeeld.

Ode aan alle fijne contacten die ik via Instagram heb leren kennen. Wat is het een verademing om je volledig begrepen te voelen en herkenning te hebben. Het gevoel dat je niet alleen bent is heel veel waard.

Ode aan de lieve meiden van de fertiliteitsdag. Zo fijn om jullie ontmoet te hebben en alles met jullie te kunnen delen. Ook weer zoveel herkenning.

Ode aan mijn collega’s, die mij het hele traject hebben gesteund. Jullie vingen mijn klas op als ik weer een afspraak in Düsseldorf had en waren flexibel waar nodig. Bedankt voor jullie luisterend oor, medeleven en dat mede door jullie mijn werkplek zo fijn is.

Ode aan de lieve kinderen uit mijn klas, die me het fertiliteitstraject elke dag weer even lieten vergeten. De plek waar ik gewoon altijd ‘juf Myriam’ was. De kinderen die zelfs de dag na een negatieve test een lach op mijn gezicht toverden.

Ode aan mijn arts in Düsseldorf, die voor mij echt de beste keuzes heeft gemaakt. Er zijn weinig artsen die zo goed zijn in hun werk en zowel uitblinken in hun expertise, als in empathie. Het lukte jou zelfs, om mij in de gynaecologische stoel relaxed te laten voelen. Jouw positiviteit en persoonlijke aanpak hebben me altijd hoop gegeven om door te gaan. 

Ode aan alle andere medewerkers en professionals van de fertiliteitskliniek in Düsseldorf, die dit vreselijke traject toch iets draaglijker hebben gemaakt. De Nederlandse patiëntenservice, die me alles wilde uitleggen, m’n geklaag aanhoorde en er voor zorgde dat alles altijd keurig klaar lag. De lieve verpleegsters en anesthesisten die goed voor me zorgden tijdens de puncties. Alle artsen die deskundig hebben gehandeld. De verpleegster, die me bij het bloedprikken nooit een blauwe plek heeft bezorgd en alle anderen die altijd vriendelijk waren. Ode aan de artsen in Krefeld, die de laparoscopische myoomoperatie succesvol hebben uitgevoerd en me hebben verlost van die *piep* vleesboom.Ode aan mijn acupuncturist, die altijd meeleefde, zo betrokken was en het allermeeste voor me heeft geduimd van iedereen. Je hebt me een heleboel peptalks gegeven, een enorme dosis positiviteit en fungeerde zo af en toe als mijn tweede psycholoog.Ode aan mijn psycholoog, die me liet inzien dat het oké is om verdriet te hebben.Ode aan mijn verloskundigenpraktijk, waar ik elke week langs mocht komen voor een echo, totdat ik genoeg vertrouwen voelde in mijn zwangerschap.Ode aan alle andere mensen, die mij hebben geholpen mijn droom waar te maken of me op wat voor manier dan ook gesteund hebben.

Bedankt lieve mensen! Ik besef me heel goed hoeveel geluk ik met jullie heb. Zo dankbaar en blij met jullie! En nu lekker verder genieten van mijn zwangerschap!

Benieuwd naar het geslacht van de baby? Lees verder op mijn Instagram! 🩷🩵