Grote up, diepe down.

Langzaam komen mijn blogs meer naar het heden, naar de situatie waar ik nú in zit. Als ik kijk waar ik vandaan kom en waar ik nu ben, kan ik oprecht zeggen trots te zijn. De maand juni was een maand met veel wisselende emoties en grote uitdagingen.

11 juni was een magische dag, einde van de IHT. Het was een dag met een lach en een traan. Tranen om te bedenken waar ik vandaan kwam en dat ik het nu “zelf” moest gaan doen. De lach van trots, een periode waar ik een punt achter mag zetten. Het voelt als een klein stukje vrijheid die ik terug kreeg. De stempel van “psychiatrisch patient” word een beetje vervaagd en meer vertrouwen wordt me teruggegeven. Ik mag weer alleen met de kinderen zijn, langzaam gaan afbouwen met de thuiszorg voor de kinderen om zelf de moederrol steeds meer vorm te gaan geven. Ook was de lorazepam vanaf 10 juni in de ochtend gestopt en alleen nog de avonddosering van 1mg. Onwijs spannend om dit hoofdstuk af te sluiten, maar vooral trots op mezelf.

Het was een kort moment van trots, welgeteld 2 dagen. Want na een week, op 17 juni zat helaas IHT alweer op de bank, waar ik huilend zei; “ik wil helemaal niet dat je hier bent”. Het voelde als falen, maar ik had het zo hard nodig dat iemand me weer even met beide benen op de grond zette. Ik was gejaagd, hartkloppingen, had weer angsten, pleinvrees en vreselijke gedachten. Het waren gevoelens die ik in het begin sterk heb gehad, maar nu al maanden niet meer op deze manier. Niemand kon me zeggen waarom ik het had, ik raakte bekneld in mijn eigen emoties en had geen grip meer op de situatie . Het liep zo hoog op, dat ik de deur niet meer uit durfde en Ward het IHT heeft gebeld. De conclusie: te snel afgebouwd met de lorazepam, wat een rebound effect gaf in de klachten en alles versterkte.

Doodzonde dat ik hier een week mee liep, mijn zelfvertrouwen een deuk opliep en ik er heilig van overtuigd was nooit meer beter te worden. Alle hulpverleners zeiden dat het te maken had met het zomerrooster wat nog geen duidelijkheid had mbt wie er zou komen. Dat door de onrust van 6 weken Boaz niet naar peuterspeelzaal en de gastouder dicht, dat dit de oorzaak was van mijn gevoel. Maar ik voelde aan alles in mijn lijf : dit is nìet de oorzaak, er is iets mis met me. Na een pittig gesprek met Tessa van IHT met een uur vol met tranen en onmacht, was ik “gereset”. Ik ging weer beginnen met de ochtenddosis 0.25mg Lorazepam en zou dit voorlopig even zo laten. Het klinkt als een nihile dosis, wat het ook is, maar in mijn situatie nèt dat stukje wat me die stabiliteit gaf.

20 juni werd mijn lieve kleine vriendje 3jaar, een mooie leeftijd wat gevierd moest worden. Zelf ben ik 29 juni jarig en werd dit jaar 30 , dus we konden het allemaal niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Ward en Marjan hadden een planning gemaakt, wie kwam wanneer en hoelang. De gedachte hierachter was dat het zo rustig mogelijk voor mij zou zijn, Mar deed de catering en ik kon ontspannen. Maar eigenlijk na de eerste dag bezoek was ik al helemaal aan het einde van mijn latijn. Al was het alleen mijn gezin wat langskwam, ik had al maanden niet zoveel mensen om me heen gehad. Al die prikkels, mensen door elkaar heen praten, speelgoed en kinderen, het was gewoon teveel. Een situatie waar ik anders alles voor uit de kast zou trekken, was nu verschrikkelijk. Ik vond het erg confronterend, voelde weer even hoe ver ik van mijn eigen persoonlijkheid af stond en dat was slikken. Na flink wat tranen S’avonds en een goede nachtrust, kon ik het gelukkig even parkeren.

Het weekend daarna kwamen vrienden en hadden we de tijd korter gepland, dit gaf lucht. Daarbij wisten de mensen die kwamen ook duidelijk van de situatie, dus iedereen had alle begrip. Ik ben op mijn eigen verjaardag uiteten geweest met Ward & Marjan bij Villa Tapas. Toen ik 1 stap over de drempel zette, vroeg ik mezelf serieus af wat ik hier deed. Al maanden was ik niet op zo’n drukke plek geweest, met zoveel mensen en zoveel prikkels en dat kwam binnen! Gelukkig hadden we een redelijk rustig plekje, waar nog 3 andere tafeltjes zaten en geen doorloop. Na een drankje kon ik langzaam ontspannen, ik genoot van mijn gezelschap en ze hadden de meest geweldige verrassing. Ik kreeg een grote doos vol met kaarten van familie, vrienden en collega’s en ik was helemaal ontroerd. Waar ik me had voorgenomen niet te huilen, was dit zeker niet gelukt. Maar dit waren andere tranen, tranen van geluk.

Tranen van geluk omdat ik niet alleen ben, mensen me het gevoel willen geven dat ik samen sta en dat ik dit kan en gà overwinnen. Dat lieve mensen, was mijn allermooiste cadeau dit jaar en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor.