De droom die omsloeg

Tien jaar geleden keken we vol liefde en verwachting naar onze vrienden, gelukkig getrouwd en in blijde verwachting. Kort na ons eigen huwelijk was ik ook ineens zwanger — onverwacht, maar welkom. Ik was onbevangen. Ik dacht dat zwangerschap iets moois was, iets magisch. 
Maar dat beeld werd in duizend stukjes geslagen.

Wat begon met wat misselijkheid, werd in een paar dagen een nachtmerrie.
Ik hield niets meer binnen. Geen slok water, geen hapje eten. Alles kwam er weer uit. En niet zomaar, steeds opnieuw. Tien, twintig, dertig keer per dag. Ook ’s nachts.
De emmer naast mijn bed werd mijn metgezel. Ik sliep amper, mijn ribben deden pijn van het braken. Drinken, zuchten, zelfs ademen deed zeer.

Met zeven weken zwangerschap was ik uitgedroogd.
Mijn tong voelde als schuurpapier. Mijn huid werd grauw. Ik kon niet meer lopen van de zwakte. Ik viel kilo's af. In korte tijd was ik tien kilo kwijt. Nog maar 42 kilo woog ik, en ik voelde me alsof ik aan het verdwijnen was.

Op een ochtend kon ik niet meer. Mijn man bracht me naar het ziekenhuis. Eerst naar de spoedeisende hulp, waar ik op een volle zaal lag. Twee nachten nauwelijks slaap, overal geluiden, lichten die niet doofden. En ik bleef maar overgeven. Mijn lichaam gaf het op.
Toen werd ik overgebracht naar de kraamafdeling. Een vreemde plek om te zijn als je niets voelt van de blijdschap die daar normaal heerst.

Op de kamer lag nog een vrouw. Zij had ook Hyperemesis Gravidarum, voor de tweede keer. Het was fijn om een lotgenoot te hebben. 
Haar moeder zat vaak bij haar, en ook bij mij.
Zij begreep wat ik doormaakte — dat je alles wilt, eten, drinken, leven — maar dat je lichaam het weigert.
Op een dag vroegen de verpleegkundigen of ik wilde douchen.
Dat wilde ik. Heel graag, je voelt je vies worden. Maar ik kon nauwelijks lopen, en de verpleegkundigen hadden geen tijd om mij te helpen. Mijn man was er niet. Mijn familie ook niet.
De moeder van mijn kamergenoot hielp mij. Een onbekende. Zij waste mij, hield me vast toen ik bijna wegviel.
Ik voelde me zo klein. Zo afhankelijk. Zo gebroken.

Na een week mocht ik naar huis.
Ik was blij, naar mijn eigen vertrouwde plek, dacht: nu komt het goed. Maar mijn lichaam dacht anders.
Bij de eerste controle werd ik opnieuw opgenomen. Vier dagen ziekenhuis. Weer infuus, weer de eenzaamheid. Weer de wanhoop. Dit keer lag ik helemaal in isolatie.

Thuis probeerde ik te herstellen, maar alles ging langzaam.
Ik kon niet douchen zonder hulp. Ik durfde niet alleen thuis te zijn. Flauwvallen gebeurde zomaar. Mijn lichaam voelde als een lege huls.
En dan de opmerkingen. “Je moet gewoon wat eten.” “Het zit vast tussen je oren.”
Ze begrepen niet waarom ik nog steeds in mijn pyjama lag. Waarom ik niet straalde. Waarom ik niet werkte.

Ik verloor mijn baan.
Mijn contract werd niet verlengd.
Maar ik had de kracht niet om te vechten. Alles draaide om overleven.
En dat deed ik. Op de bank. In stilte. In pyjama. Met een baby in mijn buik.