Wil ik hier echt aan beginnen?

Wil ik dit wel echt? Kan ik het wel? Is het niet te vroeg? Wat als het me straks vies tegen valt?

Allemaal vragen die steeds in mij opkomen de laatste tijd. Nee ik ben nog niet zwanger en mijn partner geeft aan ook nog wel even te willen wachten. Maar het gesprek over ' hoe zou het zijn', 'zou het lukken', 'hoe zou het voelen als..', komt steeds vaker ter sprake.. Ik zelf denk ook steeds vaker na over hoe geweldig het zou zijn om zwanger en moeder te worden, maar ook de nadelen er van.

Toen ik 15 was ben ik onverwacht zwanger geraakt in een relatie die niet goed was. In goed overleg hebben we destijds gekozen voor abortus waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb. Maar omdat ik er nu zovaak over na denk en ook omdat in onze omgeving opeens heel veel mensen zwanger zijn komt alles terug. 

Het lijkt me zo mooi en bijzonder, maar tegelijkertijd word ik er ook angstig van. Wat als het niet lukt? Wat als het zo ver is en ik vind het helemaal niks? Wat als de baby niet gezond zou zijn? Kan ik het wel aan? Ben ik niet te jong? Is onze relatie er wel klaar voor?

Zoveel vragen waar ook niemand een antwoord op heeft. Maar oh wat vind ik het lastig om te 'bepalen', wanneer ben ik en zijn we er nou klaar voor om het te proberen?