Mijn bevalling🩷

Het was 19 maart waarop ik naar de verloskundige moest voor controle, alles was goed met de kleine meid, ik was 39+4 weken zwanger van mijn tweede kindje. Mijn eerste kindje is geboren met 38+2 dus voor mij duurde het al best lang en aangezien ik de laatste 2 weken niet veel meer van huis kon omdat het lichamelijk zwaarder was geworden deed dit mentaal ook iets met mij. Ik heb dit jaar de diagnose borderline gekregen waardoor de muren dus echt op me af kwamen en ik er klaar voor was om ons meisje te ontvangen. Ik gaf aan bij de verloskundige dat ik mentaal en fysiek op was en vroeg naar de optie om te strippen. Er was natuurlijk geen garantie dat het iets op zou wekken maar we konden het altijd proberen werd er verteld. Zo gezegd zo gedaan en binnen een uur voelde ik al veranderingen in mijn lichaam. Zou het dan echt zo veel effect hebben was wat er in mijn hoofd omging. 

De nacht van 20 maart was ik om 01.15 wakker omdat ik naar het toilet moest en mijn maandverband die ik droeg was doorweekt met slijm, dus ik ging me verschonen en dacht ik ga nog gauw even slapen mocht er iets beginnen dan heb ik in ieder geval iets meer geslapen als dat ene uurtje. Een half uur hierna was ik weer klaar wakker, wederom een maandverband vol slijm en hierop volgend kwam een flinke kramp. Ik ging na het verschonen weer in bed liggen waarop nog een flinke kramp kwam, gingen de weeën nu toch beginnen. Ik maakte mijn man wakker die nog lekker in dromenland was en die zei we zullen gaan tellen. Al vrij snel volgde er toch twee flinke weeën, mijn vriend besloot met mij naar beneden te gaan zodat mijn andere dochter niet wakker zou worden van mijn gekreun en gesteun.

Al vrij snel kwamen er binnen een half uur nog 8 keer van zulke weeën en besloot mijn vriend de verloskundige te bellen terwijl ik ondertussen onze fotograaf had geappt die natuurlijk op het puntje van haar stoel zat om te vertrekken en dit deed ze dan ook. 

Mijn man bracht mijn dochter weg en bij terug komst was de verloskundige gearriveerd en de fotograaf ook. Toen ging het ineens heel snel, de ene naar de andere wee maakte zich kenbaar ik had 4 centimeter ontsluiting, maar enorme persdrang die ik natuurlijk moest tegenhouden. Vervolgens rond 6 uur had ik voor mijn gevoel eindelijk 6 cm ontsluiting maar nog steeds die persdrang. De verloskundige voelde en het bleek dat onze kleine meid een sterrenkijker was en dat haar hoofdje iets gedraaid zat. 

We zeiden dat we het nog even zouden aankijken of er nog iets zou veranderen in de ontsluiting maar door het weinige slapen had ik totaal geen energie en kracht meer om de persdrang tegen te houden en de weeën op te vangen. Ons meisje bleef eigenwijs en ik schreeuwde om pijnstilling maar dat mocht niet omdat ik thuis wilde bevallen, na enig overleg met de verloskundige en mijn man hebben we besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan.

Dus hup de auto in naar het ziekenhuis waar we om 06.45 arriveerde, nadat alle controles gedaan waren kreeg ik de remifentanil pomp waar ik iedere 3 minuten zelf op een knop mocht drukken bij pijn, wat was dit enorm prettig want ik voelde wel druk maar geen pijn. Uiteindelijk om 07.50 werd de pomp afgekoppeld want ik had voldoende ontsluiting om te mogen persen, en dit gebeurde ook gelijk, ik kreeg persweeën ik moest op mijn rug liggen met opgetrokken benen en dan zou het niet lang meer duren voor ik ons meisje mocht omarmen en dat klopte om 08.04 werd onze prachtige Milou geboren! 3985 gram en 51 cm schoon aan de haak! Wat is het een mooi meisje en wat doet ze het goed. 

Na een korte rust mocht ik nog even persen om de placenta ook geboren te laten worden en dit ging ook vrij vlot, met een hechting mag ik enorm trots en blij zijn hoe snel en vlot het uiteindelijk is gegaan. We moesten nog wel even een paar uurtjes blijven omdat Milou net over de grens zat van het geboorte gewicht waardoor ze een aantal keer gecontroleerd moest worden op haar glucose maar dit ging hardstikke goed. 

Om 19.45 kwamen we thuis aan waar mijn moeder en dochter en neefje ons met open armen ontvangen hebben.

Mijn man was zo ontzettend lief tijdens de gehele bevalling, hij is een grote steun pilaar geweest, wat mij enorm heeft geholpen om hier door heen te komen! Super dankbaar ook voor de fotograaf die de gehele bevalling heeft gefotografeerd en gefilmd. En dan niet te vergeten het fantastische personeel van het ziekenhuis die mij er doorheen loodste.🩷