4 maanden geleden
Blogger in het zonnetje: Ellen, mama van Boris
Maak kennis met onze Blogger van de Maand Juni
Juli is alweer even begonnen, wat betekent dat het moment is aangebroken om de schijnwerpers te richten op een nieuwe blogger! Deze keer staat Ellen (36) centraal. In de afgelopen weken heeft zij blogs geschreven waarin ze haar kwetsbare verhaal deelt over het verlies van haar zoontje Boris. Ze neemt ons via haar blogs mee in het proces van onzekerheid, verlies en rouw. Laten we meer te weten komen over haar!
Ellen is getrouwd met Jan en samen wonen zij in Nieuwerkerk aan den IJssel. "Ik zeg 'samen', en dat is meestal ook zo. Om het weekend zijn zijn twee kinderen ook bij ons, ik ben dus bonusmoeder! Wij hebben elkaar trouwens leren kennen via Tinder; daar kunnen dus ook hele goede matches uitkomen!" Verder hadden Ellen en Jan nog een grote kinderwens, maar dat kwam vanwege de gezondheid van Ellen even op een lager pitje te staan. "In het begin van onze relatie werden we al vrij snel op de proef gesteld, zo bleek mijn hart toe aan een nieuwe hartklep (ik heb een aangeboren hartafwijking) en waar wij elkaar in juli 2018 leerden kennen, begonnen in januari 2019 hiervoor de onderzoeken. In 2020 besloten wij in januari dat ik zou stoppen met de pil. Ergens wilde Jan nog wachten tot er meer zekerheid was over bepaalde dingen, maar ik had in mijn achterhoofd: we hebben op dit moment groen licht vanwege mijn gezondheid, maar we weten nooit hoe het leven loopt."
Het verhaal van Ellen in het kort
"In september dat jaar volgde de eerste positieve test en wat volgde waren 4 miskramen en 2,5 jaar tot de positieve test van Boris. Met 19 weken zwangerschap van Boris kwam ik in het ziekenhuis, en hier heb ik 8 weken gelegen. Het bleek steeds ernstiger en de toon van de gesprekken veranderde heel snel van 'we hopen de 34 weken te halen' naar 'we weten niet of we de 24 weken gaan halen'. Ik belandde op de IC omdat ze mij daar via centrale lijnen konden monitoren (waar ik dus volledig aan bed gekluisterd was) en we hebben alles tot de 26 weken kunnen rekken. Wekelijks waren er gesprekken met een groot team (soms zelfs dagelijks) om te kijken hoe ver we nog konden gaan en wat nog haalbaar was voor mij én voor de baby. Alle artsen kenden ook het verhaal achter dit kindje in mijn buik. We hebben met man en macht gevochten, vooral ikzelf en het kindje in mijn buik. Maar als we nog door zouden gaan, zou ik het misschien niet overleven, dus met 26 weken volgde er een geplande, zeer spannende keizersnede.
Op 23 november werd ons zoontje geboren, onze Boris, 805 gram. Wat volgde waren zenuwslopende dagen waarin Boris en ik vooral gescheiden waren. Boris vocht voor zijn leven in het Sophia en ik vocht voor herstel in het Erasmus. Er waren kleine momentjes waarop we even bij elkaar konden zijn. Op dag 2 bleek Boris een hersenbloeding te hebben en later in de week kwam daar ook nog een grote infectie overheen. Dit was te veel voor zijn kleine lichaam, zijn organen begonnen het op te geven en we hebben Boris moeten laten gaan. Op 2 december 2023 is hij overleden."
Hoe ben je begonnen met bloggen op Mamaplaats?
"Schrijven is voor mij een stukje verwerking. In de loop der jaren heb ik veel emoties verstopt achter deurtjes, die ik vervolgens op slot heb gedaan en voor de zekerheid ook nog met ducttape heb afgesloten. Met het verlies van ons kindje is er een soort waas over alles heen gekomen. Door te schrijven, komen er soms weer wat stukjes terug, maar ook wat gevoel. Soms ben ik bang om een deurtje te openen, want wat als al die deurtjes open gaan? Maar ik heb nu al zo ontzettend lang in de overlevingsstand geleefd; ik wil weer graag leven. En bij leven hoort ook dingen voelen, blijdschap... daar zit nu ook een grote waas overheen.
