Kinderwens op pauze

In de vorige blog vertelde ik over de voorbereidingen die we aan het treffen zijn voor een eventuele tweede zwangerschap. Het gesprek met de gynaecoloog, de pop-poli en het vangnet-plan. 

In het gesprek dat we hebben gehad met de psychiatrisch verpleegkundige, bleek dat er een mogelijkheid was om over te stappen op een vloeibare vorm van de antidepressiva die ik gebruik. Na wat heen en weer bellen met de apotheek en huisarts kon het worden voorgeschreven: weer een stapje dichterbij onze wens. 

Drie dagen, een week, tien dagen, twee weken. Zolang wachtte ik tot ik aan de bel trok bij de apotheek, want de medicatie was nog niet binnen. En helaas bleek die ook niet binnen te gaan komen. De leverancier had de vloeibare vorm niet meer op voorraad en het kon nog zeker 6-10 maanden duren voordat die weer leverbaar zou zijn, áls de levering door zou gaan. Zolang wachten op deze medicatie, waarvan dus niet eens zeker was dat die geleverd zou gaan worden, wilden we niet. 

Bizar eigenlijk. Je leeft in een welvarend land. Een land met goede gezondheidszorg. En toch blijft het zo’n groot probleem om de medicatie goed in te kopen. Eerst de Zofran tijdens mijn HG zwangerschap en nu de antidepressiva (om nog maar niet te spreken over de vloeibare antibiotica die Sef nodig heeft bij oorontsteking). 

Maar terug naar het verhaal, want zonder vloeibare medicatie was het ook geen optie, veel te riskant om op tabletten te blijven als de HG weer op zou kunnen spelen. Telefoontje, na telefoontje werd gepleegd. De apotheker, de apothekersassistente, de psychiater, de verpleegkundige, de doktersassistente, de huisarts. Iedereen dacht lief mee, maar niemand had dé oplossing. Kortom, de enige oplossing: stoppen met de medicatie. 

Dus dat gaan we doen. Ik ga afbouwen met de antidepressiva en dat betekent dat de kinderwens op pauze gaat.