Onze “eerste” knuffel

Weken gingen voorbij waar ik volledig geïsoleerd, in mijn eigen wereld de dag door ging. Tijd en ruimte voor de kinderen had ik niet, eigenlijk voor niemand. Ik verdronk ik mijn eigen verdriet, uit wanhoop werd google mijn beste vriend. Misschien was dat de enige die kon vertellen waarom ik dit had, hoe ik er uit kwam en hoe de weg naar herstel zou zijn. Dat de weg met veel hobbels zou gaan, had ik niet gedacht. Elke therapie sessie werd er tegen me gezegd : “op een dag gaat de zon schijnen” of “er komt een dag en dan kan je haar vasthouden”. Mijn antwoord op deze uitspraken waren echter altijd hetzelfde : “wanneer dan?!”. Om eerlijk te zijn had ik zelf weinig ervaring met depressies en geestelijke gezondheid. Hup doorgaan, genieten dat de zon schijnt en het komt wel goed dacht ik altijd. Maar nu werd ik even keihard met mijn neus op de feiten gedrukt, depressies werken ècht anders. Bij een depressie maakt het niet uit of de zon schijnt, of je chocola eet of dat je hordes mensen om je heen hebt. Vooral bij een postpartum depressie voel je je echt onwijs eenzaam, al krijg je nog zoveel kaartjes, appjes of bloemen. Niemand weet hoe het voelt dat je je dochter niet kan aanraken, knuffelen of kusjes geven. Niemand die weet hoe het voelt, dat je bij een klein huiltje van je kind weg wil rennen hier ver vandaan. En al helemaal niemand die zich kan bedenken dat je nadenkt over de dood wanneer je een pasgeboren baby hebt. Nou mijn realiteit was alles wat hierboven genoemd is en ik kreeg elke dag post. Soms met tranen over mijn wangen las ik een kaart want JA, ik was zo somber en eenzaam. Maar dankzij de krachtige en lieve woorden die er door de brievenbus kwamen groeide mijn kracht om door te gaan wel altijd. Er waren zoveel mensen die vertrouwen hadden dat ik weer een volwaardige moeder zou worden. En tegen al die mensen wil ik zeggen: bedankt, je bent een held!

Een week na het starten van de EMDR heb ik Luna voor het eerst weer vastgehouden. 25 maart 2021, ik herinner me dat nog zo goed. De geur van haar gewassen haartjes, de glinstering in haar ogen, de zachtjes handjes die me vastpakken en een hele brede lach van oor tot oor. Het leek alsof ze tegen me zei: “mama, samen komen we er wel”. Tranen gleden van mijn wangen, al was het contact maar een paar minuten en daarna weer een week niet.. Het was een begin van iets nieuws, een nieuwe herinnering en een nieuw begin. Onwijs pijnlijke waren de dagen als aanraking weer niet lukte, maar ik koesterde onze foto bijna dagelijks. 

Lieve Luna, je bent niet de reden van deze ziekte maar de reden om er tegen te vechten.