Hersenvliesontsteking, hoe dan?

Ik zit op een tuinstoel die een vriendelijke verpleegkundige voor me neer heeft gezet. Ik herken haar nog. Om me heen hoor ik veel verschillende piepjes, maar echt horen doe ik ze niet. Ik zit in een soort van trans..

Wat overheerst is angst, ongeloof en verdiet. Verdriet omdat ik zonet de Neo afdeling binnen ben gekomen waar onze prematuur geboren zoon heeft gelegen. De gedachte en herinneringen emotioneren me. Waarom ben ik hier nu weer?

Ik ben hier naar binnen gebracht met onze 5 dagen oude dochter Diede. Vol hormonen, heftige emoties en verwarring zit ik samen met haar in een onderzoeksruimte. We wachten op de verpleegkundigen en artsen. Ik maak me zorgen, heb last van m’n buik (keizersnede) en moet eigenlijk kolven. De borstvoeding kwam namelijk net mooi op gang.

We hadden vurig gehoopt op een heerlijke kraamweek, lekker thuis samen bubbelen. Maar helaas loopt het ook deze keer anders dan we hadden gehoopt. Onze oudste is met 34 weken geboren omdat ik een ernstige vorm van pre-eclampsie had ontwikkeld. We hadden geluk, onze zoon deed het goed en we mochten al na 3 weken het ziekenhuis verlaten. Eindelijk samen met onze kleine man naar huis!

Na een jaar durfden we het aan om opnieuw zwanger te raken. Het bleek ons gegund en ik raakte, tot onze verbazing, snel in verwachting! Onze eerste zwangerschap had namelijk 2 jaar op zich laten wachten.

In het begin was het een goede en fijne zwangerschap. We voelden beide dat het een meisje zou zijn en dit bleek ook het geval. Wow wat een geweldig cadeau, een zoon en nu een dochter. Zo dankbaar, helemaal in de 7e hemel.

Helaas verliep de zwangerschap niet vlekkeloos. Ik kreeg medicatie voor m’n bloeddruk om herhaling mogelijk te voorkomen. Maar al na 23 weken steeg m’n bloeddruk alsnog. Ik mocht naar huis met medicatie. Maar door deze bètablokkers voelde ik me vreselijk vermoeid. Als kers op de taart bleek ik zwangerschapsdiabetes te hebben waarvoor ik ook insuline moest spuiten.

Door mijn eerste traumatische bevalling en ziekte worstelde ik nu met mentale problemen. Ook nu liet mijn lijf mij in de steek, zo vond ik. Gelukkig zocht en kreeg ik veel (professionele) hulp en dat was fijn.

Mijn lijf gaf aan dat deze bevalling niet natuurlijk moest gaan verlopen. Bij onze zoon stagneerde de ontsluiting en werd het alsnog een keizersnede. Ik voelde heel sterk dat ik opnieuw voor een keizersnede wilde gaan.

Op 26 september was het zover! Onze dochter werd geboren. De dagen ervoor had ik veel weeën waardoor we vaak in het ziekenhuis waren. De avond voor de geplande keizersnede kreeg ik koorts. Na overleg nam ik paracetamol. De volgende dag was de koorts weg en kon de keizersnede gelukkig doorgaan.

Om 09:12 is onze prachtige dochter Diede geboren. Ze huilde gelijk en we waren gelijk helemaal verliefd. De geplande keizersnede was een feestje! Een mooie ervaring. Diede had veel vruchtwater binnen gekregen en was erg misselijk. Ze kreunde veel maar dat kwam vast goed.

De gynaecoloog vertelde nog op de OK dat het goed was dat ik daar lag. Een van de laatste lagen bleek flinterdun. De kans dat bij een natuurlijke bevalling een baarmoederscheur zou ontstaan was aannemelijk geweest. Het was een bevestiging voor het gevoel wat ik al die tijd al had. Ik ben blij dat daar naar heb geluisterd.

De eerste dagen in het ziekenhuis waren een droom. Mijn roze wolk was compleet. Van tevoren wist ik dat ook hormonale schommelingen er gewoon bij hoorden en nu wist ik deze te omarmen.

Toen Diede 2 dagen oud was mochten we naar huis. Inmiddels was ik fulltime aan het kolven en tot die tijd kreeg de kleine meid kunstvoeding. Eenmaal thuis had mijn man onze zoon opgehaald. Hij was uit logeren geweest bij Pake en Beppe. helaas waren Pake en Beppe ziek geworden. Gelukkig hadden zij hun kleindochter in het ziekenhuis al ontmoet.

Bobbie kon eindelijke zijn kleine zusje zien. Het was een geweldig bijzonder moment!

Onze kraamverzorgster was een topper! Door drukte moest ze twee gezinnen tegelijk doen. Bij ons kwam ze in de middag. Ze was geweldig en betrok onze zoon heel goed bij de zorg voor zijn zusje. Diede was een pittige dame en liet goed van zich horen!

Toen we op 30 september samen wakker werden, gaf mijn man aan dat hij zich niet lekker voelde. Nog geen half uur later lag hij spugend op de vloer van de badkamer. Het was 6 uur in de ochtend en ook onze peuter was inmiddels ook wakker geworden. Hij wilde uit z’n bedje maar ik mocht hem nog niet tillen. Ik zat met een huilden baby op m’n arm, een gillende peuter in z’n bedje en een kotsende man in de badkamer. Kortom.. HELP

Gelukkig werd alles vrij snel opgelost. Beppe was wel weer fit en haalde de kleine man op. Mijn man vertrok met water, paracetamol en een teiltje naar zolder. Ik ging lekker bubbelen met onze dochter op onze slaapkamer. Gelukkig was daar smiddags onze kraamhulp. Ik was erg bang dat ook onze kleine meid ziek zou worden! De kraamhulp wist mij gerust te stellen. Ons

meisje kreeg nu volledige borstvoeding en had voldoende antistoffen. Ik hoefde me geen zorgen te maken.

