ICSI 6: de punctie

Na de drie maanden rust mag ik weer beginnen met het spuiten van de hormonen. Mijn brein maakt overuren. Er gaan steeds twee gedachten door me heen. Eén ervan is er van overtuigd dat ik de komende terugplaatsing zwanger wordt en de ander weet al zeker dat ik nooit meer zwanger ga worden. Het spuiten valt me zwaar. De zwangerschapsaankondigingen klapperen me weer om de oren. Dit komt ook altijd op momenten dat je het er écht niet bij kan gebruiken. Op cyclusdag 12 heb ik de eerste follikelmeting. Ik ben heel erg hoopvol, want ik heb er nu zoveel aan gedaan. Mijn eigen arts is deze week afwezig. Als dat maar goed gaat. Elke keer als hij er niet is, gaat er iets mis. En dat blijkt. Zo ook weer deze keer. De andere arts vindt slechts 6 grote follikels. Hoe kunnen dat er maar zo weinig zijn? De rechter eierstok is niet goed te zien, dus hopelijk zitten daar er nog een aantal verstopt. Vaak komen er in de laatste dagen ook nog wel een paar bij of groeien een paar kleintjes toch nog mee. Daar hopen we dan maar op! Toch had ik gehoopt op ander nieuws. Twee dagen later is de punctie. Ik voel me gigantisch emotioneel. Ik besef me zo erg dat dit onze laatste kans is op een biologisch eigen kindje. Als een medewerker mij komt vragen hoe het met mijn eerste baby gaat, kan ik echt wel door de grond zakken en komt alle emotie eruit. Ik mag uitleggen dat de baby er nooit is gekomen, omdat ik een miskraam heb gehad. Top dit. Enigszins aangeslagen word ik naar de operatiekamer gebracht. Vlak nadat ik wakker wordt, komt de arts mij vertellen dat ze 4 eicellen heeft gevonden. Hoor ik dat nou goed? Drie maanden letten op voeding, supplementen slikken en 30 spuiten voor 4 eicellen!? Hoe is dit mogelijk. Ik barst in tranen uit. Ik begrijp er echt niks van. De volgende dag word ik al om half 9 ’s ochtends gebeld door de fertiliteitskliniek. Shit… ze bellen altijd eerst de patiënten met het slechte nieuws. Dat weet ik nog van mijn mislukte IVF-poging. Vol angst neem ik op. De medewerkster begint met ‘er zijn gisteren 4 eicellen gevonden. 3 daarvan zijn rijp’. Dat is al de eerste die afvalt… Ze gaat verder: ‘de eicellen zijn alle 3 succesvol bevrucht’. Even maakt mijn hart een sprongetje. Er is dus nog een kans! Nu maar hopen dat eentje, of het liefst alle 3 de bevruchte eicellen het overleven! Of het allerliefste een embryo van 5AA-kwaliteit. Kwaliteit boven kwantiteit deze ronde!

Lees ook: Het boek: Stille strijders