Ik zie m'n zoontje met een giga marmeren plaat rennen..

Het duurde even (ruim 2 jaar), maar eindelijk hebben we ‘m: de sleutel van ons nieuwe huis! En ik kan je vertellen: na jaren met z’n vijven op een postzegel te hebben gewoond, kijken we hier echt naar uit. Oké, het is casco opgeleverd, dus er moet nog het één en ander gebeuren (alles) om het bewoonbaar te maken, maar wat een ruimte!

En een groot voordeel van een nieuw huis: je mag (legitiem) spullen kopen om in te richten. Nuttige en vooral ook veel niet-nuttige zooi. En als ik ergens van smul, is dat het wel: ruimtes zo snel mogelijk vullen met zooi - tot grote ergernis van mijn vriend. En of zo’n huis nou 30 of 300 vierkante meter is, maakt mij niet uit: het staat binnen mum van tijd vol.

En dat betekent de komende tijd bouwmarkt in, bouwmarkt uit. Woonboulevards af tot we scheel zien. En als een ekster op zoek naar snuisterijen. Leuk zou je zeggen, alleen dan rijst de vraag: hoe doe je dit met kinderen?!

Want we zijn nu een paar weekenden verder en ik moet zeggen: ik vind de combinatie van woonwinkels en kinderen niet de meest geslaagde. Althans niet bij mijn kinderen. Afgelopen week moesten ze zich 2,5 uur in een badkamerzaak vermaken (geen speelhoekje, niks). En terwijl ik rustig met een verkoopmedewerker aan een tafeltje de maten van de badkamer zit te berekenen, zie ik mijn zoon met een gigantische marmeren plaat door de winkel stuiven om zijn broertje mee te slaan.

Die middag wilden we ook nog iets bekijken bij de Ikea. En iedereen weet: als je 1 product wil zien bij de blauwgele firma, moet je eerst 20 kilometer afleggen langs werkelijk álle afdelingen voordat je bij datgene aankomt wat je zocht. En ik weet niet of het aan mijn kinderen ligt, maar letterlijk elk bed, elke bank en elke stoel die we tegenkomen op de looproute wordt door ze getest. En net als ik me probeer te concentreren op de Hemnes, Nordli en de Vattenmåra, wordt een met zorg nagemaakte woonkamer in het filiaal volledig afgebroken door mijn kroost. 

Zie hier de ellende in de Ikea ;) Tekst gaat verder onder de video.

Maar de echte strijd begint eigenlijk pas bij de uitgang. Als ik degene bent die het droevige nieuws mag brengen dat er vandaag géén hotdogs, softijsjes en Zweedse gehaktballetjes besteld gaan worden. Waarom? Omdat mama er helemaal klaar mee is en naar huis wil, daarom.

In de auto bedenk ik me: misschien is het juist wel goed om kinderen mee te nemen. Het zorgt er namelijk voor dat ik niet van God los kan gaan in weet ik welke meubelboulevard. En eerlijk, de kinderen hebben een topdag gehad. Mijn humeur klaart weer op. Tot mijn zoontje met de mededeling komt: “Ik geloof dat ik mijn slaapknuffeltje in de Ikea heb laten liggen. Maar waar, dat weet ik niet meer..” Zwijgend keer ik om en rijd weer terug.

Herkenbaar deze chaos? Ik lees t graag in de comments :)

En wil je meer zien over mijn chaosleven met kinderen, volg me ook op Instagram.