Nog die avond werd Diede onrustig. Ze kreunde veel en ik kon haar niet troosten. Ik besloot haar te verschonen en haar temperatuur op te meten. Hiermee hoopte ik tevens dat dit mogelijk voor opluchting zou zorgen. Het leek te helpen en er kwam veel ontlasting. Maar tot mijn verbazing had ze verhoging (37.8). Ik besloot haar tweede laag sokjes uit te doen en haar mutsje even af te zetten. Het uur daarna bleef ze kreunen en was ze nog steeds erg ontevreden. Het was tijd voor de volgende voeding en ik besloot opnieuw te temperaturen. Ze had koorts! Ik schrok, twijfelde niet en belde gelijk de verloskundige. Ze kwam direct, onderzocht onze dochter en belde het ziekenhuis voor overleg. We konden gelijk komen, maar hoe? Ik mocht nog niet rijden, mijn man lag ziek op het logeerbed en onze zoon lag te slapen. Gelukkig kon de verloskundige ons brengen. Daar aangekomen werden we naar de onderzoekskamer op de Neo afdeling gebracht. Vol van verschillende emoties belande ik in een soort trans. Voor alle onderzoeken troostte ik ons meisje. Na overleg met de kinderarts werd ook hersenvocht afgenomen om hersenvliesontsteking uit te sluiten.

De hele nacht zat ik samen met onze dochter op deze kamer. Inmiddels had ik gebruik mogen maken van de aanwezige kolf om zo de borstvoeding op gang te houden. Ons meisje was inmiddels gelukkig in slaap gevallen. Rond half 5 in de ochtend mochten we naar een kamer op de kinderafdeling waar we fijn bij elkaar konden liggen.

Diede kreeg paracetamol en we probeerden nog een beetje te slapen. Om half 8 in de ochtend had ik mijn man aan de telefoon toen de kinderarts binnenkwam. Ze vertelde ons dat er een virus in het hersenvocht gevonden was. Ergo, ze heeft hersenvliesontsteking. De komende dagen was het afwachten hoe het ging. Een bacteriële infectie moest nog worden uitgesloten (dit duurde een aantal dagen).

Uit voorzorg werd gestart met antibiotica. We wisten niet wat we hoorden. Ik raakte gelijk in paniek. Onze lieve kleine meisje, zo ziek! Hoe? Wat heb ik fout gedaan, ze is zo klein, waarom, gaan we haar verliezen? Op dat moment voelde ik me verward, vermoeid, verdrietig, verslagen en enorm eenzaam.

Gelukkig knapte mijn man snel op en kon hij samen met onze zoon op bezoek komen. Dat was erg fijn. Ons meisje was sterk! Ze bleef goed zelfstandig drinken en kon zelf blijven ademen. Dat waren hele goede tekenen. Hier haalde ik veel positiviteit uit. Ik kon goed blijven kolven en dat werd ook een beetje mijn missie! Mijn moedermelk hielp haar beter te worden.

Ze had veel baat bij de paracetamol maar kreeg veel last van de antibiotica kuur waarmee gestart was. Na een paar dagen kwam het verlossende woord en bleek dat er geen bacteriële infectie gevonden was. Geweldig goed nieuws! Een bacteriële hersenvliesontsteking is namelijk nog veel gevaarlijker. De antibiotica werd gelijk gestopt. Haar infuus mocht eruit en de dag erna kwam de kinderarts ons vertellen dat ze het beste thuis kon uitzieken. In het ziekenhuis konden ze niet meer doen dan we thuis voor haar konden doen.

Ik wist niet wat ik hoorde! Blijdschap maar vooral ook angst overheerste.

Een ziek kindje mee naar huis!? Gelijk heb ik ook hier (mentale) hulp bij gevraagd. Ik en mijn hormonen durfden dit niet aan. Ik voelde me vreselijk onzeker en gigantische schuldig.

Na goede gesprekken en een lijst met antwoorden op al mijn vragen aan de kinderarts, brachten we Diede voor de tweede keer thuis.

De vraag over hoe dit heeft kunnen gebeuren spookte constant door ons hoofd. De kinderarts heeft ons meermaals verteld dat Diede domweg dikke vette pech heeft gehad.

Ze herstelde goed! Na een week was de koorts verdwenen en bleek ze een heel tevreden en rustig meisje. Achteraf vind ik dat lastig. Ze was de eerste dagen zo fel geweest. Had ze constant al pijn? En kwam de koorts er later bij? Zeg het maar…

2 weken geleden vierde we samen Diede haar 1e verjaardag. Ze ontwikkelt zich ontzettend goed en snel. Ze is lief, makkelijk, vrolijk en heel gezellig! Ik was heel bang voor permanente schade. Nu denk ik daar niet eens meer aan. Na deze bizarre kraamweek heb ik nog wel extra hulp nodig gehad.

Nu een jaar later beseffen we ons vaak hoeveel geluk we hebben gehad. Ons meisje is er nog en ze doet het geweldig. Een grote les die mijn psycholoog mij heeft geleerd;

Luister naar je onderbuikgevoel!!

Wanneer je denkt; is dit nu dat “onderbuik gevoel”, dan is dat waarschijnlijk niet het geval;

Toen Diede koorts bleek te hebben dacht ik niet na, ik handelde gelijk. Ook toen Diede, 4 maanden oud was, RS bleek te hebben ben ik constant op dat instinctieve gevoel af gegaan. En daar ben ik vreselijke dankbaar voor!!