1 jaar geleden
Het lukt wel.. toch?
Als onzekerheid begint te groeien..
Zo.. al weer een poos geleden dat ik mijn laatste bericht heb geplaatst. Ik ben zo slecht in bijhouden van zulke dingen #oeps.. Maar het is tijd voor een update.
Inmiddels zijn we zo goed als anderhalf jaar bezig, althans, anderhalf jaar zonder voorbehoedsmiddelen. Al die tijd, en nu nog steeds, staan mijn partner en ik er het zelfde in. Het moet niet nu, maar het zou wel heel leuk zijn. Maar ook als het nu nog niet zover is dat wij een kindje mogen krijgen, dan is dat ook prima. Maar toch, na anderhalf jaar ga je soms twijfelen, denken, teveel denken.. Gaat het wel lukken..? Is alles oke..? Wat als het niet lukt..? Waarom duurt het zo lang..?
Begin dit jaar heeft het 2 maanden geduurd voordat ik weer ongesteld werd. Erg onzeker was ik.. Er is getest en alles was oke, gelukkig. Een week na de uitslag van het onderzoek werd ik alsnog ongesteld #uiteraard. Ik houd alles bij, wanneer we gemeenschap hebben, wanneer ik een bloeding heb, wanneer ik menstrueer, etc. Het is niet regelmatig maar over het algemeen redelijk stabiel. Inmiddels menstrueer ik weer redelijk constant, gelukkig.
Maar toch denken we soms, wat als.. Mijn partner heeft enorm veel moeite om een test te laten uitvoeren. Enorm bang 'dat het aan hem ligt' ook al is dat 100% niet iemands 'schuld' als het zo zou zijn.. Zelf heb ik meer zoiets van; beter uitsluiten dan onzeker zijn. En ALS er iets zou zijn dan kunnen we daar mee verder. Aan het idee wennen en wellicht bepaalde dingen uit ons hoofd zetten. Kortom; iets om over na te denken.
We weten dat er enorm veel koppels zijn die worstelen met ditzelfde probleem, of koppels die wellicht al een stap verder zijn en erachter zijn gekomen dat het niet (vanzelf) lukt. En steeds meer kan ik me goed inbeelden hoe lastig het proces van een kindje proberen te krijgen kan zijn. Alhoewel ik het sowieso nooit vanzelfsprekend heb gevonden.
Naast de struggle die we samen hebben, vind ik het ook lastig om soms de, goedbedoelde, 'grapjes' van familie te incasseren. Vooral omdat niemand (bewust) weet dat we het proberen.
Al met al een lastige periode, waarin we er op moeten letten dat we blijven praten, gevoelens en onzekerheden uiten naar elkaar en ook kijken naar waar we nu staan en hoe we het voor ons zien..
Sophie25
Helemaal begrijpelijk en wat fijn dat bij jou alles goed lijkt te zijn! Bij ons beiden lijkt ook alles goed te zijn, dus het is voor de gynaecoloog ook een raadsel waarom het niet lukt. Afgelopen vrijdag hebben ze mijn eileiders doorgespoten en dat geeft de komende maanden hopelijk extra kans. Het verrassen hopen wij ook te gaan doen, al zo veel over gefantaseerd! 🙈
Wannebamamatobe
Dat is fijn, dat alles goed lijkt te zijn! Al een hele opluchting ansich haha. Spannende maanden dus! Hopen op een geslaagd resultaat.🍀 Ja dat verrassen lijkt me echt fantastisch, het gezicht van je geliefden haha. Heel veel succes en hopen op een beetje geluk!🙌
Sophie25
Ik snap helemaal wat je bedoelt! In dit proces hebben wij ook gezeten, maar na twee jaar toch de stap genomen om naar de dokter te gaan. Inmiddels zitten we een half jaar in onderzoeken en ik ben daar heel blij mee. Tuurlijk kost het energie, maar ook heeft het mij meer rust gegeven. De goedbedoelde reacties kan ik ook helemaal begrijpen, dat is de reden geweest dat wij na 1,5 jaar toch aan een paar mensen dichtbij ons zijn gaan vertellen dat we er mee bezig zijn. 😉
Wannebamamatobe
Snap ik! Ik heb zelf het afgelopen jaar al een aantal onderzoeken gehad en bij mij zit alles goed, om het maar even zo te zeggen.. Mijn vriend vindt deze stap best groot en ingrijpend dus we hebben overlegd dat als het in het na jaar nog niet is gelukt dan gaan we verder onderzoeken, met name voor hem. Ik kan me voorstellen dat dat rust geeft! Hoe zijn de uitslagen bij jullie tot nu toe? Lijkt alles goed? En dat je het verteld heb kan ik me inderdaad ook goed indenken. Voor ons is dit echt een no-go, mits er iets uit een onderzoek komt uiteraard. Het verrassen lijkt ons zo'n mooi moment🍀