Om die reden ben ik mijn blog begonnen. Ik schrijf voor mijn eigen verwerking, maar ook omdat ik berichtjes krijg hoe helpend het is voor andere vrouwen die ook een kindje hebben verloren, die iets soortgelijks hebben meegemaakt, die in een vergelijkbare situatie zitten. Ik krijg bedankjes dat ik zo open ben en hoe helpend dit voor een ander is."
Helpt het schrijven op Mamaplaats jou met de verwerking?
"Op Mamaplaats heb ik meer ruimte om te schrijven en hoop ik ook meer mensen te bereiken met mijn verhaal (en andersom vind ik het ook fijn om verhalen van anderen te lezen). Ik sta voor openheid en voor meer verbinding met elkaar. In mijn hoofd heb ik daar ook nog mooie plannen voor, maar ik moet nog uitzoeken hoe ik dat kan realiseren. Ik vind altijd dat anderen veel hebben meegemaakt, maar door het allemaal op te schrijven (en dan is het nog echt maar een korte versie), realiseer ik me dat ik zelf ook echt veel op mijn bordje heb gehad. Te veel! En schrijven helpt mij echt."
Hoe verwerk je dit immense verdriet?
"Echt rouwen hebben we nog niet kunnen doen, allebei niet. Na het overlijden van Boris bleven de zorgen om mijn gezondheid, we hadden niet de tijd om stil te staan. Het liefst hadden we onze spullen gepakt en waren we samen op vakantie gegaan, maar mijn gezondheid liet niets toe. Waar we nu allebei voor moeten oppassen, is dat we dat stukje niet overslaan en gewoon maar doorgaan. Dit laatste is altijd mijn tactiek geweest, maar dat werkt niet en daarin kom ik mezelf elke keer weer tegen. Rouw komt op de meest onverwachte momenten. Zo reden we laatst naar het zwembad met de kinderen achterin, en ineens realiseerde ik me dat Boris hier bij had moeten zijn en dat ik dus nooit met hem in het babybadje zal zitten. Dan stromen de tranen over mijn wangen.
Op dit moment voelen we allebei nog een grote waas over alles heen en hopen dat dat met de tijd minder zal worden. We proberen vooral dicht bij elkaar te blijven, met Boris voor altijd in ons hart, een hart waar een groot gat in geslagen is. Eind volgende maand gaan we samen een weekje op vakantie. Een lieve vriendin van ons heeft een inzameling gehouden om dit voor ons mogelijk te maken. Hier zijn we echt aan toe: naar een andere omgeving, samen even kunnen genieten en bijkomen. Het is een bizar jaar geweest, en in onze eigen omgeving gaan we al snel door zoals het was, maar het is niet meer zoals het was. Boris heeft dat veranderd. Maar hoe ga je dan door?"
Wat wil je andere moeders/ouders meegeven die hetzelfde doormaken?
"Andere ouders die hetzelfde meemaken wil ik graag meegeven dat hier geen handleiding voor is. Er is geen goed of fout. Je hebt alle recht om je te voelen zoals je je voelt. Ik voelde me al snel schuldig als ik niet aan Boris dacht, of als ik niet huilend onder mijn deken lag, maar dit doet niets af aan jouw verdriet en gemis. Ons leven hier op aarde gaat door, en daarin vinden we allemaal onze eigen manieren. We moeten vooral lief en zacht zijn voor onszelf. Trek je niets aan van wat de omgeving vindt, zij hebben meestal echt geen idee wat je doormaakt. Volg echt je eigen gevoel. Oh ja, en vraag om hulp! Iets wat ik zelf veel te weinig (niet) heb gedaan. Mensen willen helpen, maar vaak hebben ze een hulpvraag nodig die wij hen moeten geven. En als laatste, niet alleen de mama verliest een kindje, ook de papa! Die worden nogal eens vergeten."
