4: De bevalling

Na de dienst vond de koffietafel plaats. Ik had nog getwijfeld of ik daar wel heen zou gaan, want ik wist dat ik daar eigenlijk niet de energie voor had. En het bleek inderdaad overweldigend, ik kwam niet eens toe aan mijn kopje thee. Ik trok natuurlijk veel bekijks met mijn dikke buik en iedereen wilde weten hoe het ging. 'K*t, maar ik ben wel blij dat ik afscheid heb kunnen nemen van pap', antwoordde ik een keer of 50. Toch was het ook wel weer fijn om veel mensen te zien waar ik dierbare herinneringen aan had. En om hun bemoedigende woorden te horen. 'Nog 1 dagje rust zou wel fijn zijn, en dan mag hij zich melden', zei ik half grappend. Wat ik toen nog niet wist was dat het ook precies zo zou gebeuren.

Die zaterdagmiddag rond een uur of 13:00 begonnen de eerste weeën. Ik heb nog lang getwijfeld of het dit dan écht was. Langzaamaan realiseerde ik me dat het anders voelde dan de voorweeën van afgelopen weken. Lucy werd rond een uur of 17:00 opgehaald door oma en we belden de verloskundige. Ze bleek op een feestje te zijn en moest eerst haar zoon naar huis brengen, daarna zou ze komen. 'Probeer nog wat te rusten nu, je gaat het nodig hebben', adviseerde ze. Maar toen ik op bed lag wist ik dat dat niet ging lukken. Toen hebben we beneden maar een muziekje opgezet en een paar potjes Skip-Bo gespeeld.

Rond 21:30 kwam de verloskundige en zij adviseerde om te gaan douchen. Dit hielp enorm, ik voelde de intensiteit en de frequentie van de weeën snel toenemen. Ik was even vergeten hoe weeën ook alweer voelden, maar nu kon ik er niet meer omheen. De verloskundige heeft me getoucheerd en ik zat al op 5-6 cm ontsluiting. We zijn toen de lange rit (40 minuten..) naar het ziekenhuis begonnen en dat was behoorlijk afzien. Tijdens een wee over de rotondes is geen pretje, kan ik je vertellen. 

Eenmaal daar rond 23:30 werd het bevalbad geïnstalleerd en ondertussen stond ik te wachten onder de douche. Toen het bad stond ging het snel. Het voelde fijn om in het water heel vrij verschillende houdingen uit te proberen, al nam het geen pijn weg. Uiteindelijk voelde ik me het fijnste op mijn knieën, hangend over de rand met de handen van mijn man vast, die ik bij elke wee helemaal blauw kneep.

Om 01:16 braken mijn vliezen en begonnen direct de persweeën. Het hoofdje stond snel, maar de baby besloot nog 1 keer helemaal terug naar binnen te gaan. Daarna zette hij door en werd razendsnel geboren.

Toen ik rechts naast me keek kwam hij met zijn gezichtje naar me toe boven drijven en pakte ik hem aan, een onvergetelijk moment. Het was 01:28, inmiddels 24 april 2022. Sam was geboren. ❤