Deel 5: Een gebed zonder eind

In totaal zijn we drie dagen in het ziekenhuis geweest met hem. Er is bloedonderzoek gedaan, urineonderzoek, echo van zijn hersenen (geprobeerd), motorische testen, gesprekken…. Alles ging als een noodvaart in die drie dagen. Alle testen waren goed dus we mochten naar huis. We moesten het weer alleen gaan doen. 

De week erna hebben we weer een afspraak in het ziekenhuis met de kinderarts. Hierin bespraken we nog even uitgebreid wat er nou precies allemaal gebeurd was en wat we nog kunnen verwachten. 

Dat waren de woorden van de kinderarts als verklaring waarom hij stopte met ademen. Te zwak… het doet me pijn om te horen. Toch voel ik dat er meer achter moet zitten. Er is iets met ons kindje, maar ik kan niet zeggen wat het is. Er klopt gewoon iets niet bij hem. De kinderarts bevestigt deze vermoedens ook, maar is ook heel eerlijk in het feit dat zij het ook (nog) niet weet. 

We besluiten een soort plan van aanpak te maken voor zover mogelijk. Cody wordt op de wachtlijst gezet voor een MRI en zal een onderzoek krijgen voor zijn ogen. Er wordt getwijfeld of hij namelijk wel voldoende ziet. Ook is er twijfel of zijn hersenen niet toevallig een afwijking hebben. Het oog onderzoek kan gelukkig op vrij korte termijn. We komen terecht bij Visio. Al snel blijkt uit alle onderzoeken dat Cody een bril nodig heeft. Iets wat we de afgelopen periode al vaker hebben geroepen, maar niet naar geluisterd werd. Weer een onderbuik gevoel welke genegeerd werd. 

De wachttijd voor de MRI is lang, heel lang. In september worden we eindelijk opgeroepen. Ik was die dag zo nerveus. Ons kleine jochie onder narcose, wat als… niet te veel aan denken.  

Die woorden blijft mijn man herhalen. Bij elke tegenslag of overwinning. Het houdt ons sterk als gezin. Dat hebben we nodig. 

Nadat de mri is gedaan wordt ik naar de uitslaapkamer gebracht waar Cody ook inmiddels was. Hij heeft moeite om wakker te worden en ik krijg gelijk de kriebels. Hij zag er weer uit zoals de laatste keer toen we hier waren, alleen niet blauw, maar spier en spier wit. 

Ik probeer de zin van mijn man in mijn hoofd te herhalen. Zeker nadat ik van de artsen hoor dat alles goed is gegaan en we naar huis mogen als hij gegeten heeft. Dit doet hij gelukkig vrij snel en we kunnen dan ook begin van de middag weer lekker naar huis. 

Zodra we thuis komen merk ik dat Cody weer moe is en besluit ik hem op bed te leggen. Na een half uurtje hoor ik een gek geluid uit de babyfoon komen. Ik besluit toch even bij Cody op zijn kamer te kijken samen met mijn man die het ook niet vertrouwd. 

Ik doe de deur open en hoor Cody met heel veel moeite ademen. Ik trek hem uit zijn bed en zet hem gelijk rechtop. Hij probeert te huilen, maar er komt weinig geluid uit. Enige wat ik hoor is een heel schor geluid. Hij zal wel last hebben van de buis die in zijn keel heeft gezeten, zeg ik nog tegen mijn man. Toch voelt het niet goed. Ik bel mijn moeder voor advies en ondertussen zie ik dat zijn lippen weer enkele seconden blauw worden en zie hem weer een aantal ademstops hebben. Gelukkig komt hij er wel iedere keer zelf weer uit. 

Na veel telefoontjes en overleg met veel verschillende mensen mogen we dan eindelijk naar het ziekenhuis komen. Eenmaal daar worden we weer opgenomen. Gelukkig was dit maar voor 1 nacht. Cody heeft (weer) een heftige luchtweginfectie.