- Bevallingsverhaal van ief -

In de nacht van vrijdag 6 op zaterdag 7 november begon om half 3 mijn buik wat te rommelen. Wat zou dit zijn? Weeën? Of gewoon een keer goed poepen en is het dan weg? Mwa nog een beetje in de ontkenningsfase. Toch voor de zekerheid mijn weeën-app maar eens aanzetten. Zal toch niks voorstellen.

Toch was het iedere keer zo rond 7 minuten raak, ze werden ook steeds regelmatiger. Rond half 5 kon ik ze al goed timen en moest ik plassen. Hier verloor ik een grote bloedprop. Toch wel even schrikken, na 9 maanden geen ongesteldheid ineens heel de wc vol met bloed. Dan maar Sjef wakker maken met het nieuws.

Sjef vloog op en we moesten de laatste dingen nog in de vluchtkoffer doen. Hij ging dit doen en ik ging het ziekenhuis bellen. We mochten naar het ziekenhuis toe om te kijken of het ook echt aan de gang was, maar eerst moest ik nog even verplicht een ontbijtje eten van Sjef. Waar hij de rust zelve was, was ik wat meer een stresskont.

De auto in met 2 reiskoffers. Had niemand mij kunnen vertellen dat dit onzin was om zoveel bij te hebben? Oké, misschien heel veel mensen maar was ik te stug om te luisteren. Better safe than sorry was mijn motto heel de zwangerschap ➡️ ontzettend veel voorbereiden, heel internet af zoeken naar de beste musthaves en letterlijk heel mijn hebben en houden in de vluchtkoffer stoppen hoorde hier natuurlijk ook bij. Kan ik ook nog wel eens een blog over schrijven, maar enfin. De auto in dus, 3 weeën gehad onderweg maar 20 minuten later zat ik in de rolstoel. Fijn hoor, met weeën het ziekenhuis in komen en het eerste wat ze dan zeggen: "Uh, mevrouw? Wilt U even een mondkapje op doen?"

Naar de kamer. 7 uur waren we er. Even settelen, omkleden en om 8 uur kreeg ik mijn eerste controle. 1 centimeter ontsluiting en ze kwamen na 2 uurtjes nogmaals controleren. Ondertussen werd ik op de CTG aangesloten. Is er nooit iemand geweest die hier iets anders op kon verzinnen in plaats van een strakke band met rondjes om een buik te plakken die op ontploffen staat? Dan maar het bad in om mijn weeën op te vangen. Dit was op het begin ontzettend fijn maar naar mate ze sterker werden ben ik er toch uit gegaan omdat het opvangen moeilijker werd in zo'n klein badje. Een echt bevalbad lijkt me wel ontzettend fijn.

Half 11 kreeg ik weer een controle, ondertussen 2 cm ontsluiting en het zag er naar uit dat het door ging zetten. Op de baarkruk was het het fijnste om mn weeën op te vangen. Typisch, voor mijn zwangerschap beviel de barkruk ook altijd al heel goed.

Grappig he, dan willen ze je heel de tijd bedekken met dekens etc. Nou meid, ik zweet me eigen hier de pleuris uit en jullie hebben net allemaal met jullie vingers in m'n vagina gezeten dus ik neem aan dat jullie er toch al niks meer vanaf kunnen kijken. Oftewel, marieke heeft heel de dag de naturist uitgehangen. (Zie je wel dat die 3 nachthemden en 3 kledingsetjes nergens voor nodig waren 🤭)

Om 1 uur weer contact met de verloskundige, de weeën werden flink heftiger en ik pas op 3 cm. Overleg over een ruggenprik, het schoot niet op, kon niet ontspannen en daardoor kon het nog wel eens heel lang duren. De anesthesist werd gebeld en ik was meteen aan de beurt.

Kwart over 1 kreeg ik een infuus voor de ruggenprik en werd ik naar de andere afdeling gereden (ja, in de gang natuurlijk weer een mondkapje op).

De ruggenprik an sich kan ik al een heel blog over schrijven maar om het kort te houden, het lukte bij mij gewoon niet. Gevoelige rug noemen ze het dan. Je krijgt een gigantische prik in je rug maar wil dat lukken moet je je eigen kunnen ontspannen, hoe dan? Dit was dus geen optie. Ik moest compleet stil zitten en dat lukte niet, ik kromp ineen van de pijn als het in de buurt van m'n zenuwen kwam. Oftewel 3 keer geprikt, geen baat. Balend als een stekker weer terug naar de bevalkamer.

Om 4 uur kwam een nieuwe verloskundige. Ons kindje is een sterrenkijker. Nou dacht ik dus, dat is goed toch? Ik dacht bij het woord ster namelijk aan je sterretje van daar beneden maar niets is minder waar, het gaat gewoon over de sterren in de hemel (lekker snugger marieke). Hierdoor werd alles dus ook wat lastiger. Ik zat nog steeds op maar 3 cm ontsluiting dus toen moest ik aan de weeënopwekkers in combinatie met een morphinepompje. Op de zij liggen in de hoop dat onze Truus draait (deze keer dus wel daadwerkelijk naar míjn sterretje). Ook werden om half 5 mijn vliezen gebroken. Iets wat zo eng klinkt maar echt niks voorsteld. Het voelt gewoon hetzelfde als wanneer ze naar je ontsluiting kijken en ineens loopt er warm water langs je been af.

Iedere 20 minuten een herevaluatie. Ontsluiting bleef weer hangen ditmaal op 4 cm.

Om 7 uur savonds was ik uiteindelijk helemaal op, amper geslapen en ontzettend heftige weeën die al om de minuut kwamen maar geen vordering in de ontsluiting. Het goed uitpuffen was afgelopen en ik schreeuwde het echt iedere wee uit van de pijn.

Om kwart voor 8 had de verloskundige overleg met de gynaecoloog. Ineens 5 man in de kamer. Over naar spoedkeizersnede. Na een ontzettend trauma van die eerste 3 pogingen voor een ruggenprik wilde ik dus onder algehele narcose. Achteraf heel blij mee dat dit niet kon omdat ik niet nuchter was gebleven.

Om half 9 was ik op de OK en kreeg ik dus een ruggenprik. Deze ging veel makkelijker dan die andere 3 pogingen. Dit is dus ook een totaal andere ruggenprik die lang niet zo diep er in hoeft omdat hierbij heel je onderlichaam verdoofd wordt, dat is als je nog moet persen natuurlijk niet heel handig.

Daar gingen we. Hetgene waar ik zo ontzettend veel angst voor had vóór de bevalling werd werkelijkheid, maar op dat moment in de bevalkamer klonk het als muziek in m'n oren. Ik was er nog nèt niet om aan het smeken.

Wat een rare bedoeling was dat dan. Daar lig je dan, op een operatietafel, geen gevoel meer in de onderkant van je lichaam. Dat was notabene het beste gevoel ooit na die weeënstorm. Heel het Elkerliek was mijn vagina aan het bekijken alsof het een open huis was, gelukkig was het gazon nog gemaaid (bedankt sjef). Een blauw scherm voor je neus. Je lichaam wordt letterlijk van links naar rechts opengesneden, meerdere lagen diep, en dan ineens zijn ze bij de baby. Deze trekken ze er met lomp geweld uit. Ze werd tentoongesteld als Simba in de Lion King tentoongesteld werd aan het dierenrijk. Dan nog even de nageboorte eruit. 'Wil je de placenta zien?' vroegen ze nog. Nah, vriendelijk bedankt. Dan maken ze alles weer dicht, laag voor laag wordt alles gehecht. En dan net of ze een werkstuk aan het maken zijn nieten ze het laatste laagje met wat nietjes dicht. Daar lig je dan, zonder je mooie buik. Alleen nog een leeg flubberbuikje met wat nietjes er in.

En dan het meest rare van deze ervaring, je bent gewoon wakker en het énige wat je voelt is wat duwen en trekken aan je lichaam. Net of je een riem om hebt en iemand daar even aan ligt te trekken. Was dit nou hetgene waar ik zoveel stress voor had gehad? Ik had het toch allemaal wel heel wat pijnlijker, heftiger en bloediger verwacht, dat krijg je dus als je alleen maar horrorverhalen leest voor je bevalling.

Toen onze spruit tevoorschijn kwam werd ze al snel weg gehaald. Onze Ief werd wat blauw en er moest nog vocht uit de longetjes gezogen worden, complicaties van de keizersnede. Ondertussen lag ik te rieren op de operatietafel van de spanning en vol verlangen te wachten op het moment dat ik haar vast mocht houden, dit leek wel uren te duren. Al bij al duurde het tien minuutjes, toen werd ze op m'n borst gelegd. Niet normaal wat er dan met je gebeurt, dat is echt het meest speciale gevoel wat je ooit in je lichaam mee gaat maken. Dit is ook wel te zien op de foto. Je hebt het gevoel alsof je hart ontploft, zo'n intense liefde, heel de wereld om je heen valt ineens weg. Ze hapte al snel naar mn borst en daar lag ik dan, de gelukkigste vrouw op aarde.

Ik zou niet zeggen dat je een bevalling vergeet, maar met de keizersnede heb ik wel een hele goede ervaring. Je weet natuurlijk nog goed hoeveel pijn het heeft gedaan, maar hetgene wat je echt nog bij blijft is dat moment dat ze eindelijk op je ligt en dit was toen ineens heel snel gepiept. Tijdens de bevalling riep ik dat ik er nooit geen meer wilde. Een van de eerste dingen die ik zei toen ze er was was dat ik er nog wel 10 wil. 🥰

Je bent gewoon ineens mama, daar leef je 9 maanden naar toe. Maar als het moment dan eenmaal daar is, ben je helemaal overrompelt. Er is gewoon niks wat je hier op kan voorbereiden. Het is het mooiste wat er is op de wereld. Bij ons was het binnen 3 maanden raak, maar ik weet ook heel goed dat dit niet altijd vanzelfsprekend is. Er lijkt mij niks ergers dan iedere maand weer op een positieve test te moeten hopen en hier sta ik zelf ook echt wel af en toe bij stil. Ik hoop ook zó dat iedereen dit gevoel ooit mee mag maken. 🍀