"Mam, geef je telefoon, ik bel NU 112!"

Hoewel de titel anders doet vermoeden, was er op zich niets ernstigs aan de hand. Ik schets even de situatie....

Onze kleine poezendame volgt ons waar ze maar kan. Loopt mee naar school, naar de bushalte waar ze me nog nét niet uitzwaait, maar ook naar het park. Het park, waar iedereen zijn hond uitlaat en ik mijn kinderen. Gevolgd door poezenbeest a.k.a. wannabe hond. Maar waar veel grote honden meestal met een nog grotere boog om haar heen lopen, trof ze ditmaal twee kleine felle keffers die haar letterlijk de boom in joegen. En daar nog even vrolijk bleven keffen tot poezenbeest bijna een appelflauwte kreeg. Afijn, hondjes werden uiteindelijk teruggeroepen door laconieke baas, want die kat komt er heus wel weer uit. Nou...... de mijne dus niet hè. Hoe vaak ik die al van het schuurdak heb moeten halen, die is niet al te snugger wat hoogtes aangaat. Een kat met hoogtevrees dus, hebben wij weer.

Maar daar stonden we dan, drie koters, ik met mijn één meter smurf lengte en nieuwe laarsjes aan (dus niet héél happig om in een boom te klimmen) en de zus van de buuf. En poeslief brulde tot ze een ons woog maar eruit komen ho maar.

Dus mijn zesjarige begon nogal in paniek te raken en huilde er ook op los. Uiteindelijk eiste hij mijn telefoon om de brandweer te bellen, want in het boekje van Borre kwam ook de brandweer. Dus ja, ijzersterke argumentatie maar... toch maar niet.

Na wat speurwerk een heeeeele lange stok gevonden en toen maar begonnen met porren en duwen. En warempel, ze kwam een takje lager te hangen. Met in één hand de tak, mijn andere hand troostend over het bolletje van de inmiddels ontroostbare zesjarige en de drie- en tweejarige die een sprintje trokken richting uitgang park, was het nogal een klusje. Gelukkig had ik zuslief van buuflief mee, en kon zij uiteindelijk net de tak grijpen om poezenbeest eruit te schudden. Zij schudden, ik roepen dat ze 9 levens heeft en zich toch gewoon moet laten vallen. Zesjarige nam mij dit alles niet in dank af. Krijsend stortte poes zich op de zus van de buuf en daar was ons "eind goed, al goed".

Mijn lieve zesjarige draagt me nu tot in lengte der dagen na dat ik de kat uit de boom heb laten vallen en gewoon naar hem had moeten luisteren. De volgende keer bel ik écht de brandweer hoor mam! Ehh de volgende keer blijft poes mooi thuis, dit gaan we gewoon nooit meer doen! Dan denk je met drie zoons alles wel gehad te hebben maar de kat doet er gewoon een schepje bovenop hoor.

Bedankt lieve Sien (kat dus). Ook jíj hebt me weer een paar jaar van mn leven gekost met je malle fratsen. En onze zesjarige? Die oefent zich nu suf met klimmen en heeft al in geen tijden zoveel geknuffeld met het beest als nu. Is het toch ook weer ergens goed voor geweest.