Als het niet vanzelf gaat bij je kind

Stel je eens voor dat je 24/7 ovenwanten moet dragen, alles met je niet-dominante hand moet doen, je tong als een knoop voelt en sponsen onder je voeten hebt hangen. Probeer dan maar eens een bal in een net te gooien, terwijl je tegelijkertijd de tafel van 16 moet opzeggen. 

Doodvermoeiend

Zo voelt het een beetje als je dcd (dyspraxie) hebt. Althans, ik kan er zelf niet over meepraten, maar mijn jongste kind wel. Het líjkt me doodvermoeiend, en dat is helaas ook het geval. Continu in gevecht met je eigen lichaam, omdat je hersenen je spieren niet goed aan kunnen sturen. De meest vanzelfsprekende handelingen worden niet geautomatiseerd, dus vrijwel alles kost moeite, altijd.

Daar passen we het dagelijks leven van onze zoon zoveel mogelijk op aan. Voor hem op zijn negende geen veterschoenen, reguliere spijkerbroek met rits of overhemd met knoopjes. Geen illusies over een zwemdiploma de komende tijd, of hoge prestaties op knutselgebied. Een simpel gesprek voeren vergt veel geduld van beide partijen. Hij vindt vaak de juiste woorden niet, of blijft hangen in zijn eerste zin. Voor ons is het dan de uitdaging om de summiere info in de juiste context te plaatsen, zodat we weten wat hij wil vertellen.

Blauwe plekken
Bij sociaal contact zorg ik dan ook vaak voor de subtitels, als het even kan. Regelmatig zit ik onder de blauwe plekken omdat onze zoon de kracht van zijn goedbedoelde knuffel niet kan inschatten. Afspraken en instructies moeten we ellenlang herhalen, met zoveel mogelijk behoud van geduld, want hij kan er nu eenmaal niets aan doen dat hij die tijd nodig heeft om nieuwe dingen in te laten slijten.

En natuurlijk veel rust inbouwen, want dagelijks de boog moeten spannen vergt veel. Zeker van een kind, dat het liefst gewoon wil zijn, net als anderen.

Clumsy child syndrome
Wat hij heeft wordt ook wel oneerbiedig het 'clumsy child syndrome' genoemd. Oneerbiedig ja, en minimaliserend. Het is namelijk zoveel meer dan een beetje onhandigheid. Het leidt vaak tot frustratie bij hemzelf en onbegrip bij anderen, met uitsluiting tot gevolg.

Niet zo gek dat veel kinderen met dcd last hebben van onzekerheid en faalangst. Hoe frustrerend moet het ook zijn dat je zó veel moeite doet voor iets wat bij leeftijdsgenootjes zomaar vanzelf lijkt te gaan? Maar niet onze Tom, die barst van het zelfvertrouwen. Nieuwe situaties betreedt hij vaak met een bewonderenswaardige bravoure en een open blik. Meestal geen greintje angst, geen oordeel. Zelfs therapieën doet hij met volle overgave en enthousiasme. 

Wiel uitvinden
Maar ja, die vermoeidheid kunnen we helaas niet altijd voorkomen. Prikkels, geluid, water, spelelementen, het wordt hem snel te veel. Zijn lijf vol met onrust, of juist alleen maar als een zombie voor de televisie willen hangen. Hem maximaal willen laten ontspannen en ontprikkelen, wetende dat je zijn uitdagingen nooit helemaal weg kan nemen.

Dcd is telkens het wiel moeten uitvinden, elke dag weer, terwijl de wereld niet doorheeft dat je helemaal geen uitvinder bent 